ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΝΤΟΥΛΑΠΙ

Στο σπίτι, όταν αναφερόμαστε σ’αυτό, λέμε  «...εκείνο το παλιοντούλαπο που είχαμε παλιά την τηλεόραση». Γιατί τώρα η τηλεόραση έχει αναβαθμιστεί κι έχει πιάσει άλλο στασίδι, πιο μοντέρνο.

Αυτό λοιπόν το παλιό ντουλάπι σήκωνε για χρόνια το βάρος μια παλιάς τηλεόρασης (σκέτη γκουμούτσα) και τα έβγαλε πέρα παληκαρίσια. Από κάτω δε, στα ραφάκια του φιλοξενούσε το πλήθος των περιοδικών μου («Πρακτική», «Εκείνη», «Εργόχειρο», «Εγώ και το πλέξιμο»....και το Κέντημα, και το Ράψιμο, και το Βελονάκι, περάσαμε κι αυτές τις φάσεις κάποτε, μανιωδώς....)

Μετά παροπλίστηκε και πέρασε στη βεράντα με καύσωνες και με χιονιάδες....με τέτοια αχαριστία πληρώθηκε το κακόμοιρο για 2-3 χρονάκια.

Ομως φέτος που γιορτάζω το Έτος Αναπαλαίωσης παλιών Επίπλων ήλθε η σειρά του για μεταμόρφωση.

Πριν προχωρήσω πρέπει να αναφέρω ότι το εν λόγω επιπλάκι ήταν έργο του συζύγου ο οποίος εκείνη τη εποχή δήλωνε, εκτός από χτίστης, ηλεκτρολόγος και υδραυλικός,....και μαραγκός. Φυσικά τα σχέδια ήταν  δικά μου γιατί είχα κακούς σκοπούς (κάπου έπρεπε να βολέψω όλη εκείνη την προίκα των περιοδικών). Γι’αυτό του είχα πει να το κάνει πολύ στιβαρό κι αυτός φρόντισε να το κάνει...τεθωρακισμένο.

Ήταν από σουηδικό ξύλο στο φυσικό του χρώμα, περασμένο με βερνίκι, όπως τα περισσότερα έπιπλα εκείνης της εποχής.

Τη μια μέρα λοιπόν το αστάρωσα με αστάρι νερού (2 χεράκια) και την επομένη το αποτελείωσα.

Θυμάμαι, εκείνες τις μέρες εκανε αρκετό κρύο και ο βοριάς σάρωνε τη βεράντα, ενώ η τρελή έβαφε. Ευτυχώς που έχω καλαμωτή στο μπαλκόνι και δεν με έβλεπαν οι γείτονες (Για δες καιρό που διάλεξε...κλπ. κλπ.). Και δε ζει και η μάνα μου, που είχε λόγο στα πάντα για να με κατσαδιάσει (τόσες λιακάδες πέρασαν...σήμερα βρήκες να το βάψεις ?????... θα γελάει και ο κόσμος που σε βλέπει απ’ τα μπαλκόνια......αναποδιασμένη...χα χα χα).

Στο θέμα μας τώρα......

Το έβαψα με ριπολίνη νερού σατινέ.....μη με ρωτάτε την απόχρωση. Τη σκάρωσα μόνη μου. Πολύ λευκό, λίγο καφέ, λίγο μαύρο....κι έτοιμο το μπεζάκι που ήθελα.

Όταν το τελείωσα μου θύμιζε ντουλάπι κουζίνας, αδιάφορο, χωρίς προσωπικότητα και δεν μου άρεσε καθόλου.

Βούτηξα λοιπόν το πινέλο και το πασάλειψα σε πολλά σημεία με καφέ χρώμα και αμέσως μετά το πέρασα με το ρολό με το κυρίως χρώμα κι έσβησα γλυκά τις καφετιές πινελιές. Κι έγινε όπως ακριβώς το ήθελα. Του παλιού καιρού ……(vintage).

Πριν πιάσει η μεγάλη μπόρα (πού ‘σαι μάνα να με δεις και να μου ρίξεις κάνα μπινελίκι.....) το μετέφερα στο σαλόνι παρακαλώ, σε περίοπτη θέση (καλύτερη από αυτή της τηλεόρασης....) και το στόλισα με τις αγαπημένες μου πάπιες και τα κουτιά μου. Του άναψα κι ένα αμπαζουράκι, έτσι για ατμόσφαιρα, κι όποιος έμπαινε σπίτι και το έβλεπε άνοιγε το στόμα του σαν χάνος, σε ένα μακρόσυρτο ....αααααααααααααα.....

Tην επόμενη μέρα το στόλισα με τα πομολάκια του (είχαν αγοραστεί από παλιά αλλά τώρα βρήκαν τη θέση τους....) κι έκανα στα πορτάκια του κι ένα σχεδιάκι με στένσιλ και ακρυλικό στόκο.

Έτσι, για να μάθουν που είχαν φαγωθεί να το πετάξω (εδώ μαζεύουμε τα ξένα από τους κάδους....τα δικά μας θα πετάξουμε ?????....Τί λέμε τώρα....)

Καλό δεν έγινε ??????