Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ........(1)

Τετάρτη, 12 Μαρτίου 2008, ώρα 5.30 το απόγευμα…..
Ακριβώς όπως πριν από 5 χρόνια. Τετάρτη, 12 Μαρτίου 2003, ώρα 5.30 το απόγευμα.
Και τι σύμπτωση. Δυο μέρες μετά την Καθαρά Δευτέρα, όπως και φέτος…..
Παρόλα τα προβλήματα υγείας της, κοινωνική όπως πάντα, πήρε τηλέφωνο όλες τις φίλες της να τους ευχηθεί καλή σαρακοστή. Που το βρήκε το κουράγιο……Πρώτα λέει φεύγει η ψυχή και μετά το ελάττωμα. Το ακουστικό το είχε στο αυτί της κάτι σαν…σκουλαρίκι. Η καλύτερη συνδρομήτρια του ΟΤΕ. Της άφηνες τα χάπια στο κομοδίνο της, για να τα πιει κι αυτή τα ξεχνούσε, γιατί τηλεφωνούσε με τις ώρες.
- Πήρες μαμά τα χάπια σου,
- Βεβαίως παιδί μου, όπως ακριβώς μου είχες πει.
- Κι αυτά εκεί στο κομοδίνο, τι είναι. Τσιμουδιά…..
Τα χάπια της ήταν φυσικά. Γιατί αντί για χάπια είχε κοπανήσει τις καραμέλες μέντας για το λαιμό.
Τετάρτη λοιπόν, 12 Μαρτίου 2003.
Το 2003 το είχε σίγουρο. Δέκα περίπου χρόνια νωρίτερα το είχε δει στον ύπνο της. Στην εκκλησία μας , λέει, μια φίλη της την πλησίασε και της ψιθύρισε στο αυτί….το 2003. Εκείνη τρομοκρατημένη πίστεψε ότι η ημερομηνία ήταν προφητική. Κάθε τόσο μας το έλεγε. Κάθε φορά που αδιαθετούσε απογοητευόταν εντελώς….Βλέπεις παιδάκι μου, πλησιάζει κι αυτό το παλιο 2003. Ο μεγάλος μου αδελφός, με τις απίστευτες θεωρίες του, επιμένει ότι μ’ αυτή την έμμονη ιδέα, προγραμμάτισε τον εγκέφαλό της για το μοιραίο. Μπορεί να είναι κι έτσι……
Αποχαιρέτησε λοιπόν τις φίλες της, τους συγγενείς της και τους γνωστούς της από το τηλέφωνο κι αυτό μου θυμίζει μια κουβέντα της, όταν κάποτε οι κόρες μου τη ρώτησαν ποια είναι τα πιο σημαντικά πράγματα που θέλει να θυμάται από τη ζωή της. Οι φίλοι μου και τα ταξίδια μου ήταν η απάντηση. Ούτε καν ο άντρας της, θεός σχωρέστον κι αυτόν (27 χρόνια έκλεισε φέτος)….
Μια βδομάδα νωρίτερα ξύπνησε μέσα στα άγρια μεσάνυχτα. Κοιμόμουνα μαζί της τις τελευταίες μέρες και νόμισα πως είχε έλθει η ώρα να τη βάλω στο αναπνευστικό μηχάνημα. Τι θέλεις μαμά, της λέω. Να ειδοποιήσεις να έλθει η Κατερίνη (η πολυαγαπημένη της ανηψιά κόρη της μαγαλύτερης αδελφής της και πρώτο ανηψάκι στην πατρική της οικογένεια), δεν είμαι καλά σου λέω. Δεν είμαι, εκ φύσεως ζηλιάρα, αλλά εκείνη τη στιγμή άναψε κόκκινο μέσα μέσα μου. Να είναι το μοναδικό της κορίτσι δίπλα της, να την ταϊζει στο στόμα, να την κοιτάει στα μάτια κι αυτή να ζητάει επειγόντως….την Κατερίνη. Η δε τελευταία θα βασανίζεται αιωνίως από τύψεις γιατί δεν κατάφερε να την επισκεφτεί πριν πεθάνει……
Περιμέναμε λοιπόν την προγραμματισμένη επίσκεψη της γιατρού της. Ξύπνησε, πλύθηκε στο μπάνιο και ήλθε να μας βρεί στο σαλόνι. Κάθησε στον καναπέ της και η γιατρός άρχισε να την εξετάζει, Φτάνει και η καλύτερη παιδική μου φίλη για επίσκεψη. Δεν πρόλαβε να μας χαιρετήσει και άρχισαν να πέφτουν οι τίτλοι του τέλους. Μια ξαφνική κρίση δύσπνοιας, κορίτσια θα σκάσω, φέρτε μου το μηχάνημα αμέσως, έγειρε το κεφαλάκι της προς τα πίσω και πέταξε. Αυτό ήταν. Ξαφνικό, γρήγορο και μέσα στις αγκαλιές της γιατρού, της κόρης και της φίλης. Από τότε κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να πεθαίνεις ανάμεσα στις αγκαλιές των δικών σου ανθρώπων. Εύχομαι το ίδιο να συμβεί και σε μένα όταν θα έλθει αυτή η ώρα….
Από κει και ύστερα όλα είναι στο μυαλό μου σαν κινηματογραφική ταινία. Οι προετοιμασίες, η κηδεία, ο ατελείωτος κόσμος, τα συλλυπητήρια, τα τρήμερα, τα εννιάμερα, τα σαράντα, τα κόλυβα. ΄Όλα μόνη μου και σύμφωνα με τις επιθυμίες της. Τον θάνατο τον έτρεμε στην κυριολεξία. Παρόλα αυτά μου πέταγε και κάποιες εντολές-επιθυμίες. Τα μνημόσυνά μου τα θέλω όλα Σάββατα και όχι τίποτα κουλουράκια στο νεκροταφείο αλλά στάρι κανονικό και διαβασμένο σε λειτουργία. Αν μπορώ ας κάνω κι αλλιώς. ΄Οσο αντιδρούσα στις εντολές της όταν ήταν ζωντανή άλλο τόσο τήρησα και τηρώ τις επιθυμίες της τώρα που έφυγε.
Ο πόνος απέραντος και βουβός. Κανένας δεν κατάλαβε ποτέ πόσο μου στοίχισε ο θάνατός της και πόσο μου έλειψε η παρουσία της. Εγωίστρια εκ φύσεως και εξαιρετικά σκληρή δεν ήθελα να δείξω τίποτα εξωτερικά. Ο άντρας μου, μου το κοπανάει μέχρι σήμερα. Ούτε ένα δάκρυ δεν έχυσες στην κηδεία της μάνας σου. Η καρδιά μου το ξέρει…..Μόνο εγώ, ο Θεός και η ψυχή της, αν με βλέπει....
Τα χειρότερα ήλθαν όταν άρχισα να διαλύω το σπιτικό της. Όταν χάσαμε τον πατέρα μου δεν κατάλαβα τίποτα. Μόνο το πρώτο Πάσχα και τα πρώτα Χριστούγεννα μετά το θάνατό του ένιωσα κάπως διαφορετικά. Και να πεις ότι δεν τον αγαπούσα, Τρελή αδυναμία… Αλλά με τη μαμά τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Στα 53 μου έμαθα τι θα πει αληθινή ορφάνια. Και είναι αλήθεια αυτό που λένε ότι τα σπίτια κλείνουν όταν φεύγουν οι μάνες. ΄Ισως επειδή τότε νιώθεις ότι κλείνει ένας μεγάλος κύκλος, ότι τελειώνει μια ολόκληρη εποχή που συμπεριλαμβάνει εκτός από τις ζωές των γονιών σου αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της δικής σου ζωής. Μέσα στις ντουλάπες της ανακάλυψα πράγματα που δεν περίμενα ποτέ ότι θα βρω. Το νυφικό της, λευκό, μίντι με γαλάζια μισοφέγγαρα, την ανθοδέσμη της, με αποξηραμένα λευκά και κόκκινα γαρύφαλλα, τα φυτίλια από τις λαμπάδες της (άκου…), το κουτί με τα στέφανα……
Πήρα μια μεγάλη καφέ βαλίτσα (αυτή με τα πολλά ταξίδια κι εκδρομές με τις φίλες της) και τα φύλαξα όλα με πολλή ευλάβεια και περισσότερα δάκρυα. Τα ενθύμια τα δικά της και του πατέρα μου. Το κομπολόϊ του, τα γιαλιά του, τα ρολόγια του, τον πρώτο διορισμό του στο Δημόσιο (1935), την απόλυσή του το 1968 από τη χούντα, τους επαίνους της Εθνικής Αντίστασης.
Και μέχρι να πεθάνω θα έχω την απορία, πως μια μεγάλη καφέ βαλίτσα κατάφερε να χωρέσει τα απομεινάρια της ζωής δυο ανθρώπων….που για μένα αντιπροσωπεύουν μια ολόκληρη εποχή…






Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

Και συνεχίζω...

Για να είμαι όμως ειλικρινής, όλα αυτά τα χρόνια (πριν μπω στο Art & Hobby και ξεσηκώσω τα ράφια), όλο και κάποιες προσπάθειες έκανα περί τα καλλιτεχνικά.
Συγκεκριμένα, κάποια εποχή που κεντούσα ελληνικά παραδοσιακά κεντήματα, σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα αντί να τα κεντώ, να τα ζωγραφίζω. Βρήκα λοιπόν έναν κατάλογο έργων του ΕΟΜΜΕΧ νομίζω, γεμάτο με ιδέες για κεντήματα, κεραμικά και χαλιά και κάθισα και αντέγραψα μερικά σχέδια, αφού τα τροποποίησα, προσθέτοντας και δικά μου. Μετά τα μετέφερα σε μπλοκ σινικής και τα ζωγράφισα με μαρκαδόρους. Τα κορνιζάρισα, όλα όμοια σε μέγεθος και χρώμα κορνίζας, και τα κρέμασα πάντοτε δύο-δύο ή τρία μαζί. Μπορεί να φαίνονται λίγο αφελή και παιδικά όμως το διακοσμητικό τους αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό, τουλάχιστον για τη δεκαετία του 90 που τα πρωτοξεκίνησα. Θα σας δείξω μερικά δείγματα.



Ακολούθησε η εποχή της μάσκας. Αφορμή μου έδωσε ένα ταξίδι στη Βενετία που αγόρασα αρκετές και τις κρέμασα στο σαλόνι μου και μάλιστα με μπλουτάκ (για να μη κάνω τρύπες στους τοίχους). Ευτυχώς όμως καμιά δε σωριάστηκε στο πάτωμα τα τρία χρόνια που τις είχα κρεμασμένες. Πέρυσι που χρειάστηκε να βάψω το σαλόνι, τις ξεκρέμασα και δεν ήξερα τι να τις κάνω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα μπορούσα να τις ξανακρεμάσω, αφού πρώτα τις έβαζα σε μια βάση, ένα μικρό τελάρο ας πούμε. Τελάρο όμως δεν είχα αλλά εκείνο το βράδυ είχαμε..πίτσα. Πήρα λοιπόν το κουτί της πίτσας (μεσαίο μέγεθος παρακαλώ) και του έκανα μια μικρή προεργασία. Το πέρασα ένα χέρι γκέσσο για να πάψει να είναι απορροφητικό και μετά μού ήλθε η ιδέα να το στοκάρω. Πήρα ακρυλικό στόκο που μου είχε περισσέψει από τους τοίχους (και το βάψιμο των τοίχων το είχα κάνει σχεδόν μόνη μου) και το στοκάρισα με τη σπάτουλα με άγριες…σπατουλιές.
Μόλις στέγνωσε το πέρασα ένα χέρι ακρυλικό χρώμα με πινέλο όμως. Μετά, καινούρια ιδέα, πήρα τη σπάτουλα πάλι και το πέρασα με χρυσό και πρόσεξα ότι η σπάτουλά κάλυπτε μόνο τα σημεία που προεξείχαν από το σπατουλάρισμα. Το αποτέλεσμα καταπληκτικό. Και να σκεφτείτε ότι όλες αυτές οι ιδέες ήλθαν η μία πίσω από την άλλη και τα αποτελέσματα ήταν εντελώς τυχαία.
Τέλος, κόλλησα και μια μάσκα με σιλικόνη και το αριστούργημα ολοκληρώθηκε.



Αφού τελείωσαν οι ετοιματζίδικες, βενετσιάνικες μάσκες, μου άνοιξε η όρεξη και πήρα καλούπια και υλικά και άρχισα να κατασκευάζω τις δικές μου μάσκες. Και όσον αφορά τα τελάρα, ας είναι καλά οι πίτσες. Το τι πίτσα φάγαμε δεν περιγράφεται. Ατομικές, μεσαίες, οικογενειακές. Και οι μάσκες μου, τέλεια μακιγιαρισμένες. Κάθε μια εντελώς διαφορετική.



Και επιτέλους έφτασε η μεγάλη ώρα. Η ώρα της πραγματικής ζωγραφικής. Πήρα λοιπόν τα υλικά μου και άρχισα τις….αντιγραφές. Στην αρχή ένιωθα άσχημα αλλά μετά κάπου διάβασα ότι πολλοί από τους μεγάλους ζωγράφους άρχισαν τις σπουδές τους αντιγράφοντας άλλους καταξιωμένους. Είναι και αυτό μια εξάσκηση.





 Μετά προβληματίστηκα με τα υλικά. Λάδι πραγματικό δεν έχω δουλέψει καθόλου. Βρήκα όμως λάδια νερού και άρχισα να τα χρησιμοποιώ. Δεν ήταν όμως πολύ πρακτικά γιατί αργούσαν κι αυτά να στεγνώσουν. Η μεγάλη ανακάλυψη έγινε με δύο τρόπους.
Ο πρώτος ήταν τα ακρυλικά και ο δεύτερος η σπάτουλα.
Μια άλλη ανακάλυψη ήταν η θεματολογία. Ενώ αγαπούσα πολύ την κλασική (ρεαλιστική) ζωγραφική, στην πορεία μου άρεσε η μοντέρνα, αφηρημένη ζωγραφική.


Κακά τα ψέματα. Η ρεαλιστική ζωγραφική είναι για μένα άπιαστο όνειρο. Όταν είσαι εντελώς αυτοδίδακτος, όταν δεν έχεις σπουδάσει σχέδιο και χρώμα, όταν δεν έχεις τέλος πάντων κάποιον ειδικό πάνω από το κεφάλι σου να σου δείξει πέντε πράγματα, είναι δυνατόν να έχεις αποτελέσματα. Μόνο κάποιες κατά προσέγγιση αντιγραφές μπορείς να κάνεις. Ενώ με τη μοντέρνα ζωγραφική και με τα θέματα που προτιμάς μπορείς να εκφραστείς και τα χρώματα που αγαπάς μπορείς να δουλέψεις αλλά και το διακοσμητικό αποτέλεσμα είναι σίγουρα πιο σύγχρονο Τελικά κατέληξα ότι η αγαπημένη μου ζωγραφική είναι ο ιμπρεσιονισμός. Με εκφράζει απόλυτα αλλά τη θεωρώ και πολύ διαχρονική.
Έχω μια συλλογή από τόμους ζωγραφικής που τους μάζευα ένα τεύχος τη βδομάδα από τότε που ήμουν 20 χρονών. Επίσης έχω ένα μικρό αρχείο από αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών από έργα ζωγραφικής που μου αρέσουν πολύ και τα χρησιμοποιώ για τις ιδέες μου.
Μου αρέσει πολύ να μοιράζομαι τις ιδέες μου και τους τρόπους που τις πραγματοποιώ.
Μου αρέσει αυτά που στολίζουν το σπίτι μου να είναι δικά μου έργα.
Μου αρέσει να χαρίζω αυτά που δημιουργώ.
Αλλά πάνω απ’ όλα μου αρέσει η στιγμή της δημιουργίας. Ο χρόνος που της αφιερώνω είναι για μένα γιατρειά. Λειτουργώ και χαίρομαι με τον ίδιο τρόπο που το έκανα όταν ήμουν μικρό κορίτσι.
Τότε, που ενώ είχα πολλές κούκλες, προτιμούσα να τις φτιάχνω μόνη μου, με κουρέλια της μάνας μου και να τις ντύνω με τα ζιπουνάκια και τα καλτσάκια του μικρού μου αδελφού. Τις έκανα σε μεγάλο μέγεθος για να μοιάζουν με αληθινά μωρά. Κι αργότερα όταν έτριβα τούβλα (κίτρινα και κόκκινα) και κεραμίδια και κοσκίνιζα κοκκινόχωμα κι έκανα υπέροχες χωματένιες…τούρτες και τις στόλιζα θυμάμαι με πέταλα από γεράνια και τριαντάφυλλα.
Τελικά ο άνθρωπος γεννιέται αλλά και μπορεί να διαμορφωθεί όταν έχει τη σωστή καθοδήγηση.
Και το λέω αυτό επειδή έχω υπόψη μου τα παιδιά μου. Αυτά που αγαπούσα να κάνω από μικρό παιδί, τους τα έδειξα κι έγιναν κι αυτά σαν κι εμένα. ΄Όχι όλοι βέβαια, αλλά οι δύο στους τρείς μου έμοιασαν σε μεγάλο βαθμό.
Θέλω να δώσω ένα μήνυμα.
Λοιπόν, Για να μη γεράσετε ποτέ.
Για να μη πάρετε ποτέ ψυχοφάρμακα
Για να καλύψετε πολλές από τις τρύπες της ζωής σας
Για να μη νιώσετε ποτέ ανία, πλήξη, βαρεμάρα
Για να μην ασχολείται το μυαλό σας με προβλήματα και αρρώστιες
Για ένα εκατομμύριο ακόμη λόγους
Ένα είναι το μυστικό (ή μάλλον δύο) Δημιουργικότητα και πολλά πολλά ενδιαφέροντα.
Ποτέ μην πείτε ΒΑΡΙΕΜΑΙ.
Να λέτε μόνο ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΚΑΝΩ ΄. ΄. ΄.

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2008

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ζωγραφίζω. Ζωγράφιζα, διάβαζα και άκουγα μουσική. Πρώτο και μοναδικό κορίτσι σε μια πενταμελή οικογένεια με δύο ακόμα παιδιά. Αγόρια...Καμιά σχέση μεταξύ μας. Μοναξιά τεράστια. Η έλλειψη αδελφής τραυματική. 'Ετσι πίστευα για πολλά χρόνια, πολύ αργότερα όμως το ξεπέρασα, όταν απέκτησα τις δύο μοναδικές και καταπληκτικές κόρες μου. Σήμερα αληθινές φίλες και αδελφές. Τότε λοιπόν είχα φτιάξει έναν μικρόκοσμο με ζωγραφική, μουσική και διάβασμα. Τα βράδια ξάπλωνα αγκαλιά με ένα μικρό τρανζιστοράκι και άκουγα θέατρο από το ραδιόφωνο. Το θέατρο της Τετάρτης, έτσι λεγόταν, και φυσικά από την ΕΡΤ. Νομίζω ότι κάπως έτσι ονομαζόταν το κρατικό ραδιόφωνο τότε. Από αυτό το μικρό ραδιοφωνάκι ξεκίνησε η θεατρική μου.....παιδεία. Και προσπαθώ, όσο μπορώ να τη συνεχίζω.....Πίσω στο θέμα μας. Μόλις τελείωνα λοιπόν τα μαθήματά μου, άνοιγα την ιχνογραφία μου και ζωγράφιζα ατελείωτα. Τότε ήταν της μόδας τα... μικρά σπιτάκια στο λειβάδι με τα απαραίτητα αξεσουάρ, δέντρα, παγκάκια, λιμνούλες με πάπιες, στριφογυριστά δρομάκια κλπ. Αλλά το φόρτε μου ήταν οι κοπέλλες και μάλιστα οι πριγκήπισσες. Με πολύ εντυπωσιακά χτενίσματα, κοσμήματα και φορέματα. Θυμάμαι είχα και έναν μικρό μαυροπίνακα και χρωματιστές κιμωλίες και αλλοίμονο σε όποιον τολομούσε να σβήσει το μικρό μου αριστούργημα. Θυμάμαι τα αδέλφια μου, όταν ήθελαν να με εκδικηθούν για κάτι, πήγαιναν και τα έσβηναν. Καυγάδες, κλάματα, χαμός. Φυσικά η έκφραση της επιθυμίας "θα ήθελα να σπουδάσω ζωγραφική'', μόνο με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς αντιμετωπιζόταν από τους γονείς μου. ΄Ετσι η ιδέα της ζωγραφικής έμεινε...ιδέα. Απωθημένη...
Πριν από δυο περίπου χρόνια αποφάσισα να υλοποιήσω την απωθημένη ιδέα μου. Πήγα σε κατάστημα με είδη ζωγραφικής και έκανα τις απαραίτητες προμήθειες. Χρώματα, πινέλα, μουσαμάδες κλπ. Μαζί με όλα αυτά και καλούπια με υλικό για κατασκευή μάσκας. Οι ιδέες μου ανεξάντλητες αλλά δυστυχώς ο χρόνος μου πολύ περιορισμένος. Ατελείωτα ξενύχτια, παράπονα από το σύντροφο.....αλλά η χαρά πολύ μεγάλη. Θα ήθελα να είχα μια μικρή βοήθεια για τις υποχρεώσεις της οικογένειας αλλά και κάποια μαθήματα σχετικά με τη ζωγραφική. Προς το παρόν παλεύω μόνη μου. Και με το σπίτι και με τη ζωγραφική. Ερασιτέχνις και αυτοδίδακτη. Και τα δύο αφορούν τη ζωγραφική (για το νοικοκυριό ούτε λόγος).
"A very desperate housewife with passion about art and hobbies, is searching desperately for free time to make her dreams come true."- ElenArt