Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

ΤΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙΑ ΜΟΥ



Ποτέ δεν έτυχε να καταπιαστώ με τη μεταμόρφωση αυτού του αντικειμένου.

Και είχα τους λόγους μου....

Γιατί εμένα τα μπουκάλια μου αρέσουν σκέτα, με το γυαλί τους, για να φαίνεται και το χρώμα του περιεχομένου τους. Ήθελα, ας πούμε, τα λικεράκια μου που κάνω μόνη μου, κυρίως τα καλοκαίρια, να δείχνουν το χρώμα τους και να παρακολουθώ την εξέλιξη της ωρίμανσής τους, δηλαδή το λαμπικάρισμα και τη διαφάνειά τους.

Αλλά «πες πες το κοπέλι...κάνει τη γριά και θέλει». Και η «γριά» καθώς έκανε την περιήγησή της στο διαδίκτυο και τις μπλογκογειτονιές, και βομβαρδιζόταν καθημερινά από εκατοντάδες μεταμορφωμένα μπουκάλια, ξεμυαλίστηκε (η γριά λέω.....) και είπε να δοκιμάσει κι αυτή. Πάλι καλά που δεν ξεμυαλίστηκε με τίποτε άλλα «περίεργα» που έβλεπε....

Έτσι, από κάποια στιγμή και ύστερα, σταμάτησα να τροφοδοτώ τους κάδους με άδεια μπουκάλια παντός είδους και αφού τα καθάριζα καλά από τις ετικέτες τους, τα αποθήκευα στο «στοκατζίδικο».

Κάποια στιγμή, έφτασε και η σειρά τους για τη μεταμόρφωση.

Aσταρώθηκαν λοιπόν με αστάρι για μέταλλα και μετά βάφτηκαν. Σ’αυτά που ήθελα να εφαρμόσω την τεχνική του κρακελέ, έβαψα πρώτα ένα χρώμα σκούρο, μετά το υλικό για κρακελάρισμα και τελευταίο ένα ανοικτό χρώμα, κυρίως εκρού για να είναι έτοιμη η επιφάνεια να δεχτεί το μοτίβο. 



 Σ’εκείνα που δεν θα έκανα κρακελέ, έβαψα κατ’ευθείαν το χρώμα που ήθελα (εννοείται ότι προηγήθηκε το αστάρωμα...)  κολλούσα το μοτίβο και μου αρκούσε να κάνω κάποια στολίσματα, κυρίως με χρυσό ακρυλικό ή την ειδική πάστα περιγράμματος.














Τέλος, δοκίμασα μεγάλη έκπληξη, όταν βάφοντας κάποια ακρυλικά χρώματα πάνω από το στεγνό (ήδη) εκρού αστάρι για μέταλλα, έβλεπα το χρώμα τους να «κόβει» και να εμφανίζονται διάφοροι περίεργοι σχηματισμοί, σαν «καλλιέργεια» μικροοργανισμών (μήπως έπρεπε να γίνω....μικροβιολόγος ???...Αλλά με βαθμό 3 στη Φυσική και στη Χημεία, μάλλον απίθανο...χα χα χα).





Δεν δοκίμασα να τα πειράξω, επαναλαμβάνοντας το βάψιμο, γιατί μου άρεσαν πολύ και όσο περνούσε η ώρα όλο και περισσότερες αλυσίδες μικροβίων, ιών και κολοβακτηριδίων εμφανίζονταν. Δηλαδή και να ήθελα να το πετύχω «επί τούτου» που λένε....μάλλον δεν θα τα κατάφερνα.

Έτσι, τα άφησα όπως διαμορφώθηκαν τελικά και μπορώ να πω ότι μου αρέσουν περισσότερο απ’ όλα......

Στην υγειά μας λοιπόν και με ρέγουλα (το περιεχόμενο εννοώ....)

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΠΕΤΑΜΕΝΟ ΣΚΑΜΠΟ



Αυτό κι αν ήταν σούργελο. Απορώ ακόμα με τις κόρες που το περιμάζεψαν και μου το κουβάλησαν στο σπίτι. Εγώ δεν θα το έρριχνα ούτε μέσα στη φωτιά. Θα πρόσβαλα το τζάκι μου και την αισθητική του.





Όμως, επειδή αν δεν το αποδεχόμουν για αποκατάσταση θα ήμουν σαν «τον δάσκαλο που δίδασκε και  νόμο δεν εκράτει»....και για να μη δώσω το κακό παράδειγμα κι απογοητεύσω τα τέκνα μου, στρώθηκα και το έφτιαξα.

Κατ’ αρχήν έπρεπε να αναπληρώσω το σανιδάκι που του έλειπε. Το βρήκα από ένα παλιό συρτάρι και ταίριαξε...γάντι μιλάμε.

Μετά το πέρασα ένα χέρι με υγρό για τα γνωστά μαμούνια που έτσι κι εγκατασταθούν στο σπίτι σου μπορεί να σου ροκανίσουν ολόκληρη την επίπλωση και τέλος το αστάρωσα με βελατούρα κι έβαψα και τα ποδαράκια του.



 Στη γωνία του σπιτιού μου βρίσκεται το εργαστήρι ενός εξαιρετικού, νεαρού ταπετσέρη. Πέρασα μια μέρα και του κλάφτηκα κι αυτός με λυπήθηκε και μου έδωσε δυό τρία αφρολέξ που είχε βγάλει από έπιπλα προς επισκευή και τα είχε για πέταμα. Να  θυμηθώ  να του πάω ένα δωράκι για ευχαριστίες και καλόπιασμα γιατί από τις συχνές επισκέψεις μου καμιά μέρα μπορεί να καλέσει την ...Αστυνομία. Άσε που μπορεί στο τέλος να με δει και ανταγωνιστικά....

Στη συνέχεια, σειρά είχε το κουκούλωμα των αφρολέξ με το ειδικό μαλακό υλικό που τυλίγουμε τα μαξιλάρια.




 Στη φωτό βλέπετε την επισκευάστρια με φιλοδοξίες....ταπετσέρη (και βάλε...)






Στο τέλος, το έντυσα με ένα πολύ αγαπημένο μου ύφασμα που μου είχε περισσέψει από άλλα μαξιλάρια και σκέφτηκα να μην το καρφώσω μόνιμα αλλά να το ράψω σαν καλυμματάκι για να βγαίνει και να πλένεται (σιγά που θα αγόραζα τα ειδικά για έπιπλα καρφάκια –καμπαράδες λέγονται- για το σούργελο του πεζοδρομίου...χα χα χα).



 Νομίζω ότι απέκτησε μια αρκετά αξιοπρεπή εμφάνιση, την καλύτερη που του άξιζε. Ενώ ο Πάκης δεν έχασε την ευκαιρία να κατσικωθεί επάνω του και να το εγκαινιάσει......φορώντας το χειροποίητο πλεκτό ζακετάκι του επειδή προσφάτως κουρεύτηκε.....και ντρέπεται να κυκλοφορεί γυμνός.


Σας φιλώ και οσονούπω ετοιμάζονται κι άλλα αξεπέραστα κομμάτια.

Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

ΤΕΝΕΚΕΔΟΥΠΟΛΗ....



Εδώ και λίγο καιρό, ο σκυλούκος μας άρχισε να βαριέται την ξηρά τροφή και άρχισε απεργία πείνας. Βλέπετε αυτός δε χαμπαριάζει από ...οικονομική κρίση και περικοπές εξόδων κι έτσι, επειδή τον λυπηθήκαμε, αναγκαστήκαμε, μαζί με τα δικά μας φαγητά να του δίνουμε και κάποια σε κονσέρβα. Ευτυχώς που υπάρχουν αρκετές σε πολύ οικονομική τιμή κι έτσι δεν μας στοιχίζει και πολύ. Εμένα στο μεταξύ μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό το γνωστό δημώδες άσμα του ’21...ολίγον παραλλαγμένο βέβαια και συγχωρέστε με γι’αυτό....

Για δες καιρό που διάλεξε
Ο σκύλος μας ν’ αλλάξει
Διατροφικές συνήθειες
Τώρα που τα μνημόνια
Μας έχουν...ξετινάξει.

Οι άδειες κονσέρβες λοιπόν, στην αρχή έπαιρναν την άγουσα για τον κάδο ανακύκλωσης (διότι τυγχάνω φανατική του εν λόγω σπορ) αλλά μια μέρα, καθώς τις ξέπλενα πριν τις πετάξω, κάποια χάρτινη ετικέτα ξεκόλλησε και μου άρεσε πολύ το ωραίο inox κουτάκι που κρυβόταν από κάτω και που μέχρι τότε δεν το είχα προσέξει καθόλου. 


 Τώρα όμως, που το super υποψιασμένο και παμπόνηρο  μάτι μου γυαλίζει σε κάθε τί που με προκαλεί και με εμπνέει, δεν μου πάει η καρδιά να τα πετώ, αντίθετα τα κρατώ για διάφορες χειροτεχνίες αφού πρώτα καθαρίσω καλά τις κόλλες από τις ετικέτες τους με βενζίνη ή ασετόν και κατόπιν τα ασταρώσω με αστάρι νεφτιού για μέταλλα.


Εχω μαζέψει τόσες τενεκεδένιες κονσέρβες....που άνετα θα μπορούσα να φτιάξω μια ολόκληρη τενεκεδούπολη (αυτό γράφτηκε για να δικαιολογήσω τον τίτλο της σημερινής ανάρτησης χα χα χα.....τί σου είμαι η πονήρω.....ή όπως αλλιώς πέστε με....έχετε το ελεύθερο...)
Ήδη έχω αρχίσει και μεταμορφώνω κάποιες απ’αυτές με ντεκουπάζ.....


,






Σε κάποια άλλα, σκέφτηκα να πλέξω με το βελονάκι θηκούλες (καιρό είχα  να το πιάσω στα χέρια μου....) και μερικές τις άφησα σκέτες ενώ κάποιες άλλες τις στόλισα με διάφορα στολίδια έτσι...για γούστο)





Όπως θα διαπιστώσατε, τα έργα της σημερινής ανάρτησης ήταν πολύ πολύ εύκολα και ολίγον παιδικά......αλλά τί να κάνουμε ????.....μερικές φορές πρέπει να εκφράζεται και το παιδί που κρύβω  πάντα μέσα μου (όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο).

 Σας χαιρετώ και σας στέλνω τα φιλιά μου......
 
 




Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου 2013

ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ



Έτσι το λέγαμε πάντα και έτσι θα μείνει στη μνήμη μας.....
Ήταν το μικρό τραπεζάκι του σαλονιού της που το συνόδευαν 4 καρυδένιες καρέκλες με δερμάτινα καθίσματα και λιονταρίσια (περίπου....) πόδια.
Το καπάκι του άνοιγε και είχε έναν ρηχό σχετικά αποθηκευτικό χώρο που η μάνα μου έβαζε τις φωτογραφίες μας. Έτσι οι μουσαφιραίοι μας χάζευαν την ασπρόμαυρη ιστορία της μέχρι τότε ζωής μας,  μέχρι να καταφτάσει το τρατάρισμα.....


Το τραπεζάκι λοιπόν ήταν από τα λίγα πράγματα της μάνας μου που δεν χάρισα. Στο μεταξύ μ’έπιασε ο ιός της καλλιτεχνίας, και τα κύματα της νοσταλγίας μαζί με την επιμόρφωση που αποκόμισα από το διαδίκτυο ....ήλθαν και με αποτέλειωσαν.
Για περίπου 10 χρόνια, το καημένο το τραπεζάκι γύρναγε από δω κι από κει μέσα στο σπίτι, σαν την άδικη κατάρα.
‘Ετσι, την περασμένη εβδομάδα, ανάμεσα σε έναν οίστρο από μαστορέματα και βαψίματα , έφτασε και η δική του ώρα.
Επειδή όμως είχα πολύ επηρρεαστεί από τα «πριν» και τα «μετά» που έβλεπα στο διαδίκτυο δεν ήθελα απλώς να το φρεσκάρω αλλά να το κάνω αγνώριστο.
Επειδή η παλιά επιφάνεια είχε φθαρεί αρκετά, κόλλησα από πάνω (στις ίδιες διαστάσεις φυσικά....) ένα κομμάτι κόντρα πλακέ.
Σε μια παλαιότερη προσπάθεια αναπαλαίωσης, είχα ήδη αφαιρέσει το παλιό βερνίκι του με διαβρωτικό. Τώρα λοιπόν το πέρασα με ένα χρώμα που έφτιαξα μόνη μου και το οποίο λέγεται chalk paint, δηλ. χρώμα μαυροπίνακα. Το έκανα με ακρυλικό και στόκο πλακιδίων σε σκόνη, αυτόν που κλείνουμε τους αρμούς.
Η δοσολογία αποτελείται από μία κούπα (τσαγιού) χρώμα και δύο κουταλιές (σούπας) στόκο. Φυσικά έκανα μια μεγαλύτερη ποσότητα για να μου φτάσει. Πρέπει όμως να κάνουμε τόση ποσότητα, όση χρειαζόμαστε για μια συγκεκριμένη δουλειά γιατί αν μείνει...πήζει.
Καλό είναι να διαλύσουμε πρώτα τον στόκο με λίγο νεράκι πριν τον ρίξουμε στο χρώμα.
Το πλεονέκτημα αυτού του υλικού είναι ότι μπορεί να εφαρμοστεί πάνω σε οποιαδήποτε επιφάνεια χωρίς προετοιμασία. Εγώ όταν αφαίρεσα το παλιό βερνίκι δεν είχα αποφασίσει ακόμα για την τελική του επεξεργασία αλλά και δεν είχα ιδέα μέχρι τότε για την ύπαρξη αυτής της τεχνοτροπίας.
Το πέρασα συνολικά τρία χεράκια. Αφού στέγνωνε το κάθε χέρι το έτριβα ελαφρά με ψιλό γιαλόχαρτο (το ειδικό σφουγγαράκι) σκούπιζα καλά με ένα νωπό πανί και μετά συνέχιζα. Αυτό γίνεται διότι κατά το στέγνωμα εμφανίζεται κάτι σαν ψιλή άμμος (λόγω του στόκου) και πρέπει να αφαιρείται.
Το τελικό αποτέλεσμα παρουσιάζει μία εξαιρετικά βελούδινη όψη (και στην αφή αλλά και στο....μάτι). Υπάρχουν κι έτοιμα τέτοια χρώματα που τα χαρακτηρίζει το εφφέ της πούδρας...αλλά είναι ακριβούτσικα (και μας αρέσουν και οι πάσης φύσεως πειραματισμοί....χα χα χα).
 Στις γωνίες και τις ακμές του πέρασα με τη σπάτουλα ένα καφετί ακρυλικό για να φαίνεται φθαρμένο (κανονικά θα έπρεπε να το γιαλοχαρτίσω για να φανεί το σκούρο χρώμα του ξύλου.....αλλά βαρέθηκα).



Και φυσικά, εκεί που έδωσα τα ρέστα μου, ήταν στο καπάκι του.
 Στην αρχή είχα σκεφτεί να του κάνω ένα σχέδιο με ψηφιδωτό αλλά επειδή θα χρειαζόμουνα ιδιαίτερα μαθήματα, η ιδέα απορρίφθηκε γιατί βιαζόμουνα να το τελειώσω.
Μετά ενέσκηψε νέα ιδέα που υπαγόρευε να του κολλήσω διάσπαρτες κάποιες παλιές παριζιάνικες εικόνες (Πύργο του Άϊφελ, ρομαντικές φιγούρες κυριών με καπελαδούρες και άλλα τέτοια ξεκάρφωτα....).
Αλλά επειδή τελικά είμαι κλασικούρα μέχρις αηδίας, είπα να ζωγραφίσω με ακρυλικά ένα μοτίβο στις τέσσερις άκρες του και να τελειώνει εκεί το θέμα.....(σαν καρεδάκι του παλιού καιρού).










 Συγχωρείστε με για τις φωτό που είναι για κλάματα.....αλλά σκεφτείτε ότι κι εμένα  που είμαι μια κούκλα....πόσο με αδικούν οι κακοί φωτισμοί (και οι ατζαμήδες φωτογράφοι επίσης).
Αν σας άρεσε το μοτίβο μου μπορείτε να το αντιγράψετε (το βούτηξα από την εξαιρετική Graphics Fairy κι έχει πολύ καλή ανάλυση εικόνας).


Στο τέλος το πέρασα και με βερνίκι νερού σατινέ για να αντέχει κι ευχηθείτε μου......εις άλλα με υγεία.

Και μέχρι ο...κάβουρας να κάνει την ανάρτηση μπήκε κι ο Φλεβάρης, οπότε να σας ευχηθώ και ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ....
 
Σας φιλώ.....