ΩΔΙΝΕΝ...ΟΡΟΣ

Φαίνεται ότι αυτό συνέβη και σε μένα, φέτος το καλοκαίρι.....

Ώδινεν όρος κι έτεκεν μυν......Και μ’αυτό ο ποιητής θέλει να πει ότι μια φορά, ένα μεγάλο βουνό το πιάσανε οι πόνοι του τοκετού και γέννησε ένα....ποντίκι (και μόνο που το έγραψα ανατρίχιασα ολόκληρη...)

Πέρασαν λοιπόν και οι τρεις μήνες του καλοκαιριού κι εγώ ακόμα βόσκω στας εξοχάς. Και πηγαίνοντας για σκάψιμο ή πότισμα, περνούσα απ’έξω από το εργαστήρι σφυρίζοντας αδιάφορα και δεν έρριχνα ούτε ματιά..... Δε μου έκανε φέτος καρδιά να μπω και να δημιουργήσω όπως έκανα πέρυσι. Πότε μου έφταιγε η ζέστη και το εργαστήρι έμοιαζε με φούρνο γερμανικό (κανονικό....του ψωμιού). Όποτε πάλι δοκίμασα να κάνω κάτι στο τραπεζάκι της αυλής, ο αγέρας με έπαιρνε και με σήκωνε και μένα και τα υλικά μου.

Όσο περνούσε όμως ο καιρός ντρεπόμανε που καθόμανε άπρακτη, η ακαμάτρα κόρη και δεν έκανα τίποτα καλλιτεχνικό. Σκεφτόμουν ότι χίλια δυό θα περνάγανε απ’το μυαλό σας.....Τί έπαθε αυτή και δε φαίνεται στη γειτονιά ????...... Τίποτα αρθριτικά στα χέρια και δεν μπορεί να ζυμώνει άλλους χαρτοπολτούς ????. Μήπως γκαβώθηκε απ’ το πολύ zentangle με τα μαρκαδοράκια ?????.....Κανένα λουμπάγκο από το σύρε – ξέσυρε των επίπλων για αναπαλαίωση ????? ...Βρε μπας και γέρασε κι άλλο και ψόφησε ?????....

Λοιπόν θα θέσω τέρμα στην ανησυχητική  φημολογία που μπορεί να πλανάται στην μπλογκογειτονιά και θα σας πω ότι είμαι μια χαρά (και δύο τρομάρες...έτσι για να μη ματιάζομαι) απλά υπήρχαν άλλες δουλειές πάνω πάνω στη λίστα των δραστηριοτήτων πιο απαραίτητες και πρακτικές,  διότι η καλλιτέχνις δεν μπορεί να έχει έμπνευση όταν ολοτρόγυρα γίνεται το σύστριγκο....

Έτσι λοιπόν, για να δείτε ότι υπάρχω, στρώθηκα μια μέρα και αναβάθμισα ένα απλούστατο φωτιστικό για τον κήπο, κάνοντάς του ντεκουπάζ με θέμα τα πουλάκια, διότι .......κήπος είναι....τα θέλει τα πουλιά του.....

Ήταν λοιπόν έτσι.....

Κι έγινε έτσι.....

 

Αααααα.....και τώρα που το θυμήθηκα, έκανα κι άλλη μια δουλίτσα χειροτεχνική. Είχα, που λέτε, μια πολυθρόνα μπαμπουδένια που κάποια στιγμή ένας απρόσεχτος, (τον υποψιάζομαι ποιός είναι....αλλά δεν το κάνω θέμα) κατά τη μεταφορά της, την παλούκωσε στην πλάτη της με κάτι αιχμηρό και της έκανε μία τρύπα ναααααα....(η χειρονομία που συνοδεύει την αφήγηση έχει σχήμα κύκλου μεγαλούτσικου, και όχι σχήμα μήκους γι’αυτό δεν σας λέω «με το συμπάθειο» όπως λένε μερικοί προς αποφυγή παρεξηγήσεων...).

Κι επειδή παρ’όλη την κάλυψη της πλάτης από μέσα με το ανάλογο μαξιλαράκι, από την έξω μεριά με έκανε ρεζίλι και χαλούσε την αισθητική όλης της βεράντας, αποφάσισα να την μπαλώσω (μέσα – έξω) με δύο κομμάτια πλεγμένα με το βελονάκι με χρυσαφί ψάθινη κλωστή και κολλημένα με θερμόκολλα.

Συμπέρασμα.......Η γυναίκα, η νοικοκυρά, η πρακτική, η οικονόμα, η χρυσοχέρα, η τσιφούτω, η σπαγγοραμμένη (δηλ. εγώ) κατεβάζει ιδέες για να μην πηγαίνει τίποτα στον κάδο της γειτονιάς. Τελεία και παύλα.-

Και τώρα που βεβαιωθήκατε ότι υπάρχω και ηρεμήσατε θα σας αποζημιώσω με μια εικόνα από τις αγαπημένες μου ζίνιες, που για χάρη τους (κάθε μέρα πότισμα.....) στερηθήκατε της παρουσίας μου και των έργων μου (δικαιολογίες αλλά είναι γεγονός ότι φέτος το καλοκαίρι με είδε ο κήπος και με...φοβήθηκε).

 

 

 Εύχομαι σε όλους καλό φθινόπωρο και σας στέλνω τα φιλιά μου.