ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

Προσπαθώντας να καταλάβω, γιατί ενώ στεκόμουν μια χαρά όρθια, άρχισα σιγά σιγά να νιώθω να τραβιέται το καλά στερεωμένο χαλί κάτω απ’ τα πόδια μου, με έπιασε στην αρχή ένα ξάφνιασμα, μετά ένας φόβος και τέλος ένα μούδιασμα. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί ξεκίνησε αυτό το κακό. Μέχρι τότε θεωρούσα τον εαυτό μου πάρα πολύ τυχερό που η γενιά μου δεν είχε γνωρίσει τρομερές αναταραχές, όπως οι προηγούμενες γενιές, δηλ.  πολέμους και προσφυγιά.

 Αν εξαιρέσω την περίοδο της δικτατορίας, από κει και ύστερα τα πράγματα κύλησαν αρκετά ομαλά. Και προχωρώντας η πατρίδα μου, προχωρούσα κι εγώ. Μεγάλωσα, σπούδασα, δούλεψα, έκανα οικογένεια, περιουσία. Όλα μια χαρά. Και μιλάω πάντα για τον εαυτό μου. Γιατί πιστεύω ότι η μοίρα με βοήθησε πολύ κι ευχαριστώ πολύ τον Θεό για όσα μου χάρισε. Αν σκεφτεί κανείς ότι ζω στο ίδιο σπίτι, στην ίδια γειτονιά σχεδόν 60 χρόνια, και στο ίδιο ακριβώς περιβάλλον γεννήθηκαν και μεγάλωσαν τα τρία παιδιά μου, καταλαβαίνει  για πόσο στρωτή ζωή μιλάω. Ο,τι αποκτήσαμε, οι γονείς μου κι εγώ με τον άνδρα μου, το πετύχαμε μόνο με τη δουλειά μας, τις θυσίες μας, τις στερήσεις μας και τις οικονομίες μας. Ούτε κληρονομιές μας έτυχαν, ούτε λαχεία κερδίσαμε. Και πάντα τα πόδια μας τα απλώναμε μέχρι εκεί που έφτανε το πάπλωμά μας. Ποτέ παραπάνω.....

Κι εκεί που ήμουν σίγουρη ότι με τη σύνταξή μου θα μπορούσαν τα παιδιά μου να πληρώσουν τη....Βουλγάρα που θα με γηροκομούσε άρχισε να με κυριεύει η ανασφάλεια. Και πάντα θα θυμάμαι τη μάνα μου που ένα από τα πιο αγαπημένα της ρητά ήταν το «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» (και τα εγγόνια της την κοροϊδεύανε και το «μακάριζε» το μετέτρεπαν σε....κακάριζε). Γιατί μπορεί να μην κινδυνεύω από πόλεμο (προς το παρόν τουλάχιστον....ποτέ δεν ξέρεις ο Θεός να φυλάει) αλλά έλα που εκτός από τους συμβατικούς πολέμους υπάρχουν και οι οικονομικοί τοιούτοι.

 Ήξερα από πάντα ότι η μικρή αλλά σπουδαία χώρα μου πάντα χρειαζόταν την οικονομική βοήθεια των ισχυροτέρων για να εξελιχθεί και να προκόψει. Αλλά δεν ήταν η μόνη. Ολες οι χώρες το ίδιο έκαναν, και το θεωρούσα απόλυτα φυσιολογικό και αναγκαίο. Οπως θεωρώ και λογικό η πατρίδα μου να ξεπληρώνει τα χρέη της. Αλλά αυτό το κακό που μας βρήκε, αυτό το κυνήγημα, αυτό το μαχαίρι στο λαιμό, αυτή η απόγνωση είναι από τα ....άγραφα. Είναι φορές που πιστεύω ότι ζω ένα κακό όνειρο, έναν εφιάλτη. Αλλά την άλλη μέρα που ξυπνώ ζω την ίδια παγερή πραγματικότητα. Στις δε συζητήσεις που κάνουμε όλοι μεταξύ μας αυτόν τον καιρό, εκτός από το να κατηγορούμε τους πολιτικούς μας, αρχίσαμε να κατηγορούμε και τους εαυτούς μας. Και προσπαθούμε να βρούμε το μερίδιο της ευθύνης που αναλογεί στον καθένα μας. Εεεεεε.....λοιπόν δεν μπορώ να κατηγορήσω τους απλούς ανθρώπους σαν κι εμάς ότι είμαστε τόσο πολύ υπεύθυνοι.  Δηλαδή τί κάναμε και φέραμε τη χώρα μας και τους εαυτούς μας στο χείλος του γκρεμού ????. Μια ήρεμη,  καλή ζωή επιζητούσαμε όλοι μας. Πιστεύω ότι η πλειοψηφία του λαού εργαζόταν έντιμα, πλήρωνε τους φόρους της, έστελνε τα παιδιά της φανταράκια, προσπαθούσε να ζήσει σύμφωνα με τους κείμενους νόμους και με το υστέρημα ή ανάλογα το περίσσευμά της έκανε και την προκοπή της, περιουσία κλπ. Σίγουρα λοιπόν τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχουν οι κυβερνώντες. Και για να μην ανοίξω το επόμενο τεράστιο θέμα «ποιός τους ψήφισε αυτούς τους περιβόητους κυβερνώντες» και δεν θα τελειώσω ούτε....αύριο, θα μιλήσω και πάλι μόνο για μένα. Εγώ τους έχω ψηφίσει όλους. Οταν λέω όλους εννοώ...ΟΛΟΥΣ. Από τον πιο δεξιό μέχρι τον πιο αριστερό.  Ποτέ δεν ήμουν δογματική και κολλημένη στο άρμα κανενός.  Αλλά αυτό πια δεν έχει καμιά σημασία. Ό,τι έγινε, έγινε....και δεν ξεγίνεται.

  Τώρα που αρχίζω να βιώνω τη νέα τάξη πραγμάτων προσπαθώ να βρω εκείνο τον τρόπο ζωής (που θα κρατήσει μέχρι να .....σούρνομαι) που θα βοηθήσει εμένα και την οικογένειά μου και όποιον άλλον μπορώ, να πορευτούμε με τα νέα δεδομένα.  Μόλις συγκεντρώσω όλες τις ιδέες που θα μου στείλει το άγιο πνεύμα θα σας τις ανακοινώσω. Προς το παρόν ψυχραιμία, υπομονή και αλληλεγγύη. ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΠΑΝΤΑ ΨΗΛΑ........(το χαλάκι που σας έλεγα στην αρχή, αυτό που μου το τράβηξαν βίαια κάτω από τα πόδια μου.....το έκανα ένα κουβάρι και το πέταξα στα σκουπίδια. Καλύτερα ξυπόλητη στα μάρμαρα για να σκληραγωγούμαι....)