ΚΕΡΑΜΙΔΙΑ Vintage

Κάποτε που έκανα τον οικοδόμο (του δικού μου σπιτιού καλέ....) κι εκεί που με έχανες...στις μάντρες με τα υλικά θα με έβρισκες, μια μέρα εντελώς τυχαία έπεσα πάνω σε ένα μεγάλο σωρό με παλιά κεραμίδια από κατεδάφιση.  Ξέρετε, εκείνα τα κάπως μικρά βυζαντινού τύπου, που κανένα δεν ήταν ίδιο με το άλλο.  Και παρ’ όλο που ήταν στο κακό τους το χάλι, στραβοχυμένα, ραγισμένα, τσουγκρισμένα,  μαυρισμένα από την πολυκαιρία και κουτσουλισμένα από τα πουλάκια, δεν σας κρύβω ότι έκαναν την καρδούλα μου να φτερουγίσει. Θυμάμαι ότι τα περιεργαζόμουν με κάποια συγκίνηση γιατί ένιωθα την ιστορία που κουβαλούσαν αφ’ ενός  αλλά και γιατί το πολυμήχανο μυαλό μου άρχισε να σκαρφίζεται διάφορες ιδέες για τη μελλοντική, διακοσμητική αυτή τη φορά, χρήση τους. Αγόρασα καμιά δεκαριά, τα πήγα σπίτι (ο «άλλος» μουρμούραγε στο δρόμο γιατί του μαγάριζα λέει το αμάξι.... σιγά τ’ αυγά), τα έπλυνα με σκληρή βούρτσα και άρχισα να καλλιτεχνίζομαι. Στα περισσότερα έκανα ντεκουπάζ βυζαντινές εικόνες (από το θησαυροφυλάκιο του ιντερνετ) και σε κάποια κόλλησα άνθη (καθ’ ότι ρομαντική ψυχή....). Μετά τις κόλλες ακολούθησε το ακρυλικό βερνίκι νερού και στο τέλος αγγάρεψα τον γκρινιάρη κύριο που σας έλεγα και μου άνοιξε τρυπούλες με το τρυπάνι του, όπου πέρασα κορδόνι με κόμπο εξωτερικά, για το κρέμασμα. Υπάρχουν αρκετά ακόμα στο εξοχικό, πλυμένα κι αποθηκευμένα και τους έχω υποσχεθεί ότι από το Πάσχα που θα μετακομίσω εκεί για κάνα εξάμηνο (πρώτα ο Θεός να λέμε.....) θα τα περιποιηθώ κι αυτά καταλλήλως, και δεν θα τα γνωρίζει ούτε η μάνα τους......