Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΑ ΔΕΝΤΡΑΚΙΑ



Βλέπετε δε μας ικανοποιούσαν τα φυσικά δέντρα, από έλατο, αλλά ούτε και τα ψεύτικα (πλαστικά ή από χόρτο)......

Θέλαμε και παραλλαγές γιατί οι καιροί είναι μοντέρνοι και η φαντασία μας οργιάζει.

Εδώ που τα λέμε είναι κρίμα να κόβονται τα φυσικά δέντρα, ακόμα κι αν καλλιεργούνται γι’αυτό το σκοπό. Δηλαδή για ένα καπρίτσιο (πώς αλλιώς να το πω...) να παίρνεις ένα δέντρο, να το  διατηρείς για κάνα μήνα περίπου και μετά να το πετάς στα σκουπίδια. Εγώ δεν θα το έκανα ούτε και για ένα μικρό φυτό. Τόσο πολύ τα λυπάμαι.

Επομένως πολύ καλά κάνουν όσοι επινοούν διάφορους τρόπους και δεντράκι να στολίσουν στο σπιτικό τους αλλά και να μη καταστρέψουν έναν φυσικό οργανισμό που θέλει κάποια χρόνια μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό μέγεθος για να ικανοποιήσει την ματαιοδοξία μας και τη φιγούρα μας («εμείς πάντα στολίζουμε φυσικό έλατο»....τί μας λες εκεί ?????)

Μέσα σ’αυτό το πνεύμα λοιπόν εγώ στόλισα ένα λευκό πλαστικό δεντράκι με ενσωματωμένα φωτάκια και κάποια κόκκινα φιογκάκια που το έχω εδώ και μερικά χρόνια. Έχει περίπου ύψος 1 μ. και όταν τελειώνει η «θητεία» του,  διπλώνει, μπαίνει σε μια σακκούλα σκουπιδιών και καταχωνιάζεται στη γωνία της ντουλάπας μου. Τα παιδιά μου κάθε χρόνο φωνάζουν ότι πρέπει επιτέλους να το αντικαταστήσω με κάποιο άλλο αλλά εγώ το έχω ερωτευτεί τόσο, που λέω ότι μ'αυτό θα γηροκομηθώ.....

  Επίσης έκανα και δύο δεντράκια από παλιά περιοδικά. Τσάκισα τις σελίδες τους σύμφωνα με τις οδηγίες, τα έβαψα το ένα με κόκκινο spray και το άλλο με πράσινο και τέλος τα στόλισα με λίγο glitter και χρυσόσκονη. ‘Εγιναν κουκλάκια....

 Άλλη μια ιδέα που επίσης μου άρεσε πολύ, είναι το γνωστό δεντράκι με τις νότες, εκτυπωμένες πάνω σε ρυζόχαρτο που ξεσήκωσα από το διαδίκτυο. Κανονικά χρειαζόμουν έναν κώνο από φελιζόλ για να κολλήσω επάνω τα ριζόχαρτά μου αλλά επειδή δεν ήθελα να ξοδευτώ (σιγά μη κουτσαθεί η γίδα από τ’αυτί .....) επινόησα έναν δικό μου κώνο με πολύ χοντρό χαρτί περιτυλίγματος, του έδωσα το κατάλληλο σχήμα και το στούμπωσα εσωτερικά με τσαλακωμένες εφημερίδες για να μη λυγίζει,

    το έβαψα λευκό και στο τέλος το στόλισα με τα ρυζόχαρτά μου, όχι όμως με νότες επάνω τους αλλά με μία ωραία δαντελένια εκτύπωση που μου άρεσε περισσότερο και είχα το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα....(μην πω και καλύτερο γιατί έδωσα στον κώνο μου το ύψος που εγώ ήθελα...)


  Επίσης, η κόρη η μικρή στόλισε, όπως κάθε χρόνο, τα κλαδιά της, με δικά της αυτοσχέδια στολίδια και χαίρονται και τα γατόνια της όταν κάθε τρις και λίγο το....κατεδαφίζουν.



 Επειδή δεν νομίζω ότι θ'αξιωθώ να κάμω άλλη μία ανάρτηση πριν τις  γιορτές γιατί έχω υποσχεθεί σε κάτι κουραμπιέδες ότι αυτή την εβδομάδα θα τους κάνω οπωσδήποτε και μέχρι την επόμενη θα τους έχω φάει ....αλλά κι επειδή θέλω να με επιθυμήσετε (ανάρια ανάρια το φιλί...για να 'χει νοστιμάδα που λέγανε σοφά και οι παλαιοί...)
.......Σας στέλνω τα φιλιά μου και τις θερμότερες ευχές μου για ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ, με υγεία, αγάπη και αλληλεγγύη.

Τετάρτη 4 Δεκεμβρίου 2013

MIΑ ΚΡΕΜΑΣΤΡΑ...vintage



Η κατασκευή της προήλθε από μια παλιά σανίδα, από την εποχή του  Νώε ....εεεε....του πατέρα μου ήθελα να πω,  που την είχε σαν ράφι στην αποθήκη του (δεν θυμάμαι αν ήταν το μοιραίο «ράφι» με το οποίο με απειλούσε κατά καιρούς η μάνα μου...πριν παντρευτώ εννοείται).

Τα ίχνη από τα παλιά στηρίγματα, φαίνονταν ακόμα.
  Κανονικά θα έπρεπε να πεταχτεί ή να καεί στο τζάκι. Αλλά μάλλον ακατάλληλο πρόσωπο ανέλαβε το ξεσαβούρωμα γιατί στα δέκα πράγματα που βρήκε για πέταμα...πρόσθεσε άλλα δέκα (και βάλε....)

Σκέφτηκα λοιπόν να την μετατρέψω σε κρεμάστρα αφού προηγουμένως την έβαφα και την στόλιζα ανάλογα.

Χρησιμοποίησα πάλι τη γνωστή από ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ τεχνοτροπία  που ανακάλυψα στο διαδίκτυο, τη λεγόμενη chalk paint (μπογιά για μαυροπίνακα) που την έφτιαξα και πάλι μόνη μου με μία κούπα τσαγιού χρώμα και δύο κουταλιές της σούπας γύψο αυτή τη φορά γιατί ψάξε-ψάξε στο διαδίκτυο ανακάλυψα κι αυτή τη συνταγή.΄

Όπως έχω ξαναπεί, η συγκεκριμένη βαφή δεν απαιτεί καμιά προηγούμενη προετοιμασία (αστάρωμα, τρίψιμο κλπ.).

Πρώτα λοιπόν το πέρασα με ένα σκούρο καφέ χρώμα.

Μετά ήλθε η σειρά της κυρίως βαφής με το χρώμα που προανέφερα.

Το ανακάτεψα πολύ καλά και το πέρασα με ρολό βαψίματος.

Περίμενα να στεγνώσει και το έτριψα ελαφρά με γυαλόχαρτο για να φύγουν τα στεγνά υπολείμματα του γύψου.

Πέρασα δύο χέρια ακόμα με ενδιάμεσα γυαλοχαρτίσματα και στο τέλος έγινε βελούδινο τόσο στο χέρι, όσο και στο μάτι.

Στο τέλος έδωσα ένα καλό τρίψιμο σε ορισμένα σημεία ώστε να φανεί το πρώτο σκούρο καφέ χρώμα και να πετύχω την παλαίωση που ήθελα. Όχι...δεν της έκανα σαδιστικά πράγματα με αλυσίδες και σφυριά για να φανεί η ηλικία της γιατί πρέπει να έχει περίπου τη δική μου, οπότε δεν χρειαζόταν το μαρτύριο (το έχω δει σε βιντεάκια στο διαδίκτυο κι έχω πονέσει πολύ....)

Τέλος, τη στόλισα με εκτυπώσεις vintage και παρισινό αέρα…και τη βερνίκωσα με το αγαπημένο μου βερνίκι νερού σατινέ για ομορφιά και προστασία.


    Και φυσικά τοποθετήθηκαν (υπό εμού της ιδίας παρακαλώ…) και τα σχετικά κρεματζούλια για τα ρούχα.....

Τελικά, το ράφι αντί να το εκδικηθώ για τις απειλές του…νομίζω πως το έκανα σκέτη κούκλα….

Και τώρα ο μάστορας σας στέλνει τα φιλιά του….και πάει ν’αναπαυθεί ήσυχος.