ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ......

Δεν πρόκειται να κάνω γκρίνιες για την οικονομική κρίση και την κακή ψυχολογική μας διάθεση. Όοοοοοχιιιιιι......δεν πρόκειται να τους κάνω το χατήρι. Έτσι κι αλλιώς εμένα τα Χριστούγεννα μου προκαλούσαν πάντα μια ελαφρά μελαγχολική διάθεση και μάλιστα από τότε που μεγάλωσαν τα παιδιά μου, δεν είχα και σπουδαίο κίνητρο για δημιουργία γιορτινής ατμόσφαιρας.

Αυτό που θυμάμαι πάντα ήταν το πολύ τρέξιμο, τα έξοδα, τα ψώνια, τα δώρα και το άγχος να τους ευχαριστήσω όλους.

Τώρα όμως που έχω απλοποιήσει τα περισσότερα πράγματα της ζωής μου, αρκούμαι σε έναν απλό στολισμό του σπιτιού μου και στη διοργάνωση των οικογενειακών τραπεζιών. Αυτά έτσι κι αλλιώς δεν τα γλυτώνω με τίποτα.....

Πιστεύω όμως πως όταν ο Θεός με αξιώσει ν’αποκτήσω εγγόνια, οι χαρούμενες γιορτινές μέρες θα έχουν άλλη διάσταση. Η παρουσία μικρών παιδιών σε συμπαρασύρει να βλέπεις τις γιορτές με άλλο μάτι.....Όσοι έχουν μικρά παιδάκια ή εγγονάκια, σίγουρα καταλαβαίνουν τί εννοώ.....

Όμως, έτσι «για το καλό» που έλεγε και η μάνα μου (εκεί να δείτε με τι φωταψίες και....βεγγαλικά γιόρταζε τα Χριστούγεννα και απορούσαμε πού έβρισκε το κέφι) κάθε χρόνο κάνω κάποια extra πράγματα για να είμαι κάπως στο πνεύμα των ημερών.

Ετοιμάζω λοιπόν ένα μίνι λευκό (και φαλακρό) δεντράκι που το έχω πολλά χρόνια αλλά εμένα μ’αρέσει πολύ (στο τέλος διπλώνει και μαζεύεται μαζί με τα φιογκάκια του στο πιτς...φυτίλι).

Στολίζω τις πιατέλες μου με τα ρόδια μου και τις  μπάλες μου που έχω κάνει από χαρτοπολτό.....

Ανάβω τα ρεσώ μου μέσα στα ποτήρια που έχω κάνει με ριζόχαρτο......

Κι ενώ όλος ο κόσμος κοντεύει να ...πτωχεύσει, εγώ φέτος απόκτησα κι ένα ολόκληρο χωριό και καταπάτησα και το δασάκι που ήταν από πίσω του......

Οι κόρες κάνουν ωραία μελομακάρονα κι εγώ κουραμπιέδες (αλλά κρατάνε μέχρι να βγάλω τη φωτογραφία.....μετά μετατρέπονται σε  «μαγική εικόνα», δηλ. εξαφανίζονται).

Τελικά μου φαίνεται ότι κάνω αρκετά πράγματα για τα Χριστούγεννα. Μήπως είμαι......Τραβάτε με κι ας κλαίω ??????......

Εύχομαι σε όλους Χρόνια Πολλά και Καλά. Με Υγεία, Αλληλεγγύη και κυρίως Ελπίδααααααα.....

Και του χρόνου να είμαστε ακόμα καλύτερα.

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΝΤΟΥΛΑΠΙ

Στο σπίτι, όταν αναφερόμαστε σ’αυτό, λέμε  «...εκείνο το παλιοντούλαπο που είχαμε παλιά την τηλεόραση». Γιατί τώρα η τηλεόραση έχει αναβαθμιστεί κι έχει πιάσει άλλο στασίδι, πιο μοντέρνο.

Αυτό λοιπόν το παλιό ντουλάπι σήκωνε για χρόνια το βάρος μια παλιάς τηλεόρασης (σκέτη γκουμούτσα) και τα έβγαλε πέρα παληκαρίσια. Από κάτω δε, στα ραφάκια του φιλοξενούσε το πλήθος των περιοδικών μου («Πρακτική», «Εκείνη», «Εργόχειρο», «Εγώ και το πλέξιμο»....και το Κέντημα, και το Ράψιμο, και το Βελονάκι, περάσαμε κι αυτές τις φάσεις κάποτε, μανιωδώς....)

Μετά παροπλίστηκε και πέρασε στη βεράντα με καύσωνες και με χιονιάδες....με τέτοια αχαριστία πληρώθηκε το κακόμοιρο για 2-3 χρονάκια.

Ομως φέτος που γιορτάζω το Έτος Αναπαλαίωσης παλιών Επίπλων ήλθε η σειρά του για μεταμόρφωση.

Πριν προχωρήσω πρέπει να αναφέρω ότι το εν λόγω επιπλάκι ήταν έργο του συζύγου ο οποίος εκείνη τη εποχή δήλωνε, εκτός από χτίστης, ηλεκτρολόγος και υδραυλικός,....και μαραγκός. Φυσικά τα σχέδια ήταν  δικά μου γιατί είχα κακούς σκοπούς (κάπου έπρεπε να βολέψω όλη εκείνη την προίκα των περιοδικών). Γι’αυτό του είχα πει να το κάνει πολύ στιβαρό κι αυτός φρόντισε να το κάνει...τεθωρακισμένο.

Ήταν από σουηδικό ξύλο στο φυσικό του χρώμα, περασμένο με βερνίκι, όπως τα περισσότερα έπιπλα εκείνης της εποχής.

Τη μια μέρα λοιπόν το αστάρωσα με αστάρι νερού (2 χεράκια) και την επομένη το αποτελείωσα.

Θυμάμαι, εκείνες τις μέρες εκανε αρκετό κρύο και ο βοριάς σάρωνε τη βεράντα, ενώ η τρελή έβαφε. Ευτυχώς που έχω καλαμωτή στο μπαλκόνι και δεν με έβλεπαν οι γείτονες (Για δες καιρό που διάλεξε...κλπ. κλπ.). Και δε ζει και η μάνα μου, που είχε λόγο στα πάντα για να με κατσαδιάσει (τόσες λιακάδες πέρασαν...σήμερα βρήκες να το βάψεις ?????... θα γελάει και ο κόσμος που σε βλέπει απ’ τα μπαλκόνια......αναποδιασμένη...χα χα χα).

Στο θέμα μας τώρα......

Το έβαψα με ριπολίνη νερού σατινέ.....μη με ρωτάτε την απόχρωση. Τη σκάρωσα μόνη μου. Πολύ λευκό, λίγο καφέ, λίγο μαύρο....κι έτοιμο το μπεζάκι που ήθελα.

Όταν το τελείωσα μου θύμιζε ντουλάπι κουζίνας, αδιάφορο, χωρίς προσωπικότητα και δεν μου άρεσε καθόλου.

Βούτηξα λοιπόν το πινέλο και το πασάλειψα σε πολλά σημεία με καφέ χρώμα και αμέσως μετά το πέρασα με το ρολό με το κυρίως χρώμα κι έσβησα γλυκά τις καφετιές πινελιές. Κι έγινε όπως ακριβώς το ήθελα. Του παλιού καιρού ……(vintage).

Πριν πιάσει η μεγάλη μπόρα (πού ‘σαι μάνα να με δεις και να μου ρίξεις κάνα μπινελίκι.....) το μετέφερα στο σαλόνι παρακαλώ, σε περίοπτη θέση (καλύτερη από αυτή της τηλεόρασης....) και το στόλισα με τις αγαπημένες μου πάπιες και τα κουτιά μου. Του άναψα κι ένα αμπαζουράκι, έτσι για ατμόσφαιρα, κι όποιος έμπαινε σπίτι και το έβλεπε άνοιγε το στόμα του σαν χάνος, σε ένα μακρόσυρτο ....αααααααααααααα.....

Tην επόμενη μέρα το στόλισα με τα πομολάκια του (είχαν αγοραστεί από παλιά αλλά τώρα βρήκαν τη θέση τους....) κι έκανα στα πορτάκια του κι ένα σχεδιάκι με στένσιλ και ακρυλικό στόκο.

Έτσι, για να μάθουν που είχαν φαγωθεί να το πετάξω (εδώ μαζεύουμε τα ξένα από τους κάδους....τα δικά μας θα πετάξουμε ?????....Τί λέμε τώρα....)

Καλό δεν έγινε ??????

XΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ

Την ιδέα την ξεσήκωσε η κόρη από την πασίγνωστη και δαιμόνια Martha Stewart και αφού εκτύπωσε το σχετικό πατρόν, την έφερε στο σπίτι για εκτέλεση.

Κόψαμε το πατρονάκι μας σε χαρτόνι.

Πρώτα τις προσόψεις των σπιτιών.............

Και μετά τα έλατα του δάσους που φυσικά βάφτηκαν πράσινα και μπήκαν πίσω από το χωριό, σαν φόντο... 

Η κόρη είχε την ιδέα να εκτυπώσει σχέδια με τουβλάκια για τα σπίτια (και να μην αφήσει σκέτα τα χαρτόνια που πρότεινε η Martha), που κολλήθηκαν στις προσόψεις τους και κεραμιδί χαρτονάκια για τις στέγες τους..............

Από την πίσω πλευρά των προσόψεων κολλήσαμε ριζόχαρτο για να βγαίνει γλυκά ο φωτισμός που βάλαμε.....(ξεχάσαμε να βγάλουμε φωτό με τα ριζόχαρτα από την πίσω πλευρά του χαρτονιού, συγχωρέστε μας....).

  

Άπαντα τοποθετήθηκαν σε μια χαρτονένια βάση, τα δεντράκια μάλιστα σε μια ημικυκλική διάταξη που τα βοηθάει να στέκονται όρθια.

Ανάψαμε ενδιάμεσα και 4-5 ρεσώ .....κι έτοιμη η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα του χωριού (σκεφτόμαστε να βάλουμε αντί για ρεσώ, κάποια λαμπάκια, για να μην πάρει καμιά ώρα φωτιά το......Κορδελιό και μας δείξουνε τα δελτία ειδήσεων, Θεός φυλάξοι....)

Μας  πήρε δύο βραδάκια να το φτιάξουμε (έχουμε κι άλλες δουλειές.....) αλλά και σε ένα απογευματάκι μπορείτε να το σκαρώσετε.

Αν σας άρεσε κι ενδιαφέρεστε να το ξεσηκώσετε, ιδού και το σχετικό link……http://www.marthastewart.com/search/apachesolr_search/Christmas%20village.

Σας φιλούμε θερμά και αν προσπαθήσετε να το κάνετε......ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.

Η ΜΑΥΡΗ ΚΑΛΛΟΝΗ

Επίσης θα μπορούσα να την ονομάσω .....η Πρέσβειρα της Ακτής του Ελεφαντοστού....ή  Η Σύζυγος του Φύλαρχου......και στην πιο συγκαταβατική  περίπτωση.....η γυναίκα του Μπάρμπα Μπεν.

Τέλος πάντων, όπως και να τη χαρακτηρίσω, είχα μεγάλη μανία να την δημιουργήσω από τότε που άρχισα να κάνω με χαρτοπολτό και προτομές (λέμε τώρα.....ο Θεός να τις πει).

Στην προηγούμενη απόπειρα που έκανα «Την Ωραία των Αθηνών» (θυμάστε ?????....είμαι τόσο τούβλο που δεν έμαθα ακόμα πώς να σας παραπέμπω αυτόματα σε προηγούμενες αναρτήσεις ) είχα παιδευτεί πολύ με το μακιγιάζ της και συγκεκριμένα με το χρώμα του δέρματος.

Είχα λοιπόν σκεφτεί από τότε,  ότι άμα θα έκανα την αραπίνα μου, το βάψιμο θα ήταν παιχνιδάκι. Αμ δε......ετούτη εδώ να δείτε πόσο με παίδεψε. Γιατί την ήθελα μεν μαύρη αλλά όχι και κατήμαυρη για να μη σκιάζομαι όταν θα μπαίνω στο σαλόνι ξαφνικά. Εκτός αυτού ήθελα η μαυρίλα της να έχει μια γλύκα, μια σοκολατί απόχρωση. Να ξεχωρίζουν και τα κατάμαυρα μπουκλάκια της στο κεφάλι, να μπορώ να της βάλω και λίγο ρουζ στα μαγουλάκια.

Τελικά, ύστερα από πολλές αλχημείες με τα χρώματα κατάφερα, να της δώσω το σοκολατί που μου αρέσει. Αυτό της σοκολάτας γάλακτος για την οποία μπορώ να χαρίσω όλο το βασίλειό μου (και να γλυτώσω κι από τα λογίς λογίς χαράτσια.....)

Όποτε την κοιτάζω μου ΄ρχεται να της ρίξω και μια δαγκωνιά. Τόσο πειστική έγινε (πολλές φορές τη μυρίζω κιόλας μήπως και πάρω τη δόση μου.....χα χα χα).

Απολαύστε τη, παρακολουθώντας τα διάφορα στάδια της κατασκευής της.......

 Σας στέλνω τα φιλιά μου.......και περιμένω την κριτική σας.

ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΣΥΡΤΑΡΙΕΡΑ

Μια από τις τελευταίες τάσεις της μόδας, στο χώρο του επίπλου, είναι κατ’αρχήν η απόκτησή τους από τα πεζοδρόμια δίπλα στους κάδους απορριμάτων και κατόπιν η μεταμόρφωσή τους με τα ίδια μας τα χεράκια.....

Η τάση αυτή ξεκίνησε σαν ιός που πρώτα χτύπησε εμένα και μετά τις κόρες.....οι οποίες, σημειωτέον, κάθε φορά που κουβάλαγα ένα σούργελο στο σπίτι με αντιμετώπιζαν (εμένα και το εύρημά μου....) πότε με φρίκη και πότε με λοιδωρίες και ειρωνικά σχόλια. Αργότερα έγιναν κι αυτές fαn του αθλήματος και μπορώ να πω ότι με ξεπέρασαν.

Ετσι και φέτος, μόλις γύρισα σπίτι από τις διακοπές με περίμεναν διάφορα «επιπλάκια» γιατί ναι μεν τα μάζεψαν αλλά περίμεναν την «καλλιτέχνιδα» μάνα να τα μεταμορφώσει. Η οποία (μάνα) ξετρελαίνεται να ξετινάζει όλες τις σχετικές σελίδες του διαδικτύου που έχουν σχέση με τοιούτου είδους μαστορέματα.

Την έναρξη λοιπόν της νέας σεζόν την έκανε μια παλιά ταλαιπωρημένη συρταριέρα που πετάχτηκε ευτυχώς δίπλα στο δικό μας κάδο, την περιμάζεψε η κόρη η μικρή κι ακολούθως ανέβηκε στην ταράτσα όχι βέβαια για να πάρει τον αέρα της, αλλά για να της πάρω εγώ τον δικό της και να την κάνω του γούστου μου....

Η κόρη πρόλαβε να την ξαρματώσει από τα συρτάρια της πριν τη φωτογραφήσω κι έτσι το θέαμα που παρουσίαζε ήταν αυτό......

Μετά τρίφτηκε ελαφρά με ηλεκτρικό τριβείο (για να είμαι ειλικρινής τη δουλειά αυτή την έκανε ο αδελφούλης μου γιατί εγώ δεν διαθέτω το κατάλληλο εργαλείο αλλά πού θα μου πάει ????....σκοπεύω να το αποκτήσω γιατί είμαι σίγουρη ότι θ’ακολουθήσουν κι άλλες παραγγελίες....)

Ακολούθως ασταρώθηκε με ακρυλικό αστάρι νερού, στοκαρίστηκε με ξυλόστοκο όπου χρειαζόταν κι άρχισε κάπως να συνέρχεται.....

Φυσικά η ίδια διαδικασία εφαρμόστηκε και στα πέντε συρτάρια.......

Τώρα, σχετικά με το τελικό χρώμα, εγώ θα προτιμούσα να της εφαρμόσω μία τεχνοτροπία παλαίωσης αλλά η κόρη που είχε και τον τελικό λόγο, την ήθελε απλή και ολόλευκη.

Οπότε βάφτηκε με μία λευκή ριπολίνη νερού σατινέ κι έγινε σαν καινούρια......

Περίμενα ότι θα της έβαζε και τα κατάλληλα πομολάκια για να απογειωθεί......αλλά εκείνη προτίμησε να την αφήσει εντελώς σκέτη και να την προσγειώσει στην....τραπεζαρία της.

Kαι δεν έχασε την ευκαιρία να μου στείλει και φωτό της (γνωστής) γάτας της Μίκας, που μου την χαρακτήρισε σαν "Διευθύντρια Διακόσμησης"...χα χα χα)

Σας χαιρετώ και σας υπενθυμίζω...... ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΔΟΥΣ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΕΤΑΓΜΕΝΟΙ.....ΘΗΣΑΥΡΟΙ.

KOYMΠΑΡΑΔΕΣ

Για μένα οι κουμπαράδες είναι μια παλιά, πονεμένη ιστορία.......

Ο πατέρας μου μας έφερε κάποτε, θυμάμαι (προ αμνημονεύτων ετών...) σε κάποια Ημέρα της Αποταμίευσης, τρεις μεταλλικούς κουμπαράδες, έναν κόκκινο, έναν πράσινο κι έναν μπλε (έναν για κάθε καμάρι του....), μας έκανε το σχετικό κήρυγμα για την αποταμίευση (η μάνα μου δίπλα κρατούσε το .....ίσο) αλλά μετά, όταν γέμιζαν κι ερχόταν η ώρα να ανοιχτούν, εμείς τα τρία παιδιά μέναμε με την όρεξη, τα όνειρα και τα σχέδια. Διότι δεν μας επιτρεπόταν να διαχειριστούμε μόνοι μας το περιεχόμενο. Τα κλειδάκια τους τα κρατούσε εκείνος η δε κυρία μάνα μου  έπαιρνε τα χρήματα και μας ψώνιζε εκείνη ό,τι γούσταρε (συγκεκριμένα ό,τι νόμιζε εκείνη ότι είχαμε ανάγκη).

 Σίγουρα, εκείνη την εποχή, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα αλλά κι εμάς θυμάμαι, μας έπιανε μια σχετική απογοήτευση και δεν είχαμε πλέον το κίνητρο να αποταμιεύσουμε ξανά. Ποτέ δεν πήρα από τον κουμπαρά μου δραχμή στα χέρια μου. Το μόνο που έπαιρνα ήταν καλοί βαθμοί στην έκθεση για την αποταμίευση. Κάτι ήταν κι αυτό. Η πλύση εγκεφάλου είχε πιάσει τόπο.....

Οι σημερινοί κουμπαράδες μου όμως αφορούν μία αξιέπαινη προσπάθεια που κάνουν οι Ελληνίδες Bloggers με φιλανθρωπικό σκοπό. 

Σκέφτηκαν λοιπόν ότι, τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές,  καλό θα ήταν να φτιάξουμε αρκετούς κουμπαράδες από ανακυκλώσιμα ή επαναχρησιμοποιήσιμα υλικά και το ποσό που θα συγκεντρωθεί από την πώλησή τους να δοθεί στο Παιδικό Χωριό SOS στο Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης. 

Πολλές φιλάνθρωπες.....κόρες  ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα κι έφτιαξαν πολύ όμορφους κουμπαράδες γι΄αυτό το σκοπό.

Φέτος λοιπόν, αποφάσισα κι εγώ να συμμετέχω γιατί πέρυσι που οι άλλες ετοίμασαν εκατοντάδες παλιά συρτάρια και τα μεταμόρφωσαν σε έργα τέχνης (για τον ίδιο σκοπό) εγώ δεν θυμάμαι ακριβώς, αγρόν ηγόραζα ????....ζεύγος βοών και ήθελα να το δοκιμάσω ???.....τεσπά, δεν έκανα τίποτα και μετά ένιωθα άσχημα για όλο το χρόνο.

‘Ετσι, για εξιλέωση, έκανα αυτούς.......  

 (Χαρτοπετσέτα με μεξικάνικα μοτίβα, ντεκουπάζ)

(Ντεκουπάζ με χαρτί περιτυλίγματος και επιζωγραφισμένα άνθη)

 (Ντεκουπάζ με χαρτοπετσέτα και κουμπάκια που έκανα από cernit και βάφτηκαν κοκκινο-πράσινα...τυχαία. Αυτός θα "σκίσει" γιατί είναι ντυμένος Σκωτσέζος και του πάει γάντι η οικονομία....)

(Zentangle με μαρκαδοράκια σε εκρού βαμμένο φόντο...και συγνώμη για τη σκοτεινή φωτό αλλά με το flash έβγαινε χάλια)

(Το ΝΟΥΝΟΥ αυτοπροσώπως, χωρίς βαψίματα, με γραμμικά σχεδιάκια, έτσι για....μοντερνιά).

Ρένααααα....αύριο πακετάρονται για Θεσσαλονίκη και σου 'ρχονται. Να είσαι πάντα καλά και να μας ξεσηκώνεις για καλούς σκοπούς. Καλή επιτυχία στο bazaar.

Πολλά φιλιά σε όλους.....

ZENTANGLE

Σίγουρα κάποιοι θα θυμάστε, τότε που πηγαίνατε στο σχολείο, όταν κατά τη διάρκεια της παράδοσης κάνατε διάφορα αφηρημένα σχεδιάκια με το στυλό σας στα εξώφυλλα των βιβλίων ή των τετραδίων σας.

Ή θα έχετε δει κάποιες φορές τους εθνοπατέρες μας στη Βουλή να ζωγραφίζουν αφηρημένα σχέδια την ώρα που κάποιος ομιλητής είναι στο  βήμα (όταν δεν λύνουν σταυρόλεξα  ή δεν ροχαλίζουν.......)

Αυτό λοιπόν είναι το Zentangle που σίγουρα το κάνατε εν αγνοία σας......

Και όμως......με τον καιρό εξελίχθηκε σε μια νέα μορφή τέχνης κατά την οποία μαθαίνεις εύκολα να δημιουργείς όμορφες εικόνες με επαναλαμβανόμενα σχεδιάκια. Είναι συναρπαστική, έχει πλάκα και σε χαλαρώνει. Αυξάνει την αυτοσυγκέντρωση και τη δημιουργικότητά σου. Και έχει άπειρες εφαρμογές.

Κι ενώ φαίνεται εύκολο να γίνει από τον καθένα, και  είναι επαρκώς δομημένο και οργανωμένο,  εντούτοις καταλήγει σε αποτελέσματα που υπερβαίνουν και αυτούς τους ίδιους τους κανόνες της τεχνικής. Και αν δεν λαβαίναμε υπ’όψη μας τα οφέλη της θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί σαν.....φαντασιοπληξία.

Κατ’ αρχήν αποτελείται αποκλειστικά από αφηρημένα σχέδια. Αυτό μας επιτρέπει να το θαυμάσουμε απ’ όποια πλευρά κι αν το δούμε.   Κι επειδή όλα τα σχέδια είναι προσωπικές εμπνεύσεις της στιγμής,  το τελικό αποτέλεσμα παραμένει μία έκπληξη κάθε φορά..

 Σίγουρα λοιπόν αποτελεί μία ασυνήθιστη  προσέγγιση της τέχνης. Μάλιστα, τη σημερινή εποχή των πληκτρολογίων, των ποντικιών του υπολογιστή και των κινητών τηλεφώνων που έχουν αχρηστέψει τα χέρια μας  και τα έχουν κάνει να κινούνται όπως τα άκρα ενός ρομπότ  καταλαβαίνουμε πόσο χρήσιμη είναι η συμβολή του Zentangle  στην έκφραση της απλής ανθρώπινης δημιουργικότητάς μας.

Άλλωστε η χειροποίητη δημιουργία σχεδίων και συμβόλων πάνω στο χαρτί  ήταν πάντα μέρος της ανθρώπινης κληρονομιάς μας.

Εγώ προσωπικά τα κάνω για χαλάρωση αλλά και κυρίως για δικοσμητικούς λόγους Μου αρέσουν πολύ τα ασπρόμαυρα σχέδια και χαίρομαι που μέσω αυτής της τεχνικής δίνεται η ευκαιρία στη φαντασία μου να κάνει.....όργια.

Ψάχνοντας αρκετά τα θέμα μου, πριν κάνω αυτή την ανάρτηση, και περιδιαβαίνοντας ανάμεσα από εκατοντάδες σχέδια που βρήκα στο ιντερνετ, ίσως κάποια να μη μου «έκατσαν» και πολύ καλά. Κάποια μου φάνηκαν πολύ μυστήρια, κάποια άλλα πολύ συμβολικά και κάποια θα τα έλεγα ψυχεδελικά.

Προς αποφυγήν λοιπόν παρεξηγήσεων εγώ τα έφτιαξα καθαρά και μόνο για τους λόγους που προανέφερα. Τα υπόλοιπα .....μακράν εμού.

Δυο λόγια για την τεχνική.....

Χρησιμοποιούμε συνήθως χαρτί ακουαρέλλας.

Επίσης διάφορα ανεξίτηλα μαρκαδοράκια σε διάφορα πάχη (εγώ χρησιμοποίησα μαρκαδοράκια της Edding Νο 140 S και 142 Μ).

Ξεκινάμε κάνοντας ένα πλαίσιο με κάποιες διπλές γραμμές σαν οδηγούς....έτσι

 

  

Μετά με απλές γραμμές το χωρίζουμε σε μικρότερα τμήματα.....έτσι.

 Μετά αρχίζουμε να γεμίζουμε τους οδηγούς που μοιάζουν σαν μπλεγμένα φίδια (μπρρρρρρρρρρρρ........), έτσι

Τέλος αρχίζουμε να γεμίζουμε τα επι μέρους τμήματα με ό,τι κατεβάσει η κουρούπα μας (είναι η φάση που αρχίζει το παιχνίδι κι εγώ χάνω τα μυαλά μου. Βόμβες σκάνε δίπλα μου, τηλέφωνα βαράνε, χύτρες σφυράνε.....εγώ εκεί. Με ποιό μοτιβάκι θα γεμίσω την επόμενη επιφάνεια. Για όση ώρα το δουλεύω αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο υπαρξιακό μου πρόβλημα.....χα χα χα)

Κάπου είδα ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και χρωματάκια. Εγώ δεν.....

Και τώρα σας παρουσιάζω την παραγωγή μου........ 

Πρώτα ετοίμασα ένα κλασικό καδράκι που σκοπεύω να το πλαισιώσω με μαύρη κορνίζα.

Πάρτε και δυό κοντινές λήψεις  για να δείτε τις λεπτομέρειες των σχεδίων.....

 Μετά εφάρμοσα την τεχνική σε ένα κουτί παπουτσιών που έγινε αγνώριστο (πρώτα βέβαια το έβαψα με ένα κρεμ ακρυλικό και μετά το σχεδίασα)....

Ειδικά στο καπάκι του....οργίασα....

Κι επειδή είχα πάρει μεγάλη φόρα, είπα να ζωγραφίσω και μια αρχοντόπαπια με τον ίδιο τρόπο.....

Μετά πήραν σειρά τα βότσαλα (όχι που θα μου γλύτωναν....)

Δεν ξέρω αν σας αρέσουν.....είμαι όμως σίγουρη ότι θα συμφωνήσετε όλοι ανεξαιρέτως ότι η υπομονή μου (και το πείσμα μου.....) ξεπερνούν την υπομονή χιλίων γαϊδάρων (τουλάχιστον).

Εγώ και τα ζαλισμένα μου ματάκια σας στέλνουμε τα φιλιά μας.

ΦΙΛΕΤΟ ΨΑΡΙΟΥ....ΠΛΑΚΙ

Όπως είναι γνωστό, τα παιδιά αλλά και αρκετοί μεγάλοι δεν συμπαθούν ιδιαίτερα το ψάρι. Κάτι η μυρωδιά, κάτι οι βελόνες του, το κάνουν σε πολλούς απωθητικό. Μερικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι με το ψάρι δεν χορταίνουν, το δε  "στεφάνι" μου το βάζει στην κατηγορία «φρούτο».

Έλα όμως που είναι υγιεινό και συνεπώς απαραίτητο για μια σωστή διατροφή.....

Τώρα μάλιστα που υπάρχει πληθώρα ψαριών και μάλιστα τύπου φιλέτου, νομίζω ότι κανείς δεν πρέπει νά έχει τέτοιες δικαιολογίες.

Πάντως εγώ, η πονηρή και επίμονη γυναίκα, βρήκα πολλούς τρόπους για να τους το πασάρω, συχνά πυκνά μάλιστα.

Ένας απ’ αυτούς είναι το φιλέτο πλακί.

Παρ’όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που έκανα για να μάθω γιατί το λέμε έτσι.....δεν τα κατάφερα. Γι’αυτό προχωρώ κατ’ευθείαν στη συνταγή μου.

Αγοράζουμε φιλέτα πέρκας ή πανκάσιους και τα κόβουμε στη μέση.

Κόβουμε πάρα πολλά κρεμμύδια σε χοντρές φέτες . Εγώ για το μεγάλο ταψί του φούρνου μου ξεπερνάω τα 2 κιλά (και κλάάάάμα.....η Κυρία)

Για να μην τους πέσει βαρύ (και χωρίς παρενέργειες.....) το κρεμμύδι, μόλις το κόψω σε φετάκια το βάζω σε νερό με αλάτι για αρκετή ώρα. Μετά το στραγγίζω καλά.

Κόβω 3-4 καρότα σε χοντρές ροδέλες.

 Επίσης κόβω και άλλα τόσα πράσα (το λευκό μέρος και αρκετό από το τρυφερό πράσινο).

Μπόλικη τριμμένη ντομάτα

Απαραίτητες 2-3 σκελίδες σκόρδο και οπωσδήποτε 2-3 φύλλα δάφνης.

Ξεκινάω με το σωτάρισμα του κρεμμυδιού και κατόπιν ρίχνω και τα υπόλοιπα υλικά. Εννοείται ότι θα ρίξω αλάτι, πιπέρι και λίγη γλυκιά πάπρικα, καπνιστή παρακαλώ....

Οταν γίνει η σάλτσα μου, στρώνω τη μισή ποσότητα στο ταψί μου σαν στρωματάκι...

Από πάνω ξαπλώνω τα φιλέτα του ψαριού ελαφρά αλατισμένα.

Και από πάνω τα κουκουλώνω με την υπόλοιπη σάλτσα.

Δεν βάζω καθόλου νερό γιατί τα φιλέτα θα βγάλουν αρκετό.

Τα ψήνω στο φούρνο στους 180 βαθμούς, στον αέρα, για μία ώρα περίπου.

Είναι ένα φαγητό πεντανόστιμο με πολλές βιταμίνες αλλά και αρκετά αποτοξινωτικό λόγω των κρεμμυδιών (και κάτι άλλο είναι......αλλά δεν το λέμε....γιαυτό κάνω και την προεργασία με το μπόλικο αλατόνερο).

Το συνοδεύουμε με άσπρο ή ροζέ κρασάκι και μαύρο ψωμί (αυτά είναι τα γούστα της....μαγείρισσας. Εσείς κάντε τα δικά σας.....)

Καλή επιτυχία και καλή όρεξη......