2.000 ώρες.......

Ήταν οι ώρες  που ζήσαμε μαζί το τελευταίο οκτάμηνο. Και μάλιστα  νοσοκομειακές ώρες……χωρίς να υπολογίσω τις ώρες που ζήσαμε, σχεδόν αυτοκόλλητοι, τα τελευταία 8-10 χρόνια…..

Φαίνεται πως η μοίρα μας το φύλαγε για το τέλος το πεσκέσι της. Σου λέει….καλά περάσατε 30 χρόνια μαζί…. μεγαλώσατε τα παιδιά σας….. δημιουργήσατε…..δε σας έλειψε τίποτα……πάρτε  κι ένα χρόνιο, ανίατο νόσημα να ‘χετε να πορεύεστε…….Έτσι λοιπόν….για να μη λέτε ότι περάσατε απ’αυτή τη ζωή «αβρόχοις ποσί»…..

Φορτωθήκαμε λοιπόν κι εμείς το σταυρό που μας έλαχε στην πλάτη και ζήσαμε έτσι άλλα 10 περίπου χρόνια. Μέχρι τη μέρα που άρχισε η αντίστροφη μέτρηση….και ζήσαμε μαζί τις τελευταίες 2.000 περίπου ώρες που σας έλεγα, στο νοσοκομείο…….και στις 9 του Οκτώβρη η ψυχούλα του εγκατέλειψε το ταλαιπωρημένο κορμί του και πέταξε σε άγνωστα ύψη…….

Σ’αυτό το λόγο λοιπόν οφείλεται και η πολύμηνη απουσία μου από το μπλογκόσπιτο (αρκετοί φίλοι το ήξεραν ήδη…..) και θέλω να επισημάνω δύο πράγματα  που έχουν σχέση με τη διαδικτυακή μου δραστηριότητα.

Αυτό το blog γεννήθηκε μέσα από δύο μεγάλες απώλειες……

Η πρώτη ήταν της μάνας μου, που ήταν η αιτία να ξεκινήσω αυτό που διαβάζετε τώρα……

Η δεύτερη του άντρα μου (του …ούχου μου, από το συνταξιούχος όπως σας έλεγα και γελούσαμε).

Οτιδήποτε καλλιτεχνικό έχω δημιουργήσει μέχρι σήμερα, οφείλεται στις ατέλειωτες μέρες και νύχτες που ζήσαμε μαζί την τελευταία δεκαετία. Καθόταν λοιπόν με τις ώρες δίπλα μου και παρακολουθούσε τον καλλιτεχνικό μου οίστρο…..πολλές φορές με βοηθούσε κιόλας…..τα περισσότερα από τα ρόδια με χαρτοπολτό που έκανα είναι παραγεμισμένα με μπαλάκια εφημερίδων που μου προετοίμαζε εκείνος με τα χεράκια του…..και άπειρα άλλα πράγματα που δημιουργούσαμε μαζί.

Μακάρι να μην αρρώσταινε ποτέ…….ο καθένας μας το απεύχεται.

  Αφού όμως του έπεσε το μοιραίο λαχείο δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι αν δεν συνέβαινε αυτό …..μπορεί αυτή τη στιγμή να μην επικοινωνούσαμε……και όμορφα πράγματα που πάντα λαχταρούσα να κάνω με τα χέρια μου…….να έμεναν θαμμένα μέσα μου. Τον ευγνωμονώ λοιπόν ΚΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ…… 

  Όμως, επειδή η ζωή συνεχίζεται…..και μας συμπαρασέρνει στους αέναους κύκλους της, εύχομαι και πιστεύω ότι θα συνεχίσω όπως παλιά να δημιουργώ, γιατί αυτή η δημιουργία με βοήθησε να ανέβω το Γολγοθά μου και είμαι σίγουρη ότι θα με βοηθήσει και να ξεπεράσω την απώλειά μου…..

Θα προσπαθήσω σύντομα να εμφανιστώ πάλι…..και μέχρι τότε σας στέλνω τα φιλιά μου και μια μεγάάάάλη αγκαλιά.

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ……ΓΙΑ ΟΛΑ.