Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

EΘΝΙΚ


Θυμάστε που σας έλεγα για ένα ντοσιέ, γεμάτο αποκόμματα σελίδων, που περιείχαν ιδέες για μελλοντικές δημιουργίες μου ????. Μέσα σ’ αυτά τα «κλεψιμέϊκα» υπήρχε και μια φωτογραφία που έδειχνε τη διακόσμηση ενός σπιτιού με έθνικ αντικείμενα, κυρίως από την Αφρική.


 Κι εκείνο που μου έκανε  «κλικ» ήταν μια αφρικάνικη πάντα (ή πατανία) που το πανούργο μυαλό μου σκέφτηκε να τη μεταλλάξει σε πίνακα.



 Υιοθέτησα τα χρώματα και κάποια από τα μοτίβα των ιθαγενών και προσπάθησα να τη μιμηθώ (τελικά δεν υπάρχουν πίθηκοι μόνο στην Αφρική......εγώ ξέρω μια πολύ μεγάλη μαϊμού που ζει ανάμεσά μας.....)

Πολλά φιλιά απ' τη...μαϊμού.

Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

TO ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΩΝ ΕΡΩΤΗΣΕΩΝ


Kάποιες πολύ αγαπημένες φίλες με προσκάλεσαν στα γνωστά  παιχνίδια ερωτήσεων και απαντήσεων.  Επειδή όμως εγώ, όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, είμαι .....άλλο φρούτο, αλλά αισθάνομαι και άσχημα που μέχρι σήμερα δεν έχω ανταποκριθεί στις προσκλήσεις σας και μπορεί να με θεωρήσετε και φαντασμένη ή σνομπαρία, σκέφτηκα να παίξω το παιχνίδι με τους δικούς μου κανόνες.
 Νομίζω λοιπόν ότι αυτή η ανατροπή θα το κάνει πιο απολαυστικό κι ενδιαφέρον και θα πλουτίσετε και τις γνώσεις σας για το άτομό μου (μα ποιά είμαι τέλος πάντων...).
Θα σκαρώσω λοιπόν εγώ ένα παιχνίδι με ερωτήσεις συνέντευξης στον εαυτό μου....και φυσικά θα απαντώ εγώ η ίδια (ααααα....δεν τον γλυτώνω τον ψυχίατρο.....δισχιδής προσωπικότητα νομίζω λέγεται η....διαταραχή μου).
Και αρχίζω.....

ΕΡ.  Πόσων ετών είσθε ???
 (με το «καλημέρα σας» έβαλα τα χεράκια μου...κι έβγαλα τα ματάκια μου)
ΑΠ. Θα σας απαντούσα όπως απαντούσε η μάνα μου όταν τη ζορίζανε για την ηλικία της (διακοσίων ετών...έλεγε και μετά δε σου ξαναμίλαγε δια βίου) αλλά επειδή είμαι ευγενής και αρκετά καλοδιατηρημένη θα σας πω την αλήθεια....το καλοκαίρι συμπληρώνω τα 62. Στην εποχή μου πάντως δεν έκαναν τέτοιες ερωτήσεις σε κυρίες.....

ΕΡ.  Πού έχετε γεννηθεί ?
ΑΠ. Στα Κάτω Πετράλωνα, Κειριαδών 82. Το κτίριο υπάρχει ίδιο κι απαράλλαχτο. Εχει κηρυχτεί διατηρητέο και όπου νάναι εντοιχίζεται και η σχετική πλάκα για την αφεντιά μου. Όταν περνάμε με τον άντρα μου, τον βάζω και κάνει το σταυρό του σαν να περνάει από εκκλησία. Είπατε κάτι ???.....αααααα.....

ΕΡ.  Με τί ασχολείσθε ?
ΑΠ. Θα ήθελα να ασχολούμαι με τις τέχνες  αλλά δεν με αφήνει η μαγειρική, η λάντζα και η φασίνα. Βασικά είμαι συνταξιούχος τραπεζικός αλλά τώρα έχω κάνει μετάταξη σε τραπεζοκόμο και σε ό,τι έχει σχέση με τα τραπεζώματα της οικογένειας....

ΕΡ. Έχετε κάνει σπουδές ?
ΑΠ. Ναι, έχω πτυχίο Αγγλικής Φιλολογίας και Πολυλογίας (το πρώτο από το Καποδιστριακό...το δεύτερο ως κατ’ οίκον διδαχθείσα.... από τη «γνωστή» καθηγήτρια που όλα τα έσφαζε και όλα τα μαχαίρωνε).

ΕΡ. Ποιά είναι η οικογενειακή σας κατάσταση ?
ΑΠ. Θα τη χαρακτήριζα απερίγραπτη....παντρεμένη, επίσης με.....ούχο (συνταξιούχο) και με ένα σκυλάκι....έτσι, για να μην πάθω το σύνδρομο της «άδειας φωλιάς» τώρα που τα παιδιά (2 κόρες και 1 γιος) έκαναν τα δικά τους κονάκια (καλέ, ποιά άδεια???....κάθε απόγευμα μετά τις 5.00 ξαναγεμίζει η φωλιά.....τους μαζεύει όλους το καρβέλι).

ΕΡ. Ποιά είναι τα πολιτικά σας πιστεύω ?????
ΑΠ. Ααααα....τώρα μάλιστα....τα πιάσαμε τα λεφτά μας....τώρα πια δεν πιστεύω σε τίποτα και σε κανέναν. Σκέφτομαι μάλιστα να μην ξαναψηφίσω ποτέ για να εξιλεωθούν οι αμαρτίες μου και να αφήσω τα παιδιά μου να καθορίσουν το μέλλον τους. Καιρός τους είναι την ημέρα των εκλογών να μην πηγαίνουν εκδρομούλες.... να επιλέγουν μόνοι τους αυτούς που θέλουν να τους κυβερνήσουν... και να μη περιμένουν το έτοιμο ψηφοδέλτιο στην κονσόλα.....δίπλα στη νουαζέττα. Οσο για μένα, αρκετά τραβήχτηκα στα εκλογικά κέντρα....αφήστε που πολλές φορές μαλλιοτραβήχτηκα και με τον άντρα μου.....(όταν μάθαινε ότι θα ψήφιζα άλλο κόμμα από το δικό του χρειαζόταν ...εξορκισμό για να ηρεμήσει.....δεν θα εκτρέφω εγώ έναν λύκο στο σπίτι μουουουουου......ούρλιαζε...αλλά ο λύκος δεν χαμπάριαζε από τέτοια και το «΄ριχνε» όπου γούσταρε).

EΡ.  Πιστεύετε στο Θεό???
ΑΠ. Ναι, πιστεύω...θέλω να πιστεύω....νιώθω την ασημαντότητα και την αδυναμία μου και έχω ανάγκη τη στήριξή του.....και επικοινωνώ μαζί του  με το δικό μου μοναδικό τρόπο...με την προσευχή και την ευγνωμοσύνη για όσα μου χάρισε....και είναι πολλά.

ΕΡ.  Πώς φαντάζεστε το μέλλον σας ????
ΑΠ. Αν δεν πατήσω τα 100 (πρώτα ο Θεός.....) δεν σκέφτομαι ν’ αφήσω το μάταιο τούτο κόσμο. Σκέφτομαι μόνο τα παιδιά μου που θα με γηροκομούν με δικά τους χρήματα γιατί μέχρι τότε η σύνταξή μου θα φτάνει μόνο για το γιαουρτάκι μου....άντε και για κάποιο αξεσουάρ του υπολογιστή μου.

ΕΡ.  Ο θάνατος σας τρομάζει ?
ΑΠ. Θα σας έλεγα τί μου κάνει αλλά σέβομαι τους αναγνώστες (μου). Απάνω μου τα κάνω....και για να τον εξορκίσω απασχολώ συνέχεια το μυαλό μου και τα χέρια μου. Και νιώθω και μεγάλο θυμό επειδή πλαστήκαμε τόσο φθαρτοί κι ευάλωτοι....σχεδόν ψεύτικοι.

ΕΡ.  Ποιά είναι τα πράγματα που δεν έχετε κάνει μέχρι σήμερα και θα θέλατε πολύ να κάνετε ?
ΑΠ. Θα φανεί ίσως λίγο σαν πολυτέλεια, στις μέρες που ζούμε. Αλλά θα ήθελα να κάνω το γύρο της γης, οριζοντίως και καθέτως.
Επίσης θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα ν΄ακολουθήσω μία φιλανθρωπική αποστολή και να προσφέρω τις υπηρεσίες μου σε ανθρώπους που υποφέρουν (π.χ. να μαγειρεύω κάτω από μια τέντα στην Αφρική....αφού δεν μπορώ να είμαι γιατρός...).
Και τέλος θα ήθελα να έχω άφθονο χρόνο ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ (και μόνο για καλλιτεχνίες).
Πιστεύω ότι οι ερωτήσεις που έθεσα στον εαυτό μου και οι απαντήσεις που έδωσα ήταν πιο ενδιαφέρουσες και διαφωτιστικές από το να απαντούσα.....ας πούμε στην ερώτηση.....σας αρέσουν τα ξινά ???...ή τα γλυκά ??? (την έχω δει....). Σκεφτείτε λοιπόν να σας απαντούσα τα...ξινά. Ωραία εντύπωση.....
Φιλιά πολλά......

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

ΤΟ ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ



Σήμερα, επηρρεασμένη από τη χθεσινή εθνική γιορτή, σκέφτηκα να σας δείξω άλλη μια ηρωϊκή μου προσπάθεια να ζωγραφίσω και μάλιστα ένα θέμα κατ΄εξοχήν ηρωϊκό....το στεφάνι (ναι....εμένα περίμεναν οι ήρωες για να τους στεφανώσω).
Κάθε δέκα χρόνια λοιπόν με έπιανε μια ακαταμάχητη επιθυμία να ασχοληθώ με τη ζωγραφική.  Δεν ξέρω για ποιο λόγο...αλλά όλο και το ανέβαλα. Υποψιάζομαι ότι η εν λόγω τέχνη διαισθανόταν τί την περίμενε....και με απέφευγε.
Τελικά όμως η καημένη η ζωγραφική δεν τα κατάφερε γιατί το πείσμα μου ήταν μεγάλο κι έγινε η μοιραία....μετωπική.
Στο μεταξύ εγώ όλο και προετοιμαζόμουνα για το.....έγκλημα και μόλις έβλεπα κάτι που μου κέντριζε το ενδιαφέρον και μου άρεσε εικαστικά, το έβαζα στα «υπ΄όψιν» μέσα σε ειδικό φάκελο για μελλοντική χρήση (έγκλημα εκ...προμελέτης).
Είχα κάνει λοιπόν μεγάλη συλλογή,  μέχρι τη μέρα που βρέθηκε το έργο που μου πήρε τα μυαλά. Ήταν ένα πανέμορφο μικρό στεφανάκι μέσα σε φλογερό πορτοκαλί φόντο, έργο μιας μοντέρνας, όπως έλεγε η είδηση, ζωγράφου (της Μαριλένας Λακιώτη, οφείλω να αναφέρω το όνομα...) που είχε εκτεθεί σε κάποια έκθεση. Μου φάνηκε ...ευκολάκι κι έτσι εγώ έλαβα το...βάπτισμα της νεόκοπης αντιγραφέως και η ζωγραφική τη...χαριστική βολή (Μαριλένα.....ας όψεσαι).
Αισθάνομαι την ανάγκη να σας δείξω το πρωτότυπο....(αν προσέξετε θα δείτε και το βελάκι με το οποίο σημάδεψα το υποψήφιο...θύμα μου)
 
και μετά το μοιραίο αντίγραφο....

 
 
Εν τω μεταξύ, δεν φτάνει που αντέγραψα το έργο της ξένης...κοπέλας, δεν φτάνει που το εξευτέλισα πάνω σε...πιτσόκουτα,  είχα το θράσος να κάνω και μαζική παραγωγή. Ούτε Γραφείο Τελετών να είχα με τόσα στεφάνια.....
Ένα το κρέμασα στο σαλόνι μου (για να είναι ασορτί με τα νεκρικά πορτραίτα «τύπου» Φαγιούμ).....

Σε ένα άλλο του κόλλησα στο κέντρο και μια χρυσή μάσκα (σαν τη μάσκα του Αγαμέμνονα στο αρχαιολογικό μουσείο...)

Και στο τέλος, για μια πιο μοντέρνα εκδοχή, σκάρωσα κι ένα δίπτυχο.

Για να δείτε μέχρι που μπορεί να φτάσει το θράσος μιας πεισματάρας γυναίκας....
Από σας δεν θέλω συγκρίσεις...το ξέρω ότι είστε φίλοι μου και την ψήφο σας την έχω στο τσεπάκι μου (!!!!!!!!!!).
Εγώ όμως νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω την καλλιτέχνιδα που προανέφερα από το βάθος της καρδιάς μου, επειδή το συγκεκριμένο  έργο της μου έδωσε έμπνευση.....και μετά πήρα φόρα με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα (και ακόμη δεν είδατε τίποτα.....)
Μέχρι την επόμενη φορά που θα τα ξαναπούμε......πολλά φιλιά.
  

Κυριακή 25 Μαρτίου 2012

25η ΜΑΡΤΙΟΥ


 
Μια πολυσήμαντη ημερομηνία.......
Επέτειος της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας.
Ευαγγελισμός της Θεοτόκου.
Ημέρα παρελάσεων και εορτασμών στα σχολειά όλης της επικράτειας.
Παρ’ όλο που πολλές απ’ αυτές τις εικόνες έχουν κάπως ξεθωριάσει στη μνήμη μου (τί να πρωτοχωρέσει κι αυτό το έρμο ....πυκνοκατοικημένο από έννοιες κρανίο),  εν τούτοις θυμάμαι τη λαχτάρα μου να πω το ποίημα μου και να παρελάσω με τη μπλε πλισεδένια φουστίτσα μου και τη λευκή μπλούζα (…κι άσπρη κορδέλα στο μαλλί).
 Καμιά σχέση με τη βαρεμάρα και την αδιαφορία των σημερινών μαθητών να παίρνουν μέρος σε τέτοιες εκδηλώσεις.
Αλλά είπαμε.....άλλες εποχές. Εμείς πηγαίνοντας κάθε μέρα προς τις τάξεις μας, διασχίζαμε έναν τεράστιο διάδρομο γεμάτο με τα πορτραίτα των Αγωνιστών της Επανάστασης του ’21 και νιώθαμε τη ματιά τους απάνω μας....σαν να μας χάϊδευαν με το βλέμμα τους οι παππούδες μας και οι γιαγιάδες μέσα από τις οικογενειακές φωτογραφίες. Τέτοια οικειότητα.....

Όμως η γιορτή αυτή τότε είχε κι άλλη...πιο προσωπική σημασία, γιατί ήταν η ονομαστική γιορτή του πατέρα μου. Και θυμάμαι τη μία γιορτή να καπελλώνει την άλλη. Γιατί τα λευκά παπουτσάκια με τη μπαρέτα, τα κάτασπρα σοσόνια και τα καινούρια ανοιξιάτικα ρούχα έπρεπε ν’ αγοραστούν και για τη σχολική γιορτή αλλά και για τη γιορτή του μπαμπά.
Στο σπίτι δε να γίνεται ο χαμός.......Θυμάμαι τη μάνα μου να κάνει γενική καθαριότητα από μέρες,  να σιδερώνει τα καρεδάκια της και να ετοιμάζει τα γλυκά της..... κανταϊφι ή γαλακτομπούρεκο για το κυρίως γλυκό και έτοιμα σοκολατάκια μαργαρίτα για το πρώτο καλωσόρισμα. Κι επειδή η γιορτή πέφτει πάντα μέσα στη σαρακοστή είχε προνοήσει και για κάποιο νηστήσιμο γλυκό για τις θεούσες φιλενάδες της.  Γέμιζε τις καράφες της και με το λικέρ βύσσινο που έκανε κάθε καλοκαίρι και ήταν πανέτοιμη η κυρία.
Οι επισκέπτες κατέφθαναν στολισμένοι, οι άντρες με τα καλά τους τα κοστούμια και ρεπούμπλικες και οι κυρίες με σκοτωμένες νυφίτσες στο γιακά του ταγιέρ τους, καρφίτσα στο πέτο και ψιλή κάλτσα με ραφή (αυτή η ραφή στην κάλτσα υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα φετίχ των παιδικών μου χρόνων.....αλλά όταν η μαντάμ μου επέτρεψε να φορέσω ψιλή κάλτσα...είχε περάσει η μόδα της).
 Μας έφερναν ως δώρο ποτά (λικέρ, πέπερμιντ, κουαντρώ ή βερμούτ) και γλυκά (πάστες ή ταψιού). Κάποιοι έβγαζαν από τις τσέπες τους και σοκολατίτσες αμυγδάλου για μας τους μικρούς. Λουλούδια δεν θυμάμαι να μας έφερναν γιατί εκείνη την εποχή τα άνθη ήταν για τους αρραβώνες και τα «έξω από ‘δω» (έτσι αποκαλούσε η μάνα μου τις κηδείες...)
Επίσης, τώρα που το θυμάμαι, οι γιορτές ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να γίνονται «συναντήσεις» υποψηφίων γαμβρών τε και νυμφών και η μάνα μου σε τέτοια ήταν....μανούλα (μόνο σε μένα δυσκολεύτηκε αρκετά να παίξει το ρόλο της Βασιλειάδου....το έχω ξαναγράψει).
Το σπίτι γέμιζε κόσμο κι εμείς αδημονούσαμε πότε θα τελειώσει η γιορτή για ν’ανοίξουμε τα κουτιά με τα γλυκά και η μάνα μου για να φορέσει τις παντόφλες της γιατί τα πόδια της είχαν γίνει τούμπανο από τις τακούνες....
 Και όταν επιτέλους μέναμε μόνοι, τότε εγώ με τ’ αδέλφια μου τσακωνόμαστε ποιός θα φάει τη σοκολατίνα, ποιός τη σεράνο και ποιός τη νουγκατίνα. Η δε μάνα μου να παριστάνει το διαιτητή χωρίς σφυρίχτρα αλλά με τον...πλάστη και στο τέλος να βουτάει τα κουτιά και να τα χώνει στο ψυγείο για να μας τιμωρήσει (εγώ θυμάμαι σηκωνόμουν τη νύχτα κι έτρωγα αυτό που είχα «καπαρώσει»....συνήθεια που την κρατώ μέχρι σήμερα απαρεγκλίτως όταν υπάρχουν στο ψυγείο διανυκτερεύοντα γλυκά).
Με τούτα ...και με ‘κείνα....πέρασε κι αυτή η μέρα με τις αναμνήσεις μου. Και χαίρομαι πολύ με τη σκέψη ότι μπορεί να έγινα η αιτία να σκαλίσετε κι εσείς κάποιες δικές σας.....
Του χρόνου τέτοια μέρα εύχομαι να είμαστε όλοι .....καλύτερα.
Χρόνια πολλά....και πολλά φιλιά.

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

ΡΟΜΑΝΤΙΚΕΣ ΒΡΑΔΙΕΣ…..(για δύο)


Για απόψε, λέω να σας προτείνω μια ρομαντική βραδιά….Πάρτε το αγόρι σας, τον καλό σας, τον σύντροφο ή τον …..ούχο σας  (αυτόν δεν σας τον δίνω…..είναι δικός μου, ούχος από το….συνταξιούχος, έτσι για συντομία) και ετοιμάστε το ποτάκι σας.  Αν όντως  είναι …ούχος σαν τον δικό μου και πίνει τίποτα χάπια, λόγω ηλικίας ή προβλημάτων, δώστε του καλύτερα ένα ποτήρι ζεστό γάλα…..να γλαρώσει ….και να μην αρχίσει να σας ζητάει τίποτε «αθλοπαιδιές» αργότερα.
 Αυτά για μας τους μεγαλύτερους……Οι νεότεροι μπορείτε να απολαύσετε όποιο ποτό θέλετε, ώστε λίγο αργότερα το ήσυχο ρομαντικό τετ-α-τετ να μετατραπεί σε μια βραδιά…..τούρμπο (η ευθύνη …..δική σας).
Πριν πάρετε το ταίρι σας και καθήσετε στους καναπέδες,  επιβάλλεται να ετοιμάσετε  και το ανάλογο ρομαντικό σκηνικό. Αγαπημένη χαμηλή μουσική, χαλαρή κουβεντούλα και απαλό, ατμοσφαιρικό φωτισμό.
Αλλες οδηγίες δεν μπορώ να σας δώσω, γιατί αν συνεχίσω, θα γίνω σαν τη δόκτορα Ρουθ (τη θυμάστε τη γιαγιάκα που μας συμβούλευε για πράγματα από τη.....μέση και κάτω???) και το έργο μπορεί να γίνει  «ακατάλληλο δι’ ανηλίκους».
Μπορώ όμως κάλλιστα να φροντίσω για τον «ατμοσφαιρικό» φωτισμό που λέγαμε….
Σε ανύποπτο λοιπόν χρόνο, πηγαίνετε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας και αγοράζετε χαρτί με ίνες σε διάφορα χρώματα. Είναι ένα μαλακό χαρτί σε φύλλα που όταν το σηκώσεις στο φως διαφαίνονται διάφορες ίνες που μοιάζουν με τα νεύρα σας όταν δεν είναι …τεντωμένα.
Πριν φύγετε από το χαρτοπωλείο, βουτήξτε και μία κόλλα διάφανη (…μη ξεχάσετε να την πληρώσετε) σαν την ατλακόλ την κρυσταλιζέ. Εγώ αγοράζω πάντα την UHU, GLUE & VARNISH, που όταν στεγνώνει γυαλίζει κιόλας. Δοκίμασα και με την κρυσταλιζέ που σας είπα αλλά δεν με ικανοποίησε.
Τέλος μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κάποια δικά σας απλά, διάφανα ποτήρια τύπου ουϊσκυ (αν είναι και λίγο τσουγκρισμένα .....ακόμα καλύτερα) ή ν’ αγοράσετε μια πάμφθηνη συσκευασία από το εμπόριο (πενήντα κορίτσια θα είχα προικίσει με τις εξάδες που έχω αγοράσει κατά καιρούς,  γι΄αυτό το σκοπό...)
Η όλη διαδικασία είναι εξαιρετικά απλή. Θα μπορούσα να την προτείνω και σε παιδάκια του δημοτικού αλλά τότε δεν θα μου δινόταν η ευκαιρία να γράψω τον παραπάνω πρόλογο.....
Σκίζετε λοιπόν με το χέρι σας μικρά ακανόνιστα κομμάτια από το χαρτί με ίνες και τα κολλάτε επάνω στα ποτήρια. Το κάθε νέο κομματάκι πρέπει να επικαλύπτει λίγο το προηγούμενο.  Φροντίστε μόνο στη γραμμή του χείλους και στον πάτο του ποτηριού να τοποθετείτε κομμάτια από την ούγια του χαρτιού (το ίσιο...).
Οταν καλυφθεί όλο το ποτήρι, το αφήνουμε να στεγνώσει καλά και το ξαναπερνάμε, ολόκληρο πλέον, με την κόλλα που έχουμε. Όταν τελειώσουμε και με αυτό το χέρι, στεγνώνουμε καλά και περνάμε κι ένα χέρι ακρυλικό βερνίκι νερού γυαλιστερό (glossy) ή με ένα ανάλογο spray.....
Μπορούμε να τα αφήσουμε σκέτα ....να τα κάνουμε με δύο χρώματα χαρτιού.....ή να τους κάνουμε decoupage…….Για ρίξτε μια ματιά να δείτε τί εννοώ.....
                                                                                 


Εγώ πάντως την ιδέα μου....σας την έρριξα.
Φρόντισα και για τον ατμοσφαιρικό φωτισμό της βραδιάς.
Τα υπόλοιπα δικά σας.......
Να περάσετε καλά....πολλά φιλιά....
                                                                                        

Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ


 
Αυτή η φωτογραφία είναι πάρα πολύ παλιά....
 Τραβήχτηκε στην Ελλάδα, σε πασίγνωστο χωριό της Ρούμελης,  τουλάχιστον το 1890 και μας την έστειλαν από την Αμερική οι εκεί συγγενείς μας.
 Όταν έφτασε στα χέρια μας, πριν  40 περίπου χρόνια, δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το μικρό κοριτσάκι που βλέπετε στα δεξιά της εικόνας, ανάμεσα στους γονείς του , είναι η γιαγιά μου.....(η μητέρα της μάνας μου).

Έχω περάσει ατέλειωτες ώρες κοιτάζοντας τα βικτωριανά ρουχάκια της, τις δαντελίτσες, τα μποτινάκια της.....Γιατί αυτή η φωτογραφία ανέτρεψε την μέχρι τότε διαφορετική εικόνας της γιαγιάς ......με τα μισοφόρια της  και τα τσεμπέρια της.....με το ρυτιδωμένο πρόσωπο και τα βαθουλά ξεθωριασμένα ματάκια της.....
Πίσω της, όπως είπα, ποζάρουν οι γονείς της, με τις «καλές» τους τοπικές ενδυμασίες...και πιο πίσω καθιστοί καμαρώνουν οι παππούδες της (οι γονείς της μητέρας της...).

 Στην αριστερή πλευρά της εικόνας στέκονται ο θείος (αδελφός της μητέρας της)  και η θεία της. Αυτοί δε ζούσαν στο χωριό αλλά στην πόλη...στην πρωτεύουσα του νομού. Παρατηρώντας τα ρούχα τους βλέπω ότι έχουν ήδη  αστικοποιηθεί. Ο θείος με κοστούμι, καπέλο, ρολόϊ με αλυσίδα και η θεία ντυμένη με τη στολή της Αμαλίας.

Τα μωράκια που βλέπετε είναι τα παιδιά τους, τα πρώτα ξαδελφάκια της γιαγιάς. Αυτή λοιπόν η αστική οικογένεια του θείου της γιαγιάς κάποια στιγμή στις αρχές του 1900 μετανάστευσε στην Αμερική,  και μετά από πολλά χρόνια μας έστειλαν την ωραία οικογενειακή φωτογραφία που έχω στα χέρια μου.

Την έχω ανατυπώσει και την έχω μοιράσει σε όλη την οικογένεια. Και παρ΄όλο που τη θεωρώ πολύτιμη και κάθε τόσο τη μελετώ......όταν έρχεται στο μυαλό μου η γιαγιά μου, η εικόνα της είναι πάντα αυτή που βλέπετε στην παρακάτω φωτογραφία.....και είναι φυσικό νομίζω.....


 Γιαγιούλα μου.....άλλη φορά θα γράψω περισσότερα για σένα......
Δεν σε ξεχνώ ποτέ....(άλλωστε ήσουν η μοναδική γιαγιά που γνώρισα...)
Πολλά, νοσταλγικά φιλιά........

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

ΔΑΝΤΕΛΕΣ ΚΑΙ ΚΟΦΤΑ


Τελικά φαίνεται ότι τα γονίδια δεν τα σταματά τίποτα. Αν δεν τα πάρεις από την ευθεία οδό, θα σου έλθουν από τα πλάγια. Γιατί έχω ξαναπεί ότι όσον αφορά τα εργόχειρα έχω μοιάσει περισσότερο στη γιαγιά και στις θείες. Και όσο η μάνα μου τα απέφευγε συστηματικά, άλλο τόσο η αφεντιά μου στράβωνε τα ματάκια της δημιουργώντας εργόχειρα με διάφορες τεχνικές.
Όταν λοιπόν χόρτασε το χέρι μου και το μάτι μου μετρήματα σε σταυροβελονιές, σκέφτηκα να δοκιμάσω την ικανότητά μου στις δαντέλες με το βελονάκι και στα κοφτά. Γιατί, μια κεντήστρα που...σέβεται τον εαυτό της, οφείλει να προσπαθήσει και σ’ αυτόν τον τομέα.   
Τις οδηγίες μου τις έδωσαν τα περιοδικά με εργόχειρα που μάζευα εδώ και χρόνια. Αν είχα κάποια απορία απευθυνόμουν και σε κάποια εμπειρότερη. Τελικά, όταν θέλει ο άνθρωπος όλα τα πετυχαίνει.....
Σας τα παρουσιάζω λοιπόν με τη χαρά και το καμάρι ενός μικρού παιδιού που χαίρεται για τα δημιουργήματά του....  



































































































































Σας εύχομαι μια όμορφη ανοιξιάτικη εβδομάδα.....Πολλά φιλιά.

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012

TI ΘΑ ΦΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ?????


Δεν ξέρω εσείς, που είστε υπεύθυνοι για το φαγητό της οικογένειας,  πώς χειρίζεστε το μέγα θέμα του ...ΤΙ ΘΑ ΦΑΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ????....αλλά εγώ θα σας πω τί κάνω, για να μην πελαγοδρομώ και αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στις διαφορετικές προτιμήσεις του καθενός.
 Θυμάμαι τη μάνα μου, που από βραδίς μας έπρηζε μ’ αυτή την ερώτηση.....πήγαινε στον έναν «τί να μαγειρέψω αύριο ???», πήγαινε στον άλλον, τα ίδια και δος του αναστεναγμοί και άγχος.
 Σιγά τον προβληματισμό.....που θ’απασχολήσω τον.....προικισμένο μου εγκέφαλο με τέτοια θέματα. Εγώ πιο πολύ τον απασχολώ με τις...καλλιτεχνίες μου, παρά για το τί θέλει ο καθένας εδώ μέσα για να γεμίσει την κοιλιά του....
Bέβαια, πέρασα κι εγώ παλιότερα απ’αυτό το στάδιο αλλά επειδή κατάλαβα ότι με τις προτιμήσεις της οικογένειας δε βρίσκεις άκρη, άλλαξα τακτική. Εγώ λοιπόν, κάθε πρωϊ που σηκώνομαι (πρωϊ......τρόπος του λέγειν), κι αφού κάνω την τουαλέτα μου και φάω το ξεγυρισμένο πρωϊνό μου.....κάνω την εξής αναρώτηση....ΤI ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΦΑΣ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ ΣΗΜΕΡΑ?????..... Κι αποφασίζω. Καμιά φορά αυτή την αναρώτηση την κάνω από βραδίς γιατί πιθανόν να χρειαστεί κάτι να ξεπαγώσω.
 Κι επειδή, όπως έχω πει, είμαι και καλοφαγού και μερακλού, και τρώω τα πάντα, εννοείται ότι μαγειρεύω τα πάντα...κι όποιος θέλει το μεσημέρι τρώει. Κάποια μέρα, θα υπάρχει και το φαϊ που του αρέσει.  Και μου γυρίζουν , που λέτε, απ’ τις δουλειές τους, και όλοι...μα όλοι, όσο κι αν γκρινιάξουν στην αρχή, στην περίπτωση που δεν τους αρέσει το μενού, μετά κάθονται και το εξαφανίζουν. Αλλιώς υπάρχουν και τα ετοιματζίδικα.......(εγώ εν τω μεταξύ....σφυρίζω αδιάφορα).
Σήμερα λοιπόν θα σας δώσω τη συνταγή του φαγητού που τους έκανα για το μεσημέρι, και που όταν παλιότερα τους πρότεινα τα επί μέρους υλικά του...άκουγα πολλά μπλιαχ.....Τώρα πια όμως, με ρωτάνε πότε θα το ξανακάνω.....
ΒΙΔΕΣ ΜΕ ΠΟΛΥΧΡΩΜΑ (και βιταμινούχα) ΛΑΧΑΝΙΚΑ...


Βράζουμε ένα πακέτο βίδες (αν τα άτομα είναι πολλά βάλτε και μισό πακέτο ακόμα......είναι σίγουρο ότι το φαγητό θα εξαφανιστεί). 
Τις στραγγίζετε και τις ξαναβάζετε στην κατσαρόλα. 




Κόβουμε σε κυβάκια  4-5 κολοκυθάκια







Επίσης σε κυβάκια 5-6 καροτάκια







Σε μικρά τετραγωνάκια 3-4 κόκκινες πιπεριές Φλωρίνης.
Επίσης μπορείτε να βάλετε πορτοκαλί ή κίτρινες πιπεριές.
Οχι πράσινες γιατί σκεπάζουν όλες τις μυρωδιές των άλλων λαχανικών.



Σε κυβάκια κόβω ένα πακέτο φρέσκα μανιτάρια (πλευρώτους...αγκάρικους...πόρτο μπέλλο)

Στην ανάγκη ρίχνετε μία κονσέρβα ψιλοκομμένα.




Και φυσικά ψιλοκομμένο ένα αρκετά μεγάλο κρεμμύδι και 2-3 σκελίδες σκόρδο





Σωτάρουμε με ελαιόλαδο τα λαχανικά μας....αρχίζοντας φυσικά από το κρεμμύδι, και το σκόρδο
τα καροτάκια
τα κολοκυθάκια 
τα μανιτάρια και                           
την κόκκινη πιπεριά
Αν θέλουμε βάζουμε και ντομάτα (φρέσκια ή πελτέ)

Τα σιγοψήνουμε, να βγάλουν όλα τα υγρά τους και χωρίς να προσθέσουμε νερό. Προς το τέλος ψιλοκόβουμε λίγο άνηθο και λίγο μαϊντανό.

Αν θέλουμε, κατά το σωτάρισμα ρίχνουμε λίγο λευκό κρασάκι.

Σερβίρισμα
Ενώνουμε τις 2 κατσαρόλες σε μία και ανακατεύουμε..ή
Πρώτα τις βίδες και από πάνω τα λαχανικά (με τυράκι ή χωρίς)

Φτιάξτε το και θα με θυμηθείτε......καλύπτει τα γούστα όλων.....και αυτών που λατρεύουν τα ζυμαρικά αλλά και εκείνων που αγαπούν τα λαχανικά.......και τους προσφέρετε άπειρες βιταμίνες.
Και μη ξαναρωτήσετε κανένα για το φαγητό της ημέρας.....
ΟΡΕΞΗ....ΦΑΝΤΑΣΙΑ....και ΜΕΡΑΚΙ χρειάζεται από μέρους σας μόνο.....
Καλή επιτυχία.....
Καλή όρεξη...
Πολλά φιλιά.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΙ (πατέρας και γιος…)



Πριν από καιρό, παρακολουθώντας ένα ντοκυμαντέρ του National Geographic, έμαθα ότι, όταν οι θηλυκοί πιγκουϊνοι κάνουν το αυγό τους, αφήνουν τους συζύγους τους να το κλωσσάνε και να το προσέχουν, ενώ αυτές κάνουν βόλτες στις παγωμένες ακτές. Το είδα κι έπαθα...πλάκα.
 Χιλιάδες αρσενικοί να κάθονται, ως συνήθως όρθιοι, ακίνητοι και κάτω από την κοιλίτσα τους, κι ανάμεσα από τα ποδαράκια τους, να κλωσσάνε το αυγό της γυναίκας τους.
 Αυτές δε, πάλι κατά χιλιάδες, να ξεχύνονται στις παγωμένες παραλίες, να  τσαλαβουτάνε κράζοντας καταχαρούμενες  στα παγωμένα νερά, να πηδάνε από βραχάκι σε βραχάκι και να κάνουν μεταξύ τους όποια αθλοπαιδιά μπορείτε να φανταστείτε.
Δεν πρόσεξα αν αργότερα κουρασμένες μαζεύονταν στην παραλία και το ‘ριχναν στη...μπιρίμπα.
 Επίσης δεν θυμάμαι αν μετά τα παιχνίδια μαζεύονταν στο τσαρδί τους κι έφερναν κάνα σπαρταριστό σολωμό για να φάει κι ο έρημος πιγκουίνος που το έπαιζε...λεχώνα.
 Θα μου πείτε ότι είχε βάλει κι εκείνος το χεράκι του (...μάλλον κάτι «άλλο» θα είχε βάλει) για να γεννηθεί εκείνο το αυγό. Συνεπώς σωστά έπαιζε κι αυτό το ρόλο.....
Και είμαι σίγουρη ότι τη μέρα που το μικρό πιγκουϊνάκι θα αντίκρυζε το πρώτο χλωμό φως της αρκτικής μέρας, το πρώτο πρόσωπο που θα έβλεπε μπροστά του θα ήταν αυτό του πατέρα του.....
Γι’ αυτό κι εγώ, όταν έκανα με χαρτοπολτό αυτό το ζευγαράκι πιγκουϊνων  το χαρακτήρισα σαν «Πατέρα και γιο».....(τόσο καιρό το κλώσσαγε μόνος του....να μη του βγει αρσενικό τουλάχιστον ????)



Τώρα...θα σας συμβούλευα να μη προβείτε σε συγκρίσεις των αρσενικών πιγκουίνων με τους δικούς μας αρσενικούς...Γιατί αρκετές θα ζηλέψετε τις θηλυκές πιγκουϊνες...κάποιες μπορεί και να πονέσετε λίγο....και δεν θα το ήθελα...
Δεν ξέρω για τους δικούς σας.....αλλά για τον δικό μου  ΕΝΑ ΘΑ ΣΑΣ ΠΩ......
Πριν από πολλά πολλά χρόνια....ακόμη και στο κομμωτήριο εμφανιζόμουν με το μωρό στο καρότσι και τα κοριτσάκια μου ένα δεξιά...κι ένα αριστερά.....γιατί ο κύριός μου πανικοβαλόταν ακόμα και στη σκέψη ότι έπρεπε για μία ώρα να απασχολήσει τρία κούτσικα....δικά του......και τα σχόλια δικά σας.....
Πολλά πονεμένα φιλιά......

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

ΤΑ ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΦΑΓΙΟΥΜ


Σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια (έτσι....για την ιστορία) με τον όρο «πορτραίτα Φαγιούμ» εννοούνται οι προσωπογραφίες που φιλοτεχνήθηκαν πάνω στις μούμιες των νεκρών στην Αίγυπτο, κατά την ελληνιστική περίοδο, δηλ. από τον 1ο έως τον 3ο αιώνα μ.Χ.

Τα πορτραίτα ανακάλυψε και ανέφερε πρώτος ο Ιταλός περιηγητής  Pietro Della Valle  το 1615, ήταν προορισμένα για ταφική όπως είπαμε χρήση και πήραν το όνομά τους από την όαση Φαγιούμ, στην οποία ανακαλύφθηκαν αρχικά, 85 χλμ. νότια του Καϊρου.

Βρέθηκαν άριστα διατηρημένα εξαιτίας του ξηρού κλίματος της αιγυπτιακής ερήμου και είναι ζωγραφισμένα με την εγκαυστική τεχνική και με τέμπερες.

Η εγκαυστική τεχνική χαρακτηρίζεται από το λιωμένο κερί που με τη βοήθεια του «καυτηρίου», του πινέλου ή του «κέστρου» απλωνόταν πάνω στο ξύλο ή το πανί που έπρεπε να ζωγραφιστεί. Το κερί απλωνόταν ομοιόμορφα στη ζωγραφική επιφάνεια και πάνω του ο καλλιτέχνης εκτελούσε την παράσταση που επιθυμούσε. Στο έργο σε αρκετές περιπτώσεις και ανάλογα με την οικονομική επιφάνεια του νεκρού χρησιμοποιούνταν φύλλα χρυσού, με τα οποία αποδίδονταν διακοσμητικοί στέφανοι και κοσμήματα.
Όπως καταλαβαίνετε αποτελούν πορτραίτα ευπόρων κυρίως νεκρών τα οποία πάντα με συγκινούσαν και θα ήθελα με κάθε τρόπο να τα αποδώσω.
Αλλά επειδή εγώ, η πτωχή πλην τιμία καλλιτέχνις, δεν διέθετα ούτε φύλλα χρυσού και από εγκαυστική τεχνική είχα μαύρα μεσάνυχτα που λένε, αρκέστηκα σε δυο κουτιά πίτσας και στα ακρυλικά χρωματάκια μου.
Σκέφτηκα όμως προηγουμένως να περάσω το εξωτερικό τμήμα της εικόνας περιμετρικά με μπόλικο άγριο ακρυλικό στόκο, να το βάψω και στο κέντρο να ζωγραφίσω το πρόσωπο.
Ευτυχώς οι δικοί μου νεκροί είναι εντελώς φανταστικά πρόσωπα...συνεπώς δεν θα τρίζουν τα κόκκαλά τους από την ασεβή απόπειρά μου.

 
  Τα εκτύπωσα και τα κόλλησα και σε κεραμίδια.....

 
Τέλος, με τα κουτάκια έκανα μια ωραία σύνθεση στο σαλόνι, μαζί με άλλα δικά μου έργα...τέχνης.


Μάθημα....και παρουσίαση έργων...Τέλος.
Πολλά φιλιά......