Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΕΝΤΡΑΚΙΑ



Βλέπετε δε μας ικανοποιούσαν τα φυσικά δέντρα, από έλατο, αλλά ούτε και τα ψεύτικα (πλαστικά ή από χόρτο)......

Θέλαμε και παραλλαγές γιατί οι καιροί είναι μοντέρνοι και η φαντασία μας οργιάζει.

Εδώ που τα λέμε είναι κρίμα να κόβονται τα φυσικά δέντρα, ακόμα κι αν καλλιεργούνται γι’αυτό το σκοπό. Δηλαδή για ένα καπρίτσιο (πώς αλλιώς να το πω...) να παίρνεις ένα δέντρο, να το  διατηρείς για κάνα μήνα περίπου και μετά να το πετάς στα σκουπίδια. Εγώ δεν θα το έκανα ούτε και για ένα μικρό φυτό. Τόσο πολύ τα λυπάμαι.

Επομένως πολύ καλά κάνουν όσοι επινοούν διάφορους τρόπους και δεντράκι να στολίσουν στο σπιτικό τους αλλά και να μη καταστρέψουν έναν φυσικό οργανισμό που θέλει κάποια χρόνια μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό μέγεθος για να ικανοποιήσει την ματαιοδοξία μας και τη φιγούρα μας («εμείς πάντα στολίζουμε φυσικό έλατο»....τί μας λες εκεί ?????)

Μέσα σ’αυτό το πνεύμα λοιπόν εγώ στόλισα ένα λευκό πλαστικό δεντράκι με ενσωματωμένα φωτάκια και κάποια κόκκινα φιογκάκια που το έχω εδώ και μερικά χρόνια. Έχει περίπου ύψος 1 μ. και όταν τελειώνει η «θητεία» του,  διπλώνει, μπαίνει σε μια σακκούλα σκουπιδιών και καταχωνιάζεται στη γωνία της ντουλάπας μου. Τα παιδιά μου κάθε χρόνο φωνάζουν ότι πρέπει επιτέλους να το αντικαταστήσω με κάποιο άλλο αλλά εγώ το έχω ερωτευτεί τόσο, που λέω ότι μ'αυτό θα γηροκομηθώ.....

  Επίσης έκανα και δύο δεντράκια από παλιά περιοδικά. Τσάκισα τις σελίδες τους σύμφωνα με τις οδηγίες, τα έβαψα το ένα με κόκκινο spray και το άλλο με πράσινο και τέλος τα στόλισα με λίγο glitter και χρυσόσκονη. ‘Εγιναν κουκλάκια....

 Άλλη μια ιδέα που επίσης μου άρεσε πολύ, είναι το γνωστό δεντράκι με τις νότες, εκτυπωμένες πάνω σε ρυζόχαρτο που ξεσήκωσα από το διαδίκτυο. Κανονικά χρειαζόμουν έναν κώνο από φελιζόλ για να κολλήσω επάνω τα ριζόχαρτά μου αλλά επειδή δεν ήθελα να ξοδευτώ (σιγά μη κουτσαθεί η γίδα από τ’αυτί .....) επινόησα έναν δικό μου κώνο με πολύ χοντρό χαρτί περιτυλίγματος, του έδωσα το κατάλληλο σχήμα και το στούμπωσα εσωτερικά με τσαλακωμένες εφημερίδες για να μη λυγίζει,

    το έβαψα λευκό και στο τέλος το στόλισα με τα ρυζόχαρτά μου, όχι όμως με νότες επάνω τους αλλά με μία ωραία δαντελένια εκτύπωση που μου άρεσε περισσότερο και είχα το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα....(μην πω και καλύτερο γιατί έδωσα στον κώνο μου το ύψος που εγώ ήθελα...)


  Επίσης, η κόρη η μικρή στόλισε, όπως κάθε χρόνο, τα κλαδιά της, με δικά της αυτοσχέδια στολίδια και χαίρονται και τα γατόνια της όταν κάθε τρις και λίγο το....κατεδαφίζουν.



 Επειδή δεν νομίζω ότι θ'αξιωθώ να κάμω άλλη μία ανάρτηση πριν τις  γιορτές γιατί έχω υποσχεθεί σε κάτι κουραμπιέδες ότι αυτή την εβδομάδα θα τους κάνω οπωσδήποτε και μέχρι την επόμενη θα τους έχω φάει ....αλλά κι επειδή θέλω να με επιθυμήσετε (ανάρια ανάρια το φιλί...για να 'χει νοστιμάδα που λέγανε σοφά και οι παλαιοί...)
.......Σας στέλνω τα φιλιά μου και τις θερμότερες ευχές μου για ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ, με υγεία, αγάπη και αλληλεγγύη.

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

MIΑ ΚΡΕΜΑΣΤΡΑ...vintage



Η κατασκευή της προήλθε από μια παλιά σανίδα, από την εποχή του  Νώε ....εεεε....του πατέρα μου ήθελα να πω,  που την είχε σαν ράφι στην αποθήκη του (δεν θυμάμαι αν ήταν το μοιραίο «ράφι» με το οποίο με απειλούσε κατά καιρούς η μάνα μου...πριν παντρευτώ εννοείται).

Τα ίχνη από τα παλιά στηρίγματα, φαίνονταν ακόμα.
  Κανονικά θα έπρεπε να πεταχτεί ή να καεί στο τζάκι. Αλλά μάλλον ακατάλληλο πρόσωπο ανέλαβε το ξεσαβούρωμα γιατί στα δέκα πράγματα που βρήκε για πέταμα...πρόσθεσε άλλα δέκα (και βάλε....)

Σκέφτηκα λοιπόν να την μετατρέψω σε κρεμάστρα αφού προηγουμένως την έβαφα και την στόλιζα ανάλογα.

Χρησιμοποίησα πάλι τη γνωστή από ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ τεχνοτροπία  που ανακάλυψα στο διαδίκτυο, τη λεγόμενη chalk paint (μπογιά για μαυροπίνακα) που την έφτιαξα και πάλι μόνη μου με μία κούπα τσαγιού χρώμα και δύο κουταλιές της σούπας γύψο αυτή τη φορά γιατί ψάξε-ψάξε στο διαδίκτυο ανακάλυψα κι αυτή τη συνταγή.΄

Όπως έχω ξαναπεί, η συγκεκριμένη βαφή δεν απαιτεί καμιά προηγούμενη προετοιμασία (αστάρωμα, τρίψιμο κλπ.).

Πρώτα λοιπόν το πέρασα με ένα σκούρο καφέ χρώμα.

Μετά ήλθε η σειρά της κυρίως βαφής με το χρώμα που προανέφερα.

Το ανακάτεψα πολύ καλά και το πέρασα με ρολό βαψίματος.

Περίμενα να στεγνώσει και το έτριψα ελαφρά με γυαλόχαρτο για να φύγουν τα στεγνά υπολείμματα του γύψου.

Πέρασα δύο χέρια ακόμα με ενδιάμεσα γυαλοχαρτίσματα και στο τέλος έγινε βελούδινο τόσο στο χέρι, όσο και στο μάτι.

Στο τέλος έδωσα ένα καλό τρίψιμο σε ορισμένα σημεία ώστε να φανεί το πρώτο σκούρο καφέ χρώμα και να πετύχω την παλαίωση που ήθελα. Όχι...δεν της έκανα σαδιστικά πράγματα με αλυσίδες και σφυριά για να φανεί η ηλικία της γιατί πρέπει να έχει περίπου τη δική μου, οπότε δεν χρειαζόταν το μαρτύριο (το έχω δει σε βιντεάκια στο διαδίκτυο κι έχω πονέσει πολύ....)

Τέλος, τη στόλισα με εκτυπώσεις vintage και παρισινό αέρα…και τη βερνίκωσα με το αγαπημένο μου βερνίκι νερού σατινέ για ομορφιά και προστασία.


    Και φυσικά τοποθετήθηκαν (υπό εμού της ιδίας παρακαλώ…) και τα σχετικά κρεματζούλια για τα ρούχα.....

Τελικά, το ράφι αντί να το εκδικηθώ για τις απειλές του…νομίζω πως το έκανα σκέτη κούκλα….

Και τώρα ο μάστορας σας στέλνει τα φιλιά του….και πάει ν’αναπαυθεί ήσυχος.

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

ΤΕΧΝΙΚΗ ΜΕ ΑΛΟΥΜΙΝΟΧΑΡΤΟ...



Και τί άλλο θα δούνε τ’αχόρταγα ματάκια μου και θα το κάνουν τα ....επιδέξια χεράκια μου.

Είχα στολίσει λοιπόν από πέρυσι ένα κουτί παπουτσιών με την τεχνική του αλουμινόχαρτου αλλά η ηλιθία δεν σκέφτηκα να βγάλω φωτό βήμα-βήμα, λες και ήμουν καμιά πρωτάρα στο κουρμπέτι κι έτσι αναγκάστηκα να ξαναφτιάξω άλλο ένα κουτί με την ίδια τεχνική κι έτσι αυτή τη φορά η παρουσίαση θα είναι πλήρης.

Βρήκα λοιπόν το κουτί, το οποίο ευτυχώς ήταν λευκό......




Κι έτσι μπόρεσε να φανεί το σχέδιο με σπείρες που ζωγράφισα πάνω του με μολυβάκι.....


Μετά πέρασα όλο το σχέδιο με ζεστή σιλικόνη, τουλάχιστον τρία χεράκια για να χοντρύνουν οι γραμμές και να γίνει πολύ ανάγλυφο....


Και μετά άρχισαν τα όργανα......

Είχα φυλαγμένα κάτι κομμάτια από αλουμινόχαρτο από τα διάφορα ψησίματα (σιγά να μη σπαταλούσα φρέσκα κομμάτια από το ρολό μου.....). Τα τσαλάκωσα με πείσμα και μετά άρχισα να τα ανοίγω με ένα ρολό (ή μικρό πλάστη...) όχι όμως πολύ γιατί ήθελα μεν να ξανατεντώσουν αλλά να φαίνονται και τα τσακίσματα.


Διάλεξα το μεγαλύτερο κομμάτι και αφού το άλειψα με ατλακόλ άρχισα να το κολλάω προσεκτικά στο καπάκι, προσπαθώντας να καλύψω και όλες τις εσοχές του ανάγλυφου σχεδίου. Με λίγη προσοχή και τη βοήθεια μιας μπατονέτας το κατάφερα σε ικανοποιητικό βαθμό.


Με μεγαλύτερη ευκολία κόλλησα και τα υπόλοιπα κομμάτια αλουμινόχαρτου στα πλαϊνά και στον πάτο του κουτιού. Κι έτσι απέκτησα ένα πολύτιμο ασημένιο (.....) κουτί που έμοιαζε με .....λειψανοθήκη Αγίου, βοήθειά μας (και ας με συγχωρήσει ο Άγιος.....).


Σύμφωνα με τις μελέτες που έκανα στο διαδίκτυο (μιλάμε για πολύ ξετίναγμα.....) είδα ότι οι περισσότεροι τα βάφουν με σινική μελάνη σε διάφορα χρώματα αλλά εγώ, πρώτον δεν έχω δουλέψει ποτέ μου σινική (αλήθεια πώς μου ξέφυγε ????....) και δεύτερον μου φάνηκαν πολύ μουτζούρικα τα έργα τους (όσα δε φτάνει η αλεπού....).

Το σωστό όμως είναι να φαίνεται και το αλουμινόχαρτο ανάμεσα από τα μελάνια της σινικής, διαφορετικά το όλο εγχείρημα επιτυγχάνεται και με απλά χαρτιά αφής (ψωμιού ή παπουτσιών) ελαφρά τσαλακωμένα και κολλημένα στις επιφάνειες.

Αλλά με ξέρετε.....είμαι απείθαρχη και κάνω πολλές αυθαιρεσίες στις καλλιτεχνίες μου.

Κι έτσι αποφάσισα να τα βάψω ως εξής......

Πρώτα τα πέρασα ένα χέρι ταλκ (κάπου το είδα, δεν το σκέφτηκα μόνη μου....) για να κολλήσει καλά το χρώμα και μετά τα έβαψα με ακρυλικά.

Συνήθως περνάω ένα χρώμα σαν βάση και μετά περνάω ελαφρά με ένα παστέλ (αυτά που μου έχουν μείνει από τα σχολικά των παιδιών) μόνο τα ανάγλυφα σημεία και του σχεδίου που έκανα στο καπάκι αλλά και τα τσακίσματα του αλουμινόχαρτου σε όλη την επιφάνεια του κουτιού.

Το πρώτο κουτί που έκανα σε μπεζ βάση και καφέ ανάγλυφα έγινε έτσι......


Και το σημερινό σε πράσινο της οξείδωσης και ασημί (με σπάτουλα αυτή τη φορά) έγινε έτσι....

 Φυσικά στο τέλος αμφότερα περάστηκαν με ακρυλικό βερνίκι νερού για προστασία.

Κάθομαι και τα χαζεύω συνέχεια.....

(και σας φιλώ.....)

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

ΤΖΙ ΤΖΙ ΜΠΥΡΑ (μοναδική....)



Είπαμε ότι φέτος το καλοκαίρι μπορεί να δημιούργησα ελάχιστα αλλά όλα κι όλα.....το διάβασμά μου το έκανα. Και όχι μόνο από βιβλία αλλά και από το άλλο....το ιντερνετικό.
Αργά το βραδάκι λοιπόν έκανα ανελλιπώς την τσάρκα μου στο διαδίκτυο για πληροφορίες και κυρίως χαλάρωση (όπου «χαλάρωση»...σκέψου σημάδεμα και σκάσιμο εκατομμυρίων φουσκών...τρακάρισμα και γκρεμοτσάκισμα χιλιάδων διαμαντιών...σημάδεμα και εξολόθρευση δεκάδων πτηνών και διάφορα τέτοια αιμοχαρή και θανατηφόρα στα οποία επιδόθηκα μετά μεγάλης μανίας και αϋπνίας).
Στον τομέα της πληροφόρησης όμως έμαθα ότι φέτος... «φορέθηκε» πολύ η τζιτζιμπύρα κι εντυπωσιάστηκα που σε αρκετές σελίδες βρήκα πληροφορίες για ελόγου της, την προέλευσή της αλλά και συνταγές για την παρασκευή της.
Κι αφού διανύουμε ακόμα το λεγόμενο «Μικρό Καλοκαιράκι» (η λέξη Φθινόπωρο φαίνεται δεν αρέσει στους περισσότερους γι’αυτό επινοούμε χαριτωμένα ψευδώνυμα...) σκέφτηκα
 να σας παρουσιάσω κι εγώ με τη σειρά μου το θέμα για να δείτε πόσο καλά το εμπέδωσα αλλά και να σας μεταφέρω το θαυμασμό μου αλλά και τη γνώση μου γι’αυτή τη συνταγή.
Διάβασα λοιπόν ότι η τζιτζιμπύρα διαδόθηκε στα Επτάνησα από τους Άγγλους αλλά άρεσε πολύ στους Επτανήσιους που την υιοθέτησαν και στη συνέχεια την έκαναν δικό τους τοπικό προϊόν.
Βούτηξα και τη συνταγή  κι έτσι φέτος για μας το καλοκαίρι θα μείνει στην ιστορία ως «Καλοκαίρι Τζιτζιμπύρας...2013»
Περνάω τάχιστα στη συνταγή.....
Για ένα πλαστικό μπουκάλι νερού του 1 ½  λίτρου θα χρειαστούμε
α) Ενα ποτήρι συμπυκνωμένο χυμό λεμονιού (μισό χυμό και μισό ζάχαρη.
β) Ενα κομμάτι φρέσκο τζίντζερ στο μέγεθος ενός καρυδιού πολτοποιημένο με λίγο νερό στο μούλτι.
γ) Ξερή μαγιά στη μύτη ενός κουταλιού του γλυκού (περίπου το 1/3)



Όλα τα παραπάνω τα βάζουμε στο πλαστικό μπουκάλι που είπαμε και συμπληρώνουμε με νερό (της βρύσης) αλλά δεν γεμίζουμε εντελώς...αφήνουμε κενό τρία περίπου δάχτυλα. Και κλείνουμε το πώμα πολύ καλά.....


Το αφήνουμε στον πάγκο της κουζίνας για περίπου 12 ώρες....ας πούμε από τις 10 το πρωί που το ετοιμάζουμε μέχρι τις 10 το βράδυ.
Θα παρατηρήσουμε ότι ενώ στην αρχή το μπουκάλι μας είναι μαλακό και ζουλιέται....όσο περνάει η ώρα και καθώς γίνεται η ζύμωση σκληραίνει πολύ και μέχρι το βράδυ έχει γίνει τούμπανο...
 Πριν πάμε για ύπνο το βάζουμε στο ψυγείο.....
Την άλλη μέρα το βγάζουμε....το βάζουμε μέσα στο νεροχύτη....και με εξαιρετική προσοχή αρχίζουμε να ξεσφίγγουμε το πώμα μέχρι να φύγει ο αέρας της ζύμωσης.
Αφού το ανοίξουμε εντελώς, το σουρώνουμε με ένα σουρωτήρι σε ένα άλλο καθαρό πλαστικό μπουκάλι....δοκιμάζουμε αν μας ικανοποιεί η γεύση του  (κυρίως μήπως θέλει λίγη παραπάνω ζάχαρη)...το βάζουμε στο ψυγείο και είναι έτοιμο για κέρασμα.

ΠΡΟΣΟΧΗ
Το μπουκάλι πρέπει να είναι ΜΟΝΟΝ πλαστικό.....
Επίσης μη διανοηθείτε να το ανοίξετε εάν προηγουμένως δεν το έχετε παγώσει στο ψυγείο.
Την πρώτη φορά που την έφτιαξα , σκέφτηκα να κάνω την Κινέζα και να πηδήσω το στάδιο του παγώματος, η αυθαίρετη και απείθαρχη γυναίκα,  και άρχισα να ξεσφίγγω το πώμα πριν το κρυώσω λίγο τουλάχιστον. Τί να σας πω.... Αν είχα κάνει γεώτρηση στον κήπο μου, λιγότερο εντυπωσιακή θα ήταν.....  Ένας ασυγκράτητος πίδακας ξεπήδησε ορμητικά από το μπουκάλι, έσκασε στο ταβάνι και μετά με....έλουσε κανονικά. Το καπάκι ακόμα το ψάχνω..... Τέτοιος χαλασμός....Ακόμα και οι απέναντι γείτονες ανησύχησαν και με πήραν τηλέφωνο.....
Μέχρι σήμερα θα πρέπει να έχω φτιάξει τουλάχιστον 100 λίτρα τζιτζιμπύρας κι έχω εισπράξει τα καλύτερα σχόλια. Ακόμη και μαθήματα έκανα επί τόπου σε πολλούς επίδοξους παρασκευαστές.
Είναι ένα εξαιρετικό αναψυκτικό με τη φρεσκάδα και το άρωμα του λεμονιού και την πιπεράτη γεύση του τζίντζερ.
Δροσερό, ευχάριστο, χωνευτικό και με όλες τις ευεργετικές ιδιότητες των επί μέρους συστατικών του....Πίνεται ευχάριστα και με το φαγητό αντικαθιστώντας την μπύρα. Γιατί....μήπως δεν κυκλοφορεί ήδη και μπύρα με γεύση λεμονιού ????......
Φτιάξτε την, όσο ο καιρός είναι ακόμα ζεστός...και θα με θυμηθείτε.


Στην υγειά σας....και καλή επιτυχία.


Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

ΩΔΙΝΕΝ...ΟΡΟΣ



Φαίνεται ότι αυτό συνέβη και σε μένα, φέτος το καλοκαίρι.....
Ώδινεν όρος κι έτεκεν μυν......Και μ’αυτό ο ποιητής θέλει να πει ότι μια φορά, ένα μεγάλο βουνό το πιάσανε οι πόνοι του τοκετού και γέννησε ένα....ποντίκι (και μόνο που το έγραψα ανατρίχιασα ολόκληρη...)

Πέρασαν λοιπόν και οι τρεις μήνες του καλοκαιριού κι εγώ ακόμα βόσκω στας εξοχάς. Και πηγαίνοντας για σκάψιμο ή πότισμα, περνούσα απ’έξω από το εργαστήρι σφυρίζοντας αδιάφορα και δεν έρριχνα ούτε ματιά..... Δε μου έκανε φέτος καρδιά να μπω και να δημιουργήσω όπως έκανα πέρυσι. Πότε μου έφταιγε η ζέστη και το εργαστήρι έμοιαζε με φούρνο γερμανικό (κανονικό....του ψωμιού). Όποτε πάλι δοκίμασα να κάνω κάτι στο τραπεζάκι της αυλής, ο αγέρας με έπαιρνε και με σήκωνε και μένα και τα υλικά μου.

Όσο περνούσε όμως ο καιρός ντρεπόμανε που καθόμανε άπρακτη, η ακαμάτρα κόρη και δεν έκανα τίποτα καλλιτεχνικό. Σκεφτόμουν ότι χίλια δυό θα περνάγανε απ’το μυαλό σας.....Τί έπαθε αυτή και δε φαίνεται στη γειτονιά ????...... Τίποτα αρθριτικά στα χέρια και δεν μπορεί να ζυμώνει άλλους χαρτοπολτούς ????. Μήπως γκαβώθηκε απ’ το πολύ zentangle με τα μαρκαδοράκια ?????.....Κανένα λουμπάγκο από το σύρε – ξέσυρε των επίπλων για αναπαλαίωση ????? ...Βρε μπας και γέρασε κι άλλο και ψόφησε ?????....

Λοιπόν θα θέσω τέρμα στην ανησυχητική  φημολογία που μπορεί να πλανάται στην μπλογκογειτονιά και θα σας πω ότι είμαι μια χαρά (και δύο τρομάρες...έτσι για να μη ματιάζομαι) απλά υπήρχαν άλλες δουλειές πάνω πάνω στη λίστα των δραστηριοτήτων πιο απαραίτητες και πρακτικές,  διότι η καλλιτέχνις δεν μπορεί να έχει έμπνευση όταν ολοτρόγυρα γίνεται το σύστριγκο....
Έτσι λοιπόν, για να δείτε ότι υπάρχω, στρώθηκα μια μέρα και αναβάθμισα ένα απλούστατο φωτιστικό για τον κήπο, κάνοντάς του ντεκουπάζ με θέμα τα πουλάκια, διότι .......κήπος είναι....τα θέλει τα πουλιά του.....

Ήταν λοιπόν έτσι.....


Κι έγινε έτσι.....

 
Αααααα.....και τώρα που το θυμήθηκα, έκανα κι άλλη μια δουλίτσα χειροτεχνική. Είχα, που λέτε, μια πολυθρόνα μπαμπουδένια που κάποια στιγμή ένας απρόσεχτος, (τον υποψιάζομαι ποιός είναι....αλλά δεν το κάνω θέμα) κατά τη μεταφορά της, την παλούκωσε στην πλάτη της με κάτι αιχμηρό και της έκανε μία τρύπα ναααααα....(η χειρονομία που συνοδεύει την αφήγηση έχει σχήμα κύκλου μεγαλούτσικου, και όχι σχήμα μήκους γι’αυτό δεν σας λέω «με το συμπάθειο» όπως λένε μερικοί προς αποφυγή παρεξηγήσεων...).



Κι επειδή παρ’όλη την κάλυψη της πλάτης από μέσα με το ανάλογο μαξιλαράκι, από την έξω μεριά με έκανε ρεζίλι και χαλούσε την αισθητική όλης της βεράντας, αποφάσισα να την μπαλώσω (μέσα – έξω) με δύο κομμάτια πλεγμένα με το βελονάκι με χρυσαφί ψάθινη κλωστή και κολλημένα με θερμόκολλα.



Συμπέρασμα.......Η γυναίκα, η νοικοκυρά, η πρακτική, η οικονόμα, η χρυσοχέρα, η τσιφούτω, η σπαγγοραμμένη (δηλ. εγώ) κατεβάζει ιδέες για να μην πηγαίνει τίποτα στον κάδο της γειτονιάς. Τελεία και παύλα.-

Και τώρα που βεβαιωθήκατε ότι υπάρχω και ηρεμήσατε θα σας αποζημιώσω με μια εικόνα από τις αγαπημένες μου ζίνιες, που για χάρη τους (κάθε μέρα πότισμα.....) στερηθήκατε της παρουσίας μου και των έργων μου (δικαιολογίες αλλά είναι γεγονός ότι φέτος το καλοκαίρι με είδε ο κήπος και με...φοβήθηκε).





 
 Εύχομαι σε όλους καλό φθινόπωρο και σας στέλνω τα φιλιά μου.

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

ΛΕΜΟΝΑΚΙ....μυρωδάτο



Τί να πω πάλι γι’αυτόν τον ευλογημένο καρπό της ελληνικής γης που μαζί με την ελιά και το αμπέλι αποτελούν το κορυφαίο τρίπτυχο της ελληνικής φύσης (κατά τη γνώμη μου πάντα.....)
Για το λεμόνι λοιπόν θα μιλήσουμε σήμερα και για τους ποικίλους τρόπους χρησιμοποίησής του. Τουλάχιστον όπως έχω μάθει εγώ να το ξεζουμίζω (στην κυριολεξία....).
Οι λεμονιές και τα λεμόνια τους ποτέ δεν έλειπαν από τους κήπους μας. Παρ’όλα αυτά, και όπως λέει και η γνωστή έκφραση «τα λεφτά πάνε στα λεφτά».....έτσι συνέβη και σε μας (όχι όμως με...λεφτά) αλλά με λεμόνια. Κάθε τόσο, όλο και κάποιος φίλος μας κουβαλάει μερικές τσάντες από την παραγωγή του.


Τις προάλλες λοιπόν που κατέφθασε νέο φόρτωμα στο σπίτι, χάρισα τα μισά  και τα άλλα μισά τα περιποιήθηκα ανάλογα.
Κατ’αρχήν έτριψα αρκετά με τον τρίφτη για να πάρω το ξύσμα τους με το υπέροχο άρωμα, που εν συνεχεία μπήκε σε σακουλάκια στην κατάψυξη για μελλοντική χρήση (γλυκά, σαλάτες κλπ.)



Ακολούθως, τα περισσότερα απ’αυτά τα έστιψα και τα έκανα λεμονάδα με δύο τρόπους. Σύμφωνα με τον πρώτο τρόπο ένωσα τόσα ποτήρια ζάχαρη όσα ποτήρια ήταν και ο χυμός. Πολύ καλό ανακάτεμα για να διαλυθεί η ζάχαρη και μετά σε γιάλινα μπουκάλια στο ψυγείο. Για να σερβίρουμε βάζουμε ένα μέρος χυμό με τρία μέρη παγωμένο νερό....και στην υγειά μας.....τη δροσιά της να 'χουμε που έλεγα κάποτε κι εγώ το μικρομέγαλο μιμούμενη τη μάνα μου και τις φιλενάδες της.....



Ο δεύτερος τρόπος έχει περισσότερο τζέρτζελο. Φτιάχνουμε πρώτα ένα σιρόπι με νερό και ζάχαρη  και μετά ρίχνουμε μέσα και το χυμό να πάρει μια βράση....οπότε βιταμίνες πάπαλα.....Εγώ προτιμώ τον πρώτο τρόπο διότι τυγχάνω και του...ευκόλου.
Ακολουθεί το υπέροχο γλυκό λεμόνι που το κάνω με ξυσμένα λεμόνια, βρασμένα και ξεπικρισμένα ολόκληρα και μετά κόψιμο σε λεπτές λωρίδες  και βράσιμο με ζάχαρη, ένα ξύλο κανέλλα και νερό. Εννοείται μαζί με το εσωτερικό που μεταβάλλεται όχι σε σιρόπι αλλά σε ένα παχύρρευστο ζελέ. Προσοχή μόνο στο λευκό μέρος της φλούδας γιατί δεν είναι όλα τα λεμόνια από το ίδιο σόϊ και μετά μπορεί να δοκιμάσετε την πίκρα της ζωής σας. Πριν το επιχειρήσετε κάντε πρώτα ένα πείραμα με ένα λεμόνι και μετά προχωρείτε ακάθεκτοι στην επιτυχία.....



Κι εκεί που νομίζετε ότι τέλειωσαν τα βάσανα των πολύπαθων λεμονιών και η νοικοκυρά κρέμασε επιτέλους την ποδιά της....την πατήσατε.
Διότι η καλή νοικοκυρά (που μπορεί να βγάλει ακόμα και από τη μύγα ξύγκι...μπλιαχ) δεν σταματάει στις στιμμένες λεμονόκουπες αλλά  τους επιφυλάσσει  και άλλη μία επεξεργασία αφανισμού.
Κάπου διάβασα τις προάλλες ότι μπορούμε να ψιλοκόψουμε τις ξεζουμισμένες λεμονόκουπες, να τις βάλουμε σε μια μπουκάλα με μεγαλούτσικο στόμιο, να ρίξουμε μέσα ένα λίτρο νερό, ένα φακελλάκι  ξερή μαγιά, μισή κούπα καστανή ζάχαρη (μαύρη έλεγε η συνταγή αλλά εγώ έβαλα καστανή γιατί αυτήν είχα.....και πήγαινε και με τα μαλλιά μου), να το αφήσουμε περίπου 2 εβδομάδες να γίνει η σχετική ζύμωση και στο τέλος, αφού το σουρώσουμε απ’όλο αυτό το scrap, θα έχουμε ένα εξαιρετικό καθαριστικό με χίλιες χρήσεις.


Συγκεκριμένα, ο υδραυλικός δεν θα ξαναματαδεί την πεντάρα μας γιατί θα έχουμε πάντα καθαρές αποχετεύσεις, μια μικρή δόση στο πλυντήριο θα το κάνει αστραφτερό μαζί με τα ρούχα φυσικά, τα τζάμια μας θα γίνουν αόρατα αλλά και τα φυτά μας θα πάρουν τα πάνω τους. Το δοκίμασα και όντως είναι εξαιρετικό και οικολογικό. Κάτι έλεγε και για λοσιόν προσώπου ....αλλά εκεί κώλωσα να σας πω την αλήθεια γιατί δεν ήθελα να διακινδυνεύσω την ομορφάδα μου. Ζητούνται εθελόντριες που μετά θα αμειφθούν....και θα τις γράψει και η ιστορία (και τα ιατρικά χρονικά....)

Τελικά από δυό τεράστιες τσάντες λεμόνια πέταξα μόνο ένα σουρωτήρι κουκουτσάκια.
Εεεεε....δεν μπορεί......κάτι απ’όλα τα παραπάνω θα σας αρέσει να το κάνετε. Μην βλέπετε εμένα που είμαι τρελή και πέρασα όλο το περασμένο Σάββατο στο νεροχύτη.....(απέκτησα όμως υπέροχα κρινοδάκτυλα).
Φιλιά πολλά.