ΤΟ ΠΕΤΑΜΕΝΟ ΣΚΑΜΠΟ

Αυτό κι αν ήταν σούργελο. Απορώ ακόμα με τις κόρες που το περιμάζεψαν και μου το κουβάλησαν στο σπίτι. Εγώ δεν θα το έρριχνα ούτε μέσα στη φωτιά. Θα πρόσβαλα το τζάκι μου και την αισθητική του.

Όμως, επειδή αν δεν το αποδεχόμουν για αποκατάσταση θα ήμουν σαν «τον δάσκαλο που δίδασκε και  νόμο δεν εκράτει»....και για να μη δώσω το κακό παράδειγμα κι απογοητεύσω τα τέκνα μου, στρώθηκα και το έφτιαξα.

Κατ’ αρχήν έπρεπε να αναπληρώσω το σανιδάκι που του έλειπε. Το βρήκα από ένα παλιό συρτάρι και ταίριαξε...γάντι μιλάμε.

Μετά το πέρασα ένα χέρι με υγρό για τα γνωστά μαμούνια που έτσι κι εγκατασταθούν στο σπίτι σου μπορεί να σου ροκανίσουν ολόκληρη την επίπλωση και τέλος το αστάρωσα με βελατούρα κι έβαψα και τα ποδαράκια του.

 Στη γωνία του σπιτιού μου βρίσκεται το εργαστήρι ενός εξαιρετικού, νεαρού ταπετσέρη. Πέρασα μια μέρα και του κλάφτηκα κι αυτός με λυπήθηκε και μου έδωσε δυό τρία αφρολέξ που είχε βγάλει από έπιπλα προς επισκευή και τα είχε για πέταμα. Να  θυμηθώ  να του πάω ένα δωράκι για ευχαριστίες και καλόπιασμα γιατί από τις συχνές επισκέψεις μου καμιά μέρα μπορεί να καλέσει την ...Αστυνομία. Άσε που μπορεί στο τέλος να με δει και ανταγωνιστικά....

Στη συνέχεια, σειρά είχε το κουκούλωμα των αφρολέξ με το ειδικό μαλακό υλικό που τυλίγουμε τα μαξιλάρια.

 Στη φωτό βλέπετε την επισκευάστρια με φιλοδοξίες....ταπετσέρη (και βάλε...)

Στο τέλος, το έντυσα με ένα πολύ αγαπημένο μου ύφασμα που μου είχε περισσέψει από άλλα μαξιλάρια και σκέφτηκα να μην το καρφώσω μόνιμα αλλά να το ράψω σαν καλυμματάκι για να βγαίνει και να πλένεται (σιγά που θα αγόραζα τα ειδικά για έπιπλα καρφάκια –καμπαράδες λέγονται- για το σούργελο του πεζοδρομίου...χα χα χα).

 Νομίζω ότι απέκτησε μια αρκετά αξιοπρεπή εμφάνιση, την καλύτερη που του άξιζε. Ενώ ο Πάκης δεν έχασε την ευκαιρία να κατσικωθεί επάνω του και να το εγκαινιάσει......φορώντας το χειροποίητο πλεκτό ζακετάκι του επειδή προσφάτως κουρεύτηκε.....και ντρέπεται να κυκλοφορεί γυμνός.

Σας φιλώ και οσονούπω ετοιμάζονται κι άλλα αξεπέραστα κομμάτια.