ΤΡΙΧΩΤΟΣ....ΕΡΩΤΑΣ

Μας τον σύστησαν πριν 2 χρόνια  ένα ζευγάρι παλιοί γείτονες. Ηλθαν επίσκεψη κι έφεραν και τον νεαρό μαζί τους. Μας είπαν ότι τον βρήκαν στο δρόμο και τους ακολούθησε. Μικρόσωμος και μελαχροινός. Κάτσαμε στον κήπο κι όταν βράδιασε κι έπιασε ψύχρα μπήκαμε στο σπίτι. Ο νεαρός από κοντά. Ξάπλωσε στο χαλί (συγκεκριμένα πάνω στην παντόφλα μου....) κι άρχισε να ροχαλίζει. Σαν στο σπίτι του. Η επίσκεψη τελείωσε, σηκώθηκαν να φύγουν αλλά ο νεαρός δεν έλεγε να το κουνήσει από τη θέση του. Το βράδυ τον αφήσαμε να κοιμάται ακόμα στο χαλί κι ανεβήκαμε επάνω στα δωμάτιά μας. Μετά από λίγο τον είδα να μπαίνει, να με ψάχνει και μετά να πέφτει και να κοιμάται στο χαλάκι της μεριάς μου. Κι έτσι άρχισα να περνάω τις νύχτες μου με μουσική υπόκρουση.....δύο ροχαλητών. Ενα από τα δεξιά μου κι ένα από τα αριστερά μου. Μέχρι τότε δεν είχα ζήσει ποτέ με κατοικίδιο. Ούτε με καναρίνι...... Πόσο μάλλον με σκύλο. Κι όλη τη νύχτα είχα και μια ανησυχία......Λες να μου κόψει καμιά δαγκωνιά μέσα στον ύπνο μου ??....σκεφτόμουν. Το πρωί ξύπνησε την ώρα που ξυπνήσαμε κι εμείς. Αρχισα να κάνω λίστες στο μυαλό μου......σε ποιόν θα μπορούσαμε να τον δώσουμε ????.....Πίναμε το πρωϊνό μας στη βεράντα όταν στην πόρτα φάνηκε ο μάστορας που περιμέναμε. Ετρεξε στην αυλόπορτα κι άρχισε να τον γαυγίζει. Μετά ήλθε δίπλα μου γαυγίζοντας συνεχώς. Κάτι έσπασε μέσα μου.....Αυτός με υπερασπίζεται πιο πολύ κι από τον άντρα μου....σκέφτηκα. Κολακεύτηκα αφάνταστα. Μήπως να δώσω τον άντρα και να κρατήσω το σκύλο ?????(Οχι...αυτό δεν το σκέφτηκα....πλάκα κάνω...χι χι χι). Μάλλον θα τον κρατήσω...είπα. Αλλά πρέπει να του δώσω ένα όνομα.....να πολιτoγραφηθεί ως νέο μέλος της οικογένειας. Μου έρριξε ένα λοξό, πονηρό βλέμμα, σαν να κατάλαβε τις προθέσεις μου. Δεν έμοιαζε με βλέμμα ζώου. Περισσότερο με πονηρού ανθρώπου έμοιαζε. Βρε συ.....μου μοιάζεις σαν μικρό ανθρωπάκι μ’ αυτό το βλέμμα. Ανθρωπάκι.....ανθρωπάκι.......Πάκη θα σε βαφτίσω. Και μέχρι σήμερα είναι μεγάλη φίρμα.....Ο ΣΚΥΛΟΣ ΜΑΣ Ο ΠΑΚΗΣ.....Είναι λίγο ασχημούλης.....αλλά εμείς τον θεωρούμε κούκλο......γιατί μας άλλαξε τη ζωή.....και μάλιστα ήλθε την πιο κατάλληλη στιγμή. Τώρα που μείναμε οι δυό μας και τον θεωρούμε το.....στερνοπαίδι μας. Είναι χαριτωμένος, πανέξυπνος κι αξιολάτρευτος. Καμαρώστε τον.....