MIΑ ΚΡΕΜΑΣΤΡΑ...vintage

Η κατασκευή της προήλθε από μια παλιά σανίδα, από την εποχή του  Νώε ....εεεε....του πατέρα μου ήθελα να πω,  που την είχε σαν ράφι στην αποθήκη του (δεν θυμάμαι αν ήταν το μοιραίο «ράφι» με το οποίο με απειλούσε κατά καιρούς η μάνα μου...πριν παντρευτώ εννοείται).

Τα ίχνη από τα παλιά στηρίγματα, φαίνονταν ακόμα.

  Κανονικά θα έπρεπε να πεταχτεί ή να καεί στο τζάκι. Αλλά μάλλον ακατάλληλο πρόσωπο ανέλαβε το ξεσαβούρωμα γιατί στα δέκα πράγματα που βρήκε για πέταμα...πρόσθεσε άλλα δέκα (και βάλε....)

Σκέφτηκα λοιπόν να την μετατρέψω σε κρεμάστρα αφού προηγουμένως την έβαφα και την στόλιζα ανάλογα.

Χρησιμοποίησα πάλι τη γνωστή από ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙ ΤΗΣ ΜΑΜΑΣ τεχνοτροπία  που ανακάλυψα στο διαδίκτυο, τη λεγόμενη chalk paint (μπογιά για μαυροπίνακα) που την έφτιαξα και πάλι μόνη μου με μία κούπα τσαγιού χρώμα και δύο κουταλιές της σούπας γύψο αυτή τη φορά γιατί ψάξε-ψάξε στο διαδίκτυο ανακάλυψα κι αυτή τη συνταγή.΄

Όπως έχω ξαναπεί, η συγκεκριμένη βαφή δεν απαιτεί καμιά προηγούμενη προετοιμασία (αστάρωμα, τρίψιμο κλπ.).

Πρώτα λοιπόν το πέρασα με ένα σκούρο καφέ χρώμα.

Μετά ήλθε η σειρά της κυρίως βαφής με το χρώμα που προανέφερα.

Το ανακάτεψα πολύ καλά και το πέρασα με ρολό βαψίματος.

Περίμενα να στεγνώσει και το έτριψα ελαφρά με γυαλόχαρτο για να φύγουν τα στεγνά υπολείμματα του γύψου.

Πέρασα δύο χέρια ακόμα με ενδιάμεσα γυαλοχαρτίσματα και στο τέλος έγινε βελούδινο τόσο στο χέρι, όσο και στο μάτι.

Στο τέλος έδωσα ένα καλό τρίψιμο σε ορισμένα σημεία ώστε να φανεί το πρώτο σκούρο καφέ χρώμα και να πετύχω την παλαίωση που ήθελα. Όχι...δεν της έκανα σαδιστικά πράγματα με αλυσίδες και σφυριά για να φανεί η ηλικία της γιατί πρέπει να έχει περίπου τη δική μου, οπότε δεν χρειαζόταν το μαρτύριο (το έχω δει σε βιντεάκια στο διαδίκτυο κι έχω πονέσει πολύ....)

Τέλος, τη στόλισα με εκτυπώσεις vintage και παρισινό αέρα…και τη βερνίκωσα με το αγαπημένο μου βερνίκι νερού σατινέ για ομορφιά και προστασία.

    Και φυσικά τοποθετήθηκαν (υπό εμού της ιδίας παρακαλώ…) και τα σχετικά κρεματζούλια για τα ρούχα.....

Τελικά, το ράφι αντί να το εκδικηθώ για τις απειλές του…νομίζω πως το έκανα σκέτη κούκλα….

Και τώρα ο μάστορας σας στέλνει τα φιλιά του….και πάει ν’αναπαυθεί ήσυχος.