XΩΡΙΣ ΤΗ ΜΑΜΑ......

Σήμερα συμπληρώνονται  εννιά χρόνια χωρίς τη μαμά....

Και θέλω να πω ότι το πρώτο επετειακό κείμενο που έγραψα για εκείνη πριν 4 χρόνια (2008) ήταν και η αιτία που δημιουργήθηκε αυτή η σελίδα. Θυμάμαι κάθησα μια νύχτα κι έγραψα όλο το κείμενο χωρίς να διορθώσω το παραμικρό. Ενα ποτάμι λέξεων ξεχείλιζε από την καρδιά μου, ενωνόταν με τα δάκρυά μου και πήδαγε στη λευκή οθόνη του υπολογιστή μου....

Παρ’ όλο που είχαν περάσει ήδη πέντε χρόνια, τα συναισθήματα ήταν ακόμα πολύ έντονα. Και δεν σας κρύβω...το έχω διαβάσει άπειρες φορές από τότε....και πάντα με συγκινεί.....όπως κι εσάς αν κρίνω από τα θερμά σχόλιά σας.....

Σήμερα, εννέα χρόνια μετά, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Θα αναφερθώ στο τελευταίο σχόλιο της εν λόγω ανάρτησης που νομίζω ότι τα λέει όλα.....

«Σας ευχαριστώ πολύ όλους.....είναι αλήθεια ότι για αρκετά χρόνια δεν τολμούσα να αναφέρω κάτι σχετικό με τη μάνα μου και να μη με πάρουν τα ζουμιά.....εγώ που δεν έκλαιγα ποτέ (..και δεν κλαίω) μπροστά σε τρίτους. Στράβωσαν τα ματάκια μου...ανέβασα ζάχαρο.... Και σκέφτηκα ότι οι άνθρωποι που με έχουν ανάγκη με θέλουν γερή και δυνατή. Κι αυτό θα ήθελε και η μάνα μου....και με αυτή τη σκέψη και με τη βοήθεια του πανδαμάτορα χρόνου.....ο πόνος μαλάκωσε. Αλλωστε ο χρόνος εκτός από πανδαμάτωρ είναι και γιατρός. Ετσι δεν λένε ????? Αααα....τώρα είναι και κάτι άλλο που με παρηγορεί. Σκέφτομαι ότι αν ζούσε, φέτος θα έκλεινε τα 90...οπότε ???»         2 Ιουνίου 2010

Βέβαια, αν ζούσε ακόμα, φέτος θα έκλεινε τα 92....και πάντα σκέφτομαι, κάθε χρόνο που περνάει, πώς θα ήταν αν ζούσε σήμερα......Μπορεί να είχε γίνει ένα «καβούκι» αλλά αν τα μυαλά της ήταν ακόμα στη θέση τους (και είμαι σίγουρη ότι θα ήταν...) θα έκανε τα περισσότερα από εκείνα που συνήθιζε να κάνει όταν ήταν κάπως νεότερη....Δηλαδή....

Θα μας μαγείρευε για να έχει τον έλεγχο και της καθαριότητας αλλά και των νηστειών (έφριττε όταν τολμούσαμε να ζητήσουμε αρτύσιμο μενού Τετάρτη και Παρασκευή.....να έχετε και λίγο σέβας....υπάρχουν κι άλλες μέρες να φάτε κρέατα....μας κατακεραύνωνε). Πάντως σαν μαγείρισσα ήταν πολύ μερακλού....

Θα ήθελε να τη μεταφέρουμε στην εκκλησία της για λειτουργίες, κηδείες, μνημόσυνα και εξομολογήσεις για να μας αναγκάζει να μπαίνουμε κι εμείς σε μια....σειρά (έχω κλείσει ραντεβού με τον πνευματικό μου.....μήπως θες κι εσύ, μετά από μένα, να του πεις τίποτα ????? ΟΧΙΙΙΙΙΙ......καλάάάάά......Κοίτα...αν αρχίσεις να εξομολογείσαι όταν φτάσεις στην ηλικία μου...δεν θα έχει αξία).

Θα καλούσε τις φίλες της για τσάϊ και...συμπάθεια και κοινωνική κριτική  (εννοείται ότι η συμπάθεια θα περιοριζόταν στις παρούσες......για τις απούσες θα προσφερόταν τσάϊ και...αντιπάθεια), και θα μας έδινε παραγγελίες για νηστήσιμα κεκάκια και νηστήσιμες πιτσούλες (αν είναι δυνατόν......για το αρτύσιμο κουτσομπολιό δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα).

Θα ανέβαινε στον όροφό μας και θα μας ανάγκαζε να βλέπουμε τα κανάλια και τις εκπομπές της αρεσκείας της…με το «έτσι θέλω» (ευτυχώς υπήρχαν και άλλοι δέκτες στο σπίτι....), κι αν χρειαζόταν να μας γυρίσει κάποια μπουγάδα από την «καλή», θα σχολίαζε όλα μας τα ρούχα, κατά προτίμηση τα ...εσώρρουχα («ήθελα να’ξερα ποιανής ποπός χωράει εδώ μέσα .....» σχολίαζε για τα βρακιά των κοριτσιών ιδιαίτερα.....και το χειρότερο, απευθυνόμενη σε μένα......δεν πιστεύω αυτό το πράμα να το φοράς εσύ ????.....χα χα χα...ακόμα τα θυμόμαστε και γελάμε).

Κάθε φορά που θα κατεβαίναμε τις σκάλες για να πάμε κάπου, θα μας περίμενε στο δικό της πλατύσκαλο (αντένες του Υμηττού τα αυτιά της....) και θα τσεκάριζε το ντύσιμο, το χτένισμα και το μακιγιάζ μας, με ανάλογα σχόλια (ακόμα και τώρα, μόλις φτάνω στην πόρτα της...νομίζω ότι θα τη δω μπροστά μου)....και θα ακούγαμε τη μόνιμη επωδό....."στο καλό και όμορφα"  (αυτό το «όμορφα» πάντα με διαόλιζε θυμάμαι.....να βγαίνεις με τον άντρα σου 50 χρονών γυναίκα...και να σου λέει «όμορφα» χα χα χα).

Αν δεν θα μπορούσε λόγω ηλικίας (λέω αν....και πάλι δεν κόβω το λαιμό μου) να συμμετέχει στις αγαπημένες της εκδρομές και ταξίδια, θα μας βομβάρδιζε με δεκάδες χειρόγραφα με διηγήσεις από προηγούμενες (εσωτερικού και εξωτερικού) και θα απαιτούσε να της τα διορθώσουμε («χτενίσουμε» έλεγε...), να τα δακτυλογραφήσουμε, να τα εκτυπώσουμε σε τόσα αντίτυπα όσες ήταν και οι φιλενάδες ....ααααα και το καλυτερότερο...να τα μοιράσουμε στα σπίτια τους.

Την εποχή των Απόκρεω θα καλούσε όλα τα ανήψια της από τις αδελφές της και το μενού θα περιελάμβανε πατσάδες, γαρδούμπες, ντολμάδες και άλλα κρεατικά στα οποία εκείνη έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία και λόγω καταγωγής (Ρούμελη....) αλλά και για να πάρει δυνάμεις για την επερχόμενη σαρακοστή (έπρεπε να....στυλωθεί έλεγε).

Και βέβαια, το ακουστικό του τηλεφώνου θα είχε πιάσει...κρέας στο μάγουλό της και δεν θα της είχε ξεφύγει γιορτή, επέτειος, συγχαρητήρια, συλλυπητήρια και πάσης φύσεως κοινωνική δραστηριότητα από τηλεφώνου....

Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα πολλά για τη μαμά μου (53 χρόνια ζήσαμε περίπου αυτοκόλλητες...) αλλά δεν θέλω να κουράσω περισσότερο. Αλλωστε και στις διάφορες αναρτήσεις μου όλο και κάποια αναφορά κάνω για εκείνη. Γιατί υπήρξε πράγματι ανεκδιήγητη (με την έννοια βέβαια ότι οι διηγήσεις γι' αυτήν δεν έχουν τελειωμό......)

 Μη τη βλέπετε να ποζάρει έτσι γλυκιά και αθώα.....στην πραγματικότητα ήταν μεγάλη....μαφία.....

Αχ βρε μάνα........πόσο μας λείπεις....

Απόψε σας φιλώ δακρυσμένη.......