ΠΩΣ ΠΕΡΝΑ Ο ΚΑΙΡΟΣ...

Χτες, 12 Μαρτίου συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τη μέρα που είπαμε στη μάνα μου  το στερνό αντίο....

Παρ’όλο που όλη τη μέρα, κάνοντας μηχανικά τις διάφορες δουλειές μου, την είχα συνέχεια στο μυαλό μου, δεν ήμουν σε φόρμα να γράψω κάτι γι’αυτό. ΄Αλλωστε πέρυσι, τέτοια μέρα, είχα κάνει μια αρκετά μεγάλη ανάρτηση, με αναμνήσεις από κείνη, χώρια τις διάφορες αναφορές που κάνω κατά καιρούς σε άλλες αναρτήσεις.

Στον χθεσινό απογευματινό μας καφέ με τα κορίτσια μου, τους θύμησα την επέτειο, είπαμε πέντε πράγματα για κείνη, και πάνω από τα αχνιστά φλυτζάνια μας  φροντίσαμε να κρύψουμε την υγρασία των ματιών μας....

Τους διηγήθηκα και το περιστατικό της προχτεσινής νύχτας (ξημέρωνε η επέτειος...) που ξαφνικά ένας δυνατός θόρυβος από το σαλόνι με έκανε να πεταχτώ από το κρεβάτι μου και να τρέξω να δω τί συμβαίνει. Ψάχνοντας από δω κι από κει βρήκα έναν μεγάλο πίνακα  που είχε πέσει στο πάτωμα. Ούτε το κρεμαστάρι του είχε βγει ούτε το γαντζάκι από τον τοίχο είχε ξεκολλήσει. Λουλούδια ήταν το θέμα του έργου.

 Τον ξανάβαλα στη θέση του κι ένιωσα να έχω πάρει ένα μήνυμα από κείνη....

Το βράδυ αργά με πήρε τηλέφωνο ο αδελφός μου ο μικρός. Με τσέκαρε αν είχα κάνει κόλλυβα το περασμένο Ψυχοσάββατο (της μοιάζει πάρα πολύ σε χαρακτήρα και τα συνηθίζει κάτι τέτοια ο πονηρός...) και οι κουβέντες μας περιστράφηκαν γύρω από κείνη. Στο τέλος ευχηθήκαμε «να είναι καλά εκεί που βρίσκεται» και είπαμε «καληνύχτα».

Επειδή όμως κάτι με τρώει από μέσα μου, είπα σήμερα να σας δείξω κάτι δικό της και συγκεκριμένα το πρώτο της ηλεκτρικό σίδερο, που το έχω φυλαγμένο, λες και ήξερα από τότε, ότι μια μέρα θα το μεταμόρφωνα....

Ζυγίζει περίπου 4 κιλά και θυμάμαι πως δεν με άφηνε να σιδερώνω γιατί ήταν πολύ βαρύ για μένα αλλά και γιατί αργούσα πολύ στο σιδέρωμα (πάντα ήμουν της λεπτομέρειας, σε αντίθεση με κείνη....) αλλά και γιατί έκαιγα πολύ ρεύμα. Χώρια τις κιτρινίλες και τα καψίματα στα ρούχα που έκανα εγώ η άπειρη παιδίσκη.

Επίσης θυμάμαι πως όταν ο πατέρας μου της πήρε ένα πιο σύγχρονο κι ελαφρύ (μέγας νεωτεριστής και γκατζετάκιας της εποχής....δεν υπήρχε νέο σκεύος που να μη της το είχε κουβαλήσει στο σπίτι) η κυρία μητέρα είχε ρίξει έναν θυελλώδη καβγά, αρνούμενη να παροπλίσει την παλιά γκουμούτσα της. Για τη χύτρα ταχύτητας που της κουβάλησε αργότερα θυμάμαι ότι τον είχε απειλήσει με διαζύγιο.  Πάντως ποτέ δεν την ακούσαμε να παραπονιέται για τενοντίτιδες και τα τοιαύτα....Τόσο πολύ του είχε πάρει  τον αέρα (του σίδερου....του πατέρα μου ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ....χα χα χα). Και μπορείτε να φανταστείτε τί έγινε στο σπίτι όταν θελήσαμε να της πάρουμε και σίδερο με ατμό. Μέχρι ατμό έβγαζε από τα ρουθούνια της.....

Εγώ πάντως, ως καλή θυγάτηρ που αγαπά και σέβεται τα ενθυμήματα των γονιών της, φρεσκάρισα το εν λόγω μουσειακό είδος και του έδωσα μια πιο ανάλαφρη και ρομαντική εμφάνιση κι έτσι μπορώ να το έχω κάπου στολισμένο και να μου τη θυμίζει καθημερινά.....Του έκανα κρακελέ και ντεκουπάζ με ανθάκια γιατί πιστεύω ότι αυτά του ταιριάζουν....σαν τα άνθη του πίνακα που σωριάστηκε για να μου υπενθυμίσει την επέτειό της.....

 

 

 Ας είναι αιώνια η μνήμη της κι ας μας προστατεύει όπου κι αν βρίσκεται.

Σας φιλώ με αγάπη.....

.