Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΣΥΡΤΑΡΙΕΡΑ



Μια από τις τελευταίες τάσεις της μόδας, στο χώρο του επίπλου, είναι κατ’αρχήν η απόκτησή τους από τα πεζοδρόμια δίπλα στους κάδους απορριμάτων και κατόπιν η μεταμόρφωσή τους με τα ίδια μας τα χεράκια.....
Η τάση αυτή ξεκίνησε σαν ιός που πρώτα χτύπησε εμένα και μετά τις κόρες.....οι οποίες, σημειωτέον, κάθε φορά που κουβάλαγα ένα σούργελο στο σπίτι με αντιμετώπιζαν (εμένα και το εύρημά μου....) πότε με φρίκη και πότε με λοιδωρίες και ειρωνικά σχόλια. Αργότερα έγιναν κι αυτές fαn του αθλήματος και μπορώ να πω ότι με ξεπέρασαν.
Ετσι και φέτος, μόλις γύρισα σπίτι από τις διακοπές με περίμεναν διάφορα «επιπλάκια» γιατί ναι μεν τα μάζεψαν αλλά περίμεναν την «καλλιτέχνιδα» μάνα να τα μεταμορφώσει. Η οποία (μάνα) ξετρελαίνεται να ξετινάζει όλες τις σχετικές σελίδες του διαδικτύου που έχουν σχέση με τοιούτου είδους μαστορέματα.
Την έναρξη λοιπόν της νέας σεζόν την έκανε μια παλιά ταλαιπωρημένη συρταριέρα που πετάχτηκε ευτυχώς δίπλα στο δικό μας κάδο, την περιμάζεψε η κόρη η μικρή κι ακολούθως ανέβηκε στην ταράτσα όχι βέβαια για να πάρει τον αέρα της, αλλά για να της πάρω εγώ τον δικό της και να την κάνω του γούστου μου....
Η κόρη πρόλαβε να την ξαρματώσει από τα συρτάρια της πριν τη φωτογραφήσω κι έτσι το θέαμα που παρουσίαζε ήταν αυτό......



Μετά τρίφτηκε ελαφρά με ηλεκτρικό τριβείο (για να είμαι ειλικρινής τη δουλειά αυτή την έκανε ο αδελφούλης μου γιατί εγώ δεν διαθέτω το κατάλληλο εργαλείο αλλά πού θα μου πάει ????....σκοπεύω να το αποκτήσω γιατί είμαι σίγουρη ότι θ’ακολουθήσουν κι άλλες παραγγελίες....)
Ακολούθως ασταρώθηκε με ακρυλικό αστάρι νερού, στοκαρίστηκε με ξυλόστοκο όπου χρειαζόταν κι άρχισε κάπως να συνέρχεται.....



Φυσικά η ίδια διαδικασία εφαρμόστηκε και στα πέντε συρτάρια.......



Τώρα, σχετικά με το τελικό χρώμα, εγώ θα προτιμούσα να της εφαρμόσω μία τεχνοτροπία παλαίωσης αλλά η κόρη που είχε και τον τελικό λόγο, την ήθελε απλή και ολόλευκη.
Οπότε βάφτηκε με μία λευκή ριπολίνη νερού σατινέ κι έγινε σαν καινούρια......



Περίμενα ότι θα της έβαζε και τα κατάλληλα πομολάκια για να απογειωθεί......αλλά εκείνη προτίμησε να την αφήσει εντελώς σκέτη και να την προσγειώσει στην....τραπεζαρία της.

Kαι δεν έχασε την ευκαιρία να μου στείλει και φωτό της (γνωστής) γάτας της Μίκας, που μου την χαρακτήρισε σαν "Διευθύντρια Διακόσμησης"...χα χα χα)

Σας χαιρετώ και σας υπενθυμίζω...... ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΚΑΔΟΥΣ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ ΣΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΕΤΑΓΜΕΝΟΙ.....ΘΗΣΑΥΡΟΙ.

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

KOYMΠΑΡΑΔΕΣ



Για μένα οι κουμπαράδες είναι μια παλιά, πονεμένη ιστορία.......

Ο πατέρας μου μας έφερε κάποτε, θυμάμαι (προ αμνημονεύτων ετών...) σε κάποια Ημέρα της Αποταμίευσης, τρεις μεταλλικούς κουμπαράδες, έναν κόκκινο, έναν πράσινο κι έναν μπλε (έναν για κάθε καμάρι του....), μας έκανε το σχετικό κήρυγμα για την αποταμίευση (η μάνα μου δίπλα κρατούσε το .....ίσο) αλλά μετά, όταν γέμιζαν κι ερχόταν η ώρα να ανοιχτούν, εμείς τα τρία παιδιά μέναμε με την όρεξη, τα όνειρα και τα σχέδια. Διότι δεν μας επιτρεπόταν να διαχειριστούμε μόνοι μας το περιεχόμενο. Τα κλειδάκια τους τα κρατούσε εκείνος η δε κυρία μάνα μου  έπαιρνε τα χρήματα και μας ψώνιζε εκείνη ό,τι γούσταρε (συγκεκριμένα ό,τι νόμιζε εκείνη ότι είχαμε ανάγκη).

 Σίγουρα, εκείνη την εποχή, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα αλλά κι εμάς θυμάμαι, μας έπιανε μια σχετική απογοήτευση και δεν είχαμε πλέον το κίνητρο να αποταμιεύσουμε ξανά. Ποτέ δεν πήρα από τον κουμπαρά μου δραχμή στα χέρια μου. Το μόνο που έπαιρνα ήταν καλοί βαθμοί στην έκθεση για την αποταμίευση. Κάτι ήταν κι αυτό. Η πλύση εγκεφάλου είχε πιάσει τόπο.....

Οι σημερινοί κουμπαράδες μου όμως αφορούν μία αξιέπαινη προσπάθεια που κάνουν οι Ελληνίδες Bloggers με φιλανθρωπικό σκοπό. 

Σκέφτηκαν λοιπόν ότι, τώρα που πλησιάζουν οι γιορτές,  καλό θα ήταν να φτιάξουμε αρκετούς κουμπαράδες από ανακυκλώσιμα ή επαναχρησιμοποιήσιμα υλικά και το ποσό που θα συγκεντρωθεί από την πώλησή τους να δοθεί στο Παιδικό Χωριό SOS στο Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης. 

Πολλές φιλάνθρωπες.....κόρες  ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα κι έφτιαξαν πολύ όμορφους κουμπαράδες γι΄αυτό το σκοπό.

Φέτος λοιπόν, αποφάσισα κι εγώ να συμμετέχω γιατί πέρυσι που οι άλλες ετοίμασαν εκατοντάδες παλιά συρτάρια και τα μεταμόρφωσαν σε έργα τέχνης (για τον ίδιο σκοπό) εγώ δεν θυμάμαι ακριβώς, αγρόν ηγόραζα ????....ζεύγος βοών και ήθελα να το δοκιμάσω ???.....τεσπά, δεν έκανα τίποτα και μετά ένιωθα άσχημα για όλο το χρόνο.

‘Ετσι, για εξιλέωση, έκανα αυτούς.......  

 (Χαρτοπετσέτα με μεξικάνικα μοτίβα, ντεκουπάζ)

(Ντεκουπάζ με χαρτί περιτυλίγματος και επιζωγραφισμένα άνθη)


 (Ντεκουπάζ με χαρτοπετσέτα και κουμπάκια που έκανα από cernit και βάφτηκαν κοκκινο-πράσινα...τυχαία. Αυτός θα "σκίσει" γιατί είναι ντυμένος Σκωτσέζος και του πάει γάντι η οικονομία....)

(Zentangle με μαρκαδοράκια σε εκρού βαμμένο φόντο...και συγνώμη για τη σκοτεινή φωτό αλλά με το flash έβγαινε χάλια)

(Το ΝΟΥΝΟΥ αυτοπροσώπως, χωρίς βαψίματα, με γραμμικά σχεδιάκια, έτσι για....μοντερνιά).

Ρένααααα....αύριο πακετάρονται για Θεσσαλονίκη και σου 'ρχονται. Να είσαι πάντα καλά και να μας ξεσηκώνεις για καλούς σκοπούς. Καλή επιτυχία στο bazaar.

Πολλά φιλιά σε όλους.....

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

ZENTANGLE



Σίγουρα κάποιοι θα θυμάστε, τότε που πηγαίνατε στο σχολείο, όταν κατά τη διάρκεια της παράδοσης κάνατε διάφορα αφηρημένα σχεδιάκια με το στυλό σας στα εξώφυλλα των βιβλίων ή των τετραδίων σας.

Ή θα έχετε δει κάποιες φορές τους εθνοπατέρες μας στη Βουλή να ζωγραφίζουν αφηρημένα σχέδια την ώρα που κάποιος ομιλητής είναι στο  βήμα (όταν δεν λύνουν σταυρόλεξα  ή δεν ροχαλίζουν.......)

Αυτό λοιπόν είναι το Zentangle που σίγουρα το κάνατε εν αγνοία σας......

Και όμως......με τον καιρό εξελίχθηκε σε μια νέα μορφή τέχνης κατά την οποία μαθαίνεις εύκολα να δημιουργείς όμορφες εικόνες με επαναλαμβανόμενα σχεδιάκια. Είναι συναρπαστική, έχει πλάκα και σε χαλαρώνει. Αυξάνει την αυτοσυγκέντρωση και τη δημιουργικότητά σου. Και έχει άπειρες εφαρμογές.

Κι ενώ φαίνεται εύκολο να γίνει από τον καθένα, και  είναι επαρκώς δομημένο και οργανωμένο,  εντούτοις καταλήγει σε αποτελέσματα που υπερβαίνουν και αυτούς τους ίδιους τους κανόνες της τεχνικής. Και αν δεν λαβαίναμε υπ’όψη μας τα οφέλη της θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί σαν.....φαντασιοπληξία.

Κατ’ αρχήν αποτελείται αποκλειστικά από αφηρημένα σχέδια. Αυτό μας επιτρέπει να το θαυμάσουμε απ’ όποια πλευρά κι αν το δούμε.   Κι επειδή όλα τα σχέδια είναι προσωπικές εμπνεύσεις της στιγμής,  το τελικό αποτέλεσμα παραμένει μία έκπληξη κάθε φορά..

 Σίγουρα λοιπόν αποτελεί μία ασυνήθιστη  προσέγγιση της τέχνης. Μάλιστα, τη σημερινή εποχή των πληκτρολογίων, των ποντικιών του υπολογιστή και των κινητών τηλεφώνων που έχουν αχρηστέψει τα χέρια μας  και τα έχουν κάνει να κινούνται όπως τα άκρα ενός ρομπότ  καταλαβαίνουμε πόσο χρήσιμη είναι η συμβολή του Zentangle  στην έκφραση της απλής ανθρώπινης δημιουργικότητάς μας.

Άλλωστε η χειροποίητη δημιουργία σχεδίων και συμβόλων πάνω στο χαρτί  ήταν πάντα μέρος της ανθρώπινης κληρονομιάς μας.
Εγώ προσωπικά τα κάνω για χαλάρωση αλλά και κυρίως για δικοσμητικούς λόγους Μου αρέσουν πολύ τα ασπρόμαυρα σχέδια και χαίρομαι που μέσω αυτής της τεχνικής δίνεται η ευκαιρία στη φαντασία μου να κάνει.....όργια.

Ψάχνοντας αρκετά τα θέμα μου, πριν κάνω αυτή την ανάρτηση, και περιδιαβαίνοντας ανάμεσα από εκατοντάδες σχέδια που βρήκα στο ιντερνετ, ίσως κάποια να μη μου «έκατσαν» και πολύ καλά. Κάποια μου φάνηκαν πολύ μυστήρια, κάποια άλλα πολύ συμβολικά και κάποια θα τα έλεγα ψυχεδελικά.

Προς αποφυγήν λοιπόν παρεξηγήσεων εγώ τα έφτιαξα καθαρά και μόνο για τους λόγους που προανέφερα. Τα υπόλοιπα .....μακράν εμού.

Δυο λόγια για την τεχνική.....
Χρησιμοποιούμε συνήθως χαρτί ακουαρέλλας.
Επίσης διάφορα ανεξίτηλα μαρκαδοράκια σε διάφορα πάχη (εγώ χρησιμοποίησα μαρκαδοράκια της Edding Νο 140 S και 142 Μ).

Ξεκινάμε κάνοντας ένα πλαίσιο με κάποιες διπλές γραμμές σαν οδηγούς....έτσι

 
  
Μετά με απλές γραμμές το χωρίζουμε σε μικρότερα τμήματα.....έτσι.



 Μετά αρχίζουμε να γεμίζουμε τους οδηγούς που μοιάζουν σαν μπλεγμένα φίδια (μπρρρρρρρρρρρρ........), έτσι


Τέλος αρχίζουμε να γεμίζουμε τα επι μέρους τμήματα με ό,τι κατεβάσει η κουρούπα μας (είναι η φάση που αρχίζει το παιχνίδι κι εγώ χάνω τα μυαλά μου. Βόμβες σκάνε δίπλα μου, τηλέφωνα βαράνε, χύτρες σφυράνε.....εγώ εκεί. Με ποιό μοτιβάκι θα γεμίσω την επόμενη επιφάνεια. Για όση ώρα το δουλεύω αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο υπαρξιακό μου πρόβλημα.....χα χα χα)


Κάπου είδα ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και χρωματάκια. Εγώ δεν.....
Και τώρα σας παρουσιάζω την παραγωγή μου........ 

Πρώτα ετοίμασα ένα κλασικό καδράκι που σκοπεύω να το πλαισιώσω με μαύρη κορνίζα.


Πάρτε και δυό κοντινές λήψεις  για να δείτε τις λεπτομέρειες των σχεδίων.....


 Μετά εφάρμοσα την τεχνική σε ένα κουτί παπουτσιών που έγινε αγνώριστο (πρώτα βέβαια το έβαψα με ένα κρεμ ακρυλικό και μετά το σχεδίασα)....


Ειδικά στο καπάκι του....οργίασα....


Κι επειδή είχα πάρει μεγάλη φόρα, είπα να ζωγραφίσω και μια αρχοντόπαπια με τον ίδιο τρόπο.....


Μετά πήραν σειρά τα βότσαλα (όχι που θα μου γλύτωναν....)




Δεν ξέρω αν σας αρέσουν.....είμαι όμως σίγουρη ότι θα συμφωνήσετε όλοι ανεξαιρέτως ότι η υπομονή μου (και το πείσμα μου.....) ξεπερνούν την υπομονή χιλίων γαϊδάρων (τουλάχιστον).

Εγώ και τα ζαλισμένα μου ματάκια σας στέλνουμε τα φιλιά μας.