ΤΡΑΠΕΖΑΚΙΑ....ΕΞΩ

Μια φορά ήταν ένα μικρό στρογγυλό τραπεζάκι από μπαμπού με το κλασικό τζάμι από πάνω, που συνόδευε το σετ της βεράντας.

Σε μια μετακόμιση......αλλά και σε μια επίδειξη άρσης βαρών αλά Πύρρος Δήμας του υιού....επόμενο ήταν να ξεκολλήσει η γυάλινη επιφάνεια και να γίνει χίλια κομμάτια.

Για αρκετό καιρό το είχα παροπλίσει, μετά όμως το ξανάβγαλα στην αυλή (στο καλοκαιρινό στέκι....) αφού προηγουμένως είχα κόψει στις διαστάσεις του γυαλιού που έσπασε, ένα στρογγυλό κομμάτι από κόντρα πλακέ θαλάσσης. 

Κάποια στιγμή σκέφτηκα να του ξαναδώσω τη χαμένη του αίγλη, οπότε άρχισα τις καλλιτεχνίες.

Πρώτα το αστάρωσα με αστάρι νεφτιού, μετά το στοκάρισα, μετά το έτριψα και τέλος το έβαψα.

Την ιδέα της διακόσμησης την έκλεψα από το ιντερνετ, με κάποιες δικές μου παραλλαγές. 

Το ζωγράφισα με ακρυλικά και στο τέλος το βερνίκωσα με βερνίκι ματ, για ν’ αντέξει το καημένο όλες τις κακές συνθήκες της αυλής. Ήλιο, ζέστη, καφέδες, νερά, χυμούς, παγωτά, κεριά και ό,τι άλλο περάσει από το νου σας.

  Και για να μην είναι «από πάνω κούκλα κι από κάτω....πανούκλα», το στόλισα και από την κάτω πλευρά (έτσι κι αλλιώς δεν είναι σταθερά κολλημένο) κι έγινε double face (ντουμπλ φας που λέγαν και οι μοδίστρες).

Μόνο που από την πίσω πλευρά το στόλισα με την αγαπημένη μου και τεμπέλικη ντεκουπάζ (τί θα τις κάνω τόσες χαρτοπετσέτες ......)

Τώρα πια, όποιος πλησιάζει το τραπεζάκι μου, αφ’ ενός εκφράζει τον θαυμασμό του και αφ’ ετέρου με κοιτάζει με τρόπο, σαν να μου ζητάει την άδεια αν μπορεί ν’ ακουμπήσει το ποτήρι του. Τόσο υπολογίσιμο έγινε......Για να δούμε πόσο θα κρατήσει η χάρη του.