EΠΕΤΕΙΑΚΟ (3)

Σήμερα έχω επέτειο. Συμπληρώνω 36 συναπτά χρόνια γάμου. Δεν θα το ανέφερα σαν γεγονός, απλά έψαχνα να βρω μια ευκαιρία να κοτσάρω κάποιες φωτογραφίες για να πάρετε μια ιδέα για την αφεντιά μου......για να ικανοποιήσω τυχόν (λέω.....) περιέργειά σας για το πώς είναι η αφεντομουτσουνάρα μου. Μάλλον για το πώς ήταν κάποτε.....Σιγά να μη σας έβαζα σημερινές φωτό που έχω αρχίσει και σταφιδιάζω (χα χα χα ....). Ο άντρας μου πάντως λέει ότι και σήμερα είμαι μια χαρά. Κι αυτό βέβαια οφείλεται στον ίδιο. Σε ποιον άλλο ???.... Γιατί πάντα φρόντιζε να με συντηρεί καλά.....να μη με ζορίζει στην ανηφόρα.....να μου αλλάζει λάδια τακτικτά (λάδια και....πετρέλαια μου άλλαζε συμπληρώνω εγώ). Τελικά για τη γυναίκα του μιλάει αυτός ο άνθρωπος ????....ή για τ’ αμάξι του ???.....Αμάν αυτοί οι άντρες.....

O εν λόγω γάμος λοιπόν υπήρξε προϊόν προξενιού. Σιγά να μη μου επέτρεπαν οι εξ επαρχίας ορμώμενοι γονείς μου να...ερωτευτώ. Τα προξενιά πάμπολλα. Αρχισαν μόλις τελείωσα το λύκειο. Μόλις τελείωνα μία «συνάντηση» (έτσι τη λέγαν τότε...) μου είχαν έτοιμη την επόμενη. Το τί καφέδες ήπια με μερικούς....το τί τραπέζια μου έκαναν κάποιοι άλλοι....δεν περιγράφεται. Και βέβαια όλα αυτά γινόντουσαν με τις ευλογίες τους και τις ευχές τους (έφαγα βέβαια και ήπια κάποιους καφέδες κρυφά με κάποιους άλλους.......αλλά δεν χρειάζεται να το εξομολογηθώ γιατί τους έχω ικανούς να αναστηθούν και να με....κανονίσουν).

Ο πατέρας μου έτρωγε τα λυσσακά του που λένε......Ηθελα να ‘ξερα γιατί δεν αποφασίζει αυτό το κορίτσι .....ρώταγε συνέχεια τη μάνα μου. Μια χαρά παιδί είναι, πτυχιούχος, δημόσιος υπάλληλος, με περιουσία, χωρίς πολλές οικογενειακές υποχρεώσεις. Αυτές ήταν οι προδιαγραφές που είχαν θέσει οι ίδιοι.....Οχι όμως εγώ (τώρα που το σκέφτομαι ούτε κι εγώ η ίδια ίσως δεν ήξερα τότε τί ήθελα......Κανονικά έπρεπε να παντρευτώ τώρα...που ξέρω τί θέλω...αλλά αυτό το έμαθα μέσα από την εμπειρία του γάμου...οπότε ??? Καλά να πάθω....αν έπαθα κάτι).

Οσον αφορά τη μάνα μου, αυτή ήταν σίγουρη ότι θα αποφάσιζα, όταν θα αποφάσιζε και η Ματούλα, η οποία ήταν μια ανύπαντρη επίσης,  δύστροπη γειτόνισσα  περίπου 40άρα.  Και δεν θα το πιστέψετε......Στις 6 Μαρτίου 1976 στη γειτονιά μας βγήκαν δυο κοπέλες, ντυμένες τα νυφικά τους, από τα πατρικά τους για να πάνε στην εκκλησία......Μαντέψατε ???.....Η Ματούλα κι εγώώώώώ......(εδώ πέφτει γέλιο...) Η μάνα μου από τότε κοκορευόταν για το προφητικό της ένστικτο κι έλεγε παντού ότι αφού παντρεύτηκαν αυτές οι δυο (Ματούλα κι εγώ...) καμιά κοπέλα δεν επρόκειτο να μείνει στο ράφι.....

Τεσπά, για να μη μακρυγορώ, τα θυμάμαι και...συγχύζομαι (τώρα τα λέω για πλάκα...τότε όμως ήταν πολύ ζόρικα τα πράγματα), βρέθηκε επιτέλους ο νέος εκείνος ο οποίος συγκέντρωνε όλες τις παραπάνω προδιαγραφές. Και των γονιών μου και τις δικές μου....Και είπα το «Ναι» που όλοι περίμεναν με ανυπομονησία,  και πέρασαν αυτοί (οι γονείς) καλά κι εγώ......(θ’ αφήσω τον ιστορικό του μέλλοντος ν’ αποφασίσει.....).

Αυτό το κορίτσι λοιπόν....ποιος το πήρε ????????

Αυτός...ο άνθρωπος αυτός.....είναι ο άλλος μου εαυτός (Ρίτα.....)

 Αντε......και στα δικά σας οι λεύτεροι.....φιλιά πολλά....

(Είχα και άλλες φωτό καλύτερες...άμα τις βρω θα τις βάλω....να επανέλθετε)