ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΔΕΑ

Eχω πολύ καιρό να κάνω ανάρτηση και είμαι σίγουρη ότι έχετε πέσει σε βαριά κατάθλιψη λόγω της απουσίας μου και πιστέψτε με......κι εγώ δεν νιώθω πολύ καλά τελευταία. Εντάξει.....δε χρειάζεται ν’ ανησυχήσετε.....δεν συμβαίνει κάτι σοβαρό αλλά νομίζω ότι φταίει η εποχή, την οποία εγώ θεωρώ αρκετά βεβαρυμένη για διάφορους λόγους.

 Πρώτα πρώτα με τσάκισε η αλλεργία μου και όχι τίποτ’ άλλο αλλά όλοι οι ειδήμονες με διαβεβαίωναν παλιότερα ότι, μόλις περάσω τα 60 θα μου πέφτει πιο ελαφριά. Παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του......Και τα 60 τα περάσαμε (και βάλε.....) και η αλλεργία κάθε χρόνο επιτίθεται ακάθεκτη. Τεσπά, επιζήσαμε και φέτος.......

Σ΄αυτό το δύσκολο διάστημα έπρεπε να πηγαινοέρχομαι στην εξοχή και να τακτοποιώ το σπίτι και κυρίως τους κήπους που είχαν ρημάξει. Το έκανα κι αυτό.....συν έναν υπέροχο λαχανόκηπο.......συν μια τρομερή οσφυαλγία που με κάνει και σέρνομαι σαν το κομμένο φίδι (έκφραση της μάνας μου.....καιρό είχα να την αναφέρω).

Δεν θα αναφέρω τα απανωτά πήγαιν’ έλα για εκλογές, φορολογικές δηλώσεις και λοιπές πανηγύρεις.....αυτά τα περάσαμε και τα περνάμε όλοι.

Ομως εκείνο που μου στοίχισε περισσότερο ήταν η αποδιοργάνωση των εργαστηρίων μου (ναι....καλά ακούσατε, δύο έχω.....ένα στην πόλη κι ένα παράρτημα στην εξοχή....λέτε να τα δηλώσω στο Ε9 της Εφορίας????....). Και τούτο επειδή κάθε φορά που πήγαινα στο ένα, κουβάλαγα και αρκετά υλικά από το άλλο. Γιατί πίστευα ότι θα έβρισκα χρόνο να κάνω και καμιά δημιουργία. Κούνια που με κούναγε.....με τόσες δουλειές και στην Αθήνα και στην εξοχή, τσάμπα κουβάλαγα τις τσάντες με τα υλικά. Και τα έργα στέκουν μισοτελειωμένα.

Ελπίζω και εύχομαι, μόλις κατσικωθώ οριστικά στο σπίτι της εξοχής να  δέσω τα μυαλά μου κόμπο και να στρωθώ στις δημιουργίες. Γιατί η καλλιτέχνις χρειάζεται ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση για να μεγαλουργήσει (λέμε τώρα....και δεν θέλω γελάκια ειρωνείας ).

Για να σπάσει όμως η γκίνια κάθησα και σκάρωσα μια μικρή ιδέα, όχι δική μου βέβαια αλλά του ιντερνετ (για να λέμε πάντα την αλήθεια ....και να γλυτώνουμε τις τυχόν κακές συνέπειες). Εγώ απλά την υλοποίησα ως εξής...

 Πήρα ένα μακρόστενο κομμάτι φελιζόλ, προφανώς από κάποια συσκευασία και το έβαψα με ένα αγαπημένο μου χρώμα (café au lait). Διάλεξα κάποια πετσετάκια από κείνα που πλέκαμε παλιότερα μανιωδώς και τώρα ούτε να τα.....φτύσουμε και τα κόλλησα επάνω με μια απλή κόλλα .....και το κρέμασα. Κι έγινε αρκετά νόστιμο.....Και δεν μου στοίχισε τίποτα.......Και δε με νοιάζει η κριτική που θα μου ασκήσουν οι κοράκλες, οι οποίες και μόνο στη θέα των βελονακίων βγάζουν αφρούς και φλύκταινες....

Πάρτε και μια φωτό να δείτε το εργάκι.......

Εύχομαι να επανέλθω σύντομα με νέες δημιουργίες...

Μέχρι τότε, σας φιλώ.