Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΦΩΚΑΙΑΣ (Αττικής)


Η ιστορία της Παλαιάς Φώκαιας Αττικής, ξεκινά από την αρχαία Φώκαια που ήταν μια ιωνική πόλη χτισμένη σε μια μικρή χερσόνησο ΒΔ της Σμύρνης Μικράς Ασίας.
Οι αρχαίοι συγγραφείς παραδίδουν ότι η Φώκαια, η βορειότερη από τις 12 ιωνικές πόλεις, ιδρύθηκε από αποίκους της Φωκίδας.
Πιθανόν η πόλη να πήρε το όνομά της και από το σχήμα των παρακείμενων νησιών που μοιάζουν με φώκιες (φώκαι).
Η αποικιακή δραστηριότητα της Φώκαιας ξεκινάει ήδη από τα μέσα του 7ου αι. π.Χ. με την ίδρυση της Λαμψάκου στις ακτές του Ελλησπόντου και της Αμισού στον Εύξεινο Πόντο.
 Ήδη όμως πριν από το τέλος του 7ου αι. π.Χ. οι Φωκαείς στράφηκαν αποκλειστικά στην εκμετάλλευση της εμπορικής επικοινωνίας με την απώτατη Δύση.
Τολμηρότατοι θαλασσοπόροι οι Φωκαείς, υπήρξαν κατά τη μαρτυρία του Ηροδότου οι πρώτοι Έλληνες που επιχείρησαν μακρινά ταξίδια στην Αδριατική, στο Τυρρηνικό πέλαγος και στο Βαλεαρικό, φθάνοντας ως την Ταρτησσό της Ιβηρικής Χερσονήσου.
 Χρησιμοποιώντας για τα ταξίδια τους τις ταχύτατες πεντηκοντόρους αντί για τα γνωστά στρογγυλά πλοία των Φοινίκων, ίδρυσαν αποικίες κατά μήκος των ακτών της δυτικής Μεσογείου που σκοπό είχαν τη διασφάλιση των εμπορικών συναλλαγών τους με μακρινούς προορισμούς στη Δύση.
Ήδη γύρω στο 600 π.Χ. οι Φωκαείς ίδρυσαν τη Μασσαλία κοντά στην εκβολή του Ροδανού ποταμού, για να εξασφαλίσουν μία βάση για το εμπόριο με την Ισπανία.
Λόγω της θέσης της, στο τέλος μίας σημαντικής εμπορικής αρτηρίας κατά μήκος του ποταμού Ροδανού, η Μασσαλία αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα σε μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές αποικίες της Δύσης.
Η οικονομική ευρωστία της Φώκαιας δεν οφειλόταν μόνο στη ναυτική της δύναμη αλλά και στο γεγονός ότι ήταν διαμετακομιστικός σταθμός των προϊόντων της ενδοχώρας της Μικράς Ασίας. Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην οικονομία της διαδραμάτισε το νομισματοκοπείο της.


Τώρα, όσον αφορά στην νεότερη Ιστορία, τo 1914 οι κάτοικοι της Φώκαιας, πιεσμένοι από το ολοένα και εξαπλούμενο κίνημα των Νεότουρκων εγκατέλειψαν την πόλη τους.
Επέστρεψαν πάλι το 1919,  οι σχέσεις όμως των δύο κοινοτήτων, είχαν ήδη περάσει σε μια φάση ιδιαίτερα δύσκολη και προβληματική. Η τύχη των Ελλήνων της Φώκαιας, ακολούθησε τη μοίρα ολόκληρου του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, που κρίθηκε ορι­στικά και δραματικά με την τελευταία φάση των πολεμικών επιχειρήσεων, τον Αύγουστο του 1922.
Έτσι, κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών ένα μεγάλο κομμάτι των Φωκιανών προσφύγων εγκαταστάθηκε  το 1923-24 στην περιοχή της Αναβύσσου.
Η ύπαρξη αλυκών ήταν ένας από τους λόγους που τους «τράβηξε» η περιοχή, διότι και στη Φώκαια της Μ.Ασίας υπήρχαν αλυκές και οι Φωκιανοί θεωρούντο έμπειροι «αλατοπήκτες».
 Οι οικογένειες των Φωκιανών μαζί με τους γηγενείς Σαρακατσάνους δούλεψαν σκληρά και κατάφεραν να φτιάξουν τη νέα τους πατρίδα. 

 
Ο ξεριζωμός των Φωκιανών και η εγκατάστασή τους στην εν λόγω περιοχή, έγινε αφορμή για να γραφτεί ένα απο τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του περασμένου αιώνα. Η "Γαλήνη" του Ηλία Βενέζη που εκδόθηκε το 1939, βραβεύτηκε απο την Ακαδημία Αθηνών, βρήκε μεγάλη ανταπόκριση απο το αναγνωστικό κοινό και αποτελεί  σημείο αναφοράς για τους απανταχού Φωκιανούς.
Ο Ηλίας Βενέζης ερχόταν συχνά στην Παλαιά Φώκαια της Αττικής, γνώρισε απο κοντά τους Φωκιανούς πρόσφυγες και άντλησε πολλές πληροφορίες από τις αφηγήσεις τους.  Στο βιβλίο, που αξίζει να το διαβάσετε, βασίστηκε και η επιτυχημένη τηλεοπτική σειρά, αν θυμάστε, της ελληνικής ασπρόμαυρης τηλεόρασης (Γιώργος Φούντας, Μπέτυ Αρβανίτη κ.ά....)


Τώρα, όσον αφορά την ονομασία της περιοχής σε «Παλαιά Φώκαια» έμαθα τα εξής....Γύρω στο 1250 μ.χ. μία μερίδα κατοίκων της Φώκαιας της Μ.Ασίας μετοίκησε σε μία βορειότερη περιοχή που ονομάστηκε «Νέα Φώκαια». Όταν λοιπόν οι Φωκιανοί που προήρχοντο από την παλαιά πόλη εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Αναβύσσου απαίτησαν η πόλη τους να ονομαστεί «Παλαιά Φώκαια» εις ανάμνηση της πόλης από την οποία προήρχοντο.
 Πιστεύω ότι η «Νέα Φώκαια» που είναι επίσης προσφυγούπολη στην περιοχή της Χαλκιδικής φιλοξενεί τους πρόσφυγες της Νέας Φώκαιας Μ.Ασίας.
 Στην εξέλιξη των εποχών κι άλλοι άνθρωποι βρέθηκαν στην Παλαιά Φώκαια, απέκτησαν γη και έχτισαν σπίτια. Αγάπησαν τον τόπο συμβάλοντας και αυτοί με τη σειρά τους στην ανάπτυξη της περιοχής. Ανάμεσα σ’ αυτούς και η οικογένειά μου.
Εμείς, συγκεκριμένα, διατηρούμε στην περιοχή εξοχικό σπίτι, σχεδόν 30 χρόνια, τη θεωρούμε κάτι σαν ιδιαίτερη πατρίδα μας, έχουμε περάσει πολλά όμορφα καλοκαίρια και γιορτές και σας βεβαιώνω ότι πρόκειται για μια  ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΛΗ......οι φωτογραφίες το αποδεικνύουν.....


Τέλος, οφείλω να προσθέσω ότι τα ιστορικά στοιχεία και κάποιες από τις φωτό, τα άντλησα από τις πληροφορίες της Βικιπαίδεια και από το site της πρώην Κοινότητας Παλαιάς Φωκαίας (ο κ.Καλλικράτης μας μετονόμασε σε Δήμο Σαρωνικού και μας μετακόμισε στα Καλύβια Αττικής.....)
Άντε....κάτι μάθατε και σήμερα για το "χωριό" μας....

Φιλιά και χαιρετίσματα.....

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

ΛΑΙΚΗ ΤΕΧΝΗ (καδράκια)


Θα σας πάω πάλι στα παλιά....τότε που είχα «θέμα» με τη λαϊκή τέχνη, την οποία ξετίναξα κανονικά. Εκτός λοιπόν από τις ζωγραφιές μου που σας έδειξα σε παλιότερη ανάρτηση, κέντησα και κάποια καδράκια με το εν λόγω θέμα. Κάποια με σταυροβελονιά και κάποια άλλα με διάφορες παραδοσιακές βελονιές, όπως τη βυζαντινή, το πλακέ, την πεταχτή και άλλες.
Κάποτε φάνταζαν πολύ όμορφα.....τώρα όμως θεωρούνται ντεμοντέ. Έχω πατήσει όμως τόση δουλειά που λυπάμαι να τα παροπλίσω εντελώς.....και κάνουν μόνιμες διακοπές στους τοίχους του εξοχικού.
Πάρτε μια ιδέα......







Αυτά για σήμερα...φιλιά σε όλους.

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΕΞΟΧΗ


 Πριν από 6 χρόνια πήραμε ένα παλιό σπίτι στην εξοχή και το προνοητικό μυαλό μου φρόντισε να βγάλει μερικές φωτό για να θυμάμαι το χάλι (ιδίως του κήπου) και να έχω μετά την ευκαιρία να κάνω τις συγκρίσεις μου και να ....καμαρώνω. Και δικαίως....γιατί έπεσε μεγάλο χαμαλίκι για να πάρει τη μορφή που έχει σήμερα. Εκείνο που δεν μπορούσα να αντέξω ήταν οι παρατημένοι εξωτερικοί χώροι γιατί φεύγοντας από το παλιό μας εξοχικό που ήταν μια κουκλίτσα, βρέθηκα στη ...Γης Μαδιάμ που λένε και οι Γραφές....Ανασκουμπώθηκα, έβαψα, έσκαψα, φύτεψα και να το ΠΡΙΝ .......



Κι αφού χόρτασαν τα ματάκια σας...ασχήμια, δείτε τώρα και το ΜΕΤΑ....

 
 


 

 










 


 


 

Πιστεύω να χορτάσατε ομορφιές....(εμού συμπεριλαμβανομένης εννοείται....)
Πολλά ανοιξιάτικα φιλιά.

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

ΜΥΡΩΔΑΤΟ ΡΥΖΟΓΑΛΑΚΙ....


Το ρυζόγαλο είναι μια απλή και ταπεινή θα έλεγα κρεμούλα, που λίγο πολύ την έχουν φτιάξει σε όλα σχεδόν τα σπίτια και θα σκεφτείτε ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να του αφιερωθεί μια ξεχωριστή ανάρτηση.
 ‘Οταν όμως πρόκειται για το ρυζόγαλο της κυρίας Ελένης (έτσι με προσφωνούν κάποιοι φίλοι στα σχόλιά τους και αντί να με «ανεβάσουν»....με «ρίχνουν»), νομίζω ότι αυτή η ανάρτηση του αξίζει (ακούστε και μια ...παλιά).
Το μεράκι μου λοιπόν, ακόμα και για ένα απλό ρυζογαλάκι, μου υπαγορεύει να κάνω τις παρακάτω πονηριές......
Για ένα λίτρο γάλα βράζω πρώτα ξεχωριστά σε κατσαρόλα (που να χωράει εννοείται το ένα λίτρο γάλα που θα προσθέσω αργότερα)   2 φλυτζανάκια του καφέ ρύζι καρολίνα με σκέτο νερό μέχρι να μαλακώσει  (να κρατάει στο δόντι όμως ελάχιστα).
Μόλις γίνει το ρυζάκι ρίχνω μέσα το γάλα αφού προηγουμένως έχω κρατήσει  2 φλυτζάνια κρύο.
 Βράζω το γάλα καλά, χωρίς να περιμένω να φουσκώσει.
Την ώρα που ζεσταίνεται το γάλα προσθέτω και 3-4 κουταλιές της σούπας ζάχαρη (αν θέλετε μπορείτε να τη μειώσετε ή να την αυξήσετε).
Στο κρύο γάλα λοιπόν που ήδη κράτησα θα αραιώσω 4-5 κουτ. της σούπας άνθος αραβοσίτου βανίλια, ανακατεύοντας καλά να μη μείνουν σβωλάκια.
Και τώρα τα μυστικά μου...
Την ώρα που βράζει το γάλα ρίχνω μέσα λίγο ξύσμα λεμονιού.
Οταν ζεσταθεί καλά, βάζω και μία κουταλιά της σούπας βούτυρο βιτάμ ή ότι άλλο θέλετε. Εγώ πάντως του βάζω λίγο ζωϊκό τύπου Κερκύρας (ή κάποιες φορές που τυχαίνει να μου βρίσκεται φρέσκο βούτυρο του ρίχνω μόνο ένα κουταλάκι του γλυκού....και δεν σας λέω τίποτα.....η απογείωση).
Μόλις κάψει καλά είπαμε, ρίχνω και το διαλυμένο άνθος αραβοσίτου με το κρύο γάλα και ανακατεύω συνεχώς με το σύρμα γιατί αρχίζει και πήζει.
Σβήνω το μάτι μόλις αρχίσουν κι ακούγονται τα πρώτα...πλουπ...πλουπ... και κατεβάζω από τη φωτιά.
Τη συνέχεια τη φαντάζεστε όλοι….
 Έτοιμα βρεγμένα μπωλάκια υποδέχονται το πηχτό αρωματικό ρυζογαλάκι που περιμένει τη γνωστή τελική πινελιά του.... το πασπάλισμα της κανελλίτσας, για να ολοκληρωθεί ως έδεσμα και να βγει περήφανο στο τραπέζι.
Όχι πέστε μου.......με όλες αυτές τις «ντανιές» δεν ανεβαίνουν οι μετοχές του ?????


Καλή επιτυχία....
Καλοφάγωτο....και πολλά γλυκά φιλιά.

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ....ΦΩΤΙΣΤΙΚΟ


Από μπομπονιέρες γάμου. Είχαμε πάει οικογενειακώς......πέντε άτομα εμείς και η Αγία Μητέρα έξι (έτσι αποκαλούσε ο άντρας μου την πεθερά του....επειδή ήταν και πολύ εκκλησιάζουσα...όχι για άλλο λόγο). 

Γυρίσαμε που λέτε σπίτι με έξι ωραιότατες μπομπονιερίτσες....τίγκα στην δαντέλλα και ως συνήθως πήραν τη θέση τους στα κουτιά με τους θησαυρούς μου.  Ώσπου μια ωραία μέρα ξύπνησα με τη φαεινή ιδέα να κατασκευάσω ένα χειροποίητο φωτιστικό για το δωμάτιο της  μεγάλης κόρης.

 Κατά τύχη, μου βρισκόταν κι ένας συρμάτινος σκελετός από παλιότερο φωτιστικό, οπότε η δουλειά μου θα γινόταν ευκολότερα. Το σχήμα του ήταν κυλινδρικό, το έντυσα και με μια εκρού σατέν φόδρα (επίσης από τα κουτιά με τους θησαυρούς.....) και μετά άρχισα το κόλλημα της δαντέλας με ένα ελαφρό τρυπωματάκι. 

Μάδησα κι από τον πολυέλαιο της μάνας μου μερικά κρυσταλλάκια, έτσι για....τσαχπινιά κι έτοιμο το φωτιστικό. Κοριτσίστικο, ρομαντικό και.....τζαμπατζίδικο.


Κυριακή 15 Απριλίου 2012

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ


 Χριστός Ανέστη.....Χρόνια Πολλά σε όλους.....με υγεία, αγάπη και δύναμη.
Χρονιάρα μέρα σήμερα και δεν μου πήγαινε να μη σας ευχηθώ και να προσπεράσω αυτή τη σπουδαία γιορτή, ίσως την πιο σημαντική της χριστιανοσύνης...
Δεν θα πω πολλά. Λίγες εικόνες μόνο θα σας δείξω, πολύ χαρακτηριστικές των ημερών.  Οι χειροτεχνίες και τα καλλιτεχνικά ας περιμένουν...... 

 Ο οβελίας μας (τον έψησε ο αδελφός μου....)

Ένα από τα τσουρέκια μας (φανταστικό.....το έκανε η νύφη μου)

Τα κόκκινα αυγά μας (τα έβαψε η κόρη με τη μέθοδο καλσόν και φυλλαράκια φυτών)

Το πασχαλιάτικο δεντράκι μας (επίσης έργο της κόρης.....)

Το βάζο με τις πασχαλιές (από τον κήπο μας.....κρίμα που δεν μπορώ να σας μεταφέρω τη μεθυστική μυρωδιά τους....)
Τί έκανα εγώ ????.......
Μα....αυτή την επίκαιρη ανάρτηση.....
Χρόνια πολλά......πολλά πασχαλιάτικα φιλιά.

Πέμπτη 12 Απριλίου 2012

ΟΙ ΠΑΠΙΕΣ ΜΟΥ


Aν και διανύουμε ημέρες νηστείας και προσευχής, δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ στον πειρασμό να κάνω μια νέα ανάρτηση με θέμα τις πάπιες, αφού έτσι κι αλλιώς τα κοτοπουλάκια και τα παπάκια συνιστούν καθαρά πασχαλιάτικο ντεκόρ (με φωλίτσες, αυγουλάκια και όλα τα συναφή....)

Χαριτωμένο πτηνό η πάπια και πολύ αγαπημένο.....
Στην αρχή έκανα μία ....αλλά μου βγήκε πολύ χοντρή. Την ονόμασα «χοντρόπαπια». Αλλά επειδή ήταν η πρώτη μου, την αγάπησα πολύ.



Αυτή γέννησε κι έκανε  μια κόρη και όπως οι περισσότερες κόρες φοβήθηκε μήπως μοιάσει στη μάνα της και δεν βρει γαμπρό.....πρόσεξε τη διατροφή της κι έγινε αρκετά κομψή, και ιδού το αποτέλεσμα της δίαιτας.....



Κάποια στιγμή ο γαμπρός βρέθηκε κι έγινε κι αυτή με τη σειρά της μανούλα.....έκανε δύο χαριτωμένα μικρά και όλο καμάρι τα πήρε και τα πήγε μιά βόλτα. Η μανούλα μπροστά και τα παπάκια από πίσω.....κλασσική εικόνα όταν συναντάμε πάπιες.....



Και οι τρεις γενιές φτιαγμένες από χαρτοπολτό με τα χεράκια μου...(αν ήμουν Κινέζα θα τις έκανα με...πορτοκάλι).
Ρίξτε μια ματιά και στα προσχέδια της μάνας και της κόρης όταν έστηνα το σκελετό τους....


 Επειδή αρκετά έπαιξα με τους χαρτοπολτούς και τις εφημερίδες.....λέω να σας αφήσω για κάνα τριήμερο γιατί πρέπει να ετοιμαστώ κι εγώ (νοικοκυρά γυναίκα.....) για τη μεγάλη γιορτή......οπότε σας εύχομαι ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ.....
Πολλά γιορταστικά φιλιά.....

Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

ΜΙΑ ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ.....


Σήμερα λέω να σας πάω μια μικρή εκδρομούλα σε ένα όμορφο μέρος αλλά κυρίως περιοχή με μεγάλη ιστορία. Από τα αρχαία χρόνια μέχρι σχεδόν τις μέρες μας....
Θα ανεβούμε λοιπόν στον Εθνικό Δρυμό του Σουνίου που χαρακτηρίστηκε επίσημα σαν τέτοιος το 1974, καταλαμβάνει (ο πυρήνας του) μια έκταση 7.500 στρεμμάτων και αποτελείται από σειρά υψωμάτων, τα οποία κρύβουν στα βάθη τους μεγάλο πλούτο μεταλλευμάτων.
Παλιότερα ήταν κατάφυτος από πεύκα (Pinus Halepensis) τα οποία δυστυχώς κάηκαν στη μεγάλη πυρκαγιά του 1985. Ευτυχώς σήμερα το δάσος έχει αρχίσει και αναγεννάται με το δικό του φυσικό τρόπο.

Λίγα λόγια για την ιστορία του τόπου.....
Τρεις είναι οι περιοχές στον κόσμο με τα αρχαιότερα μεταλλευτικά και μεταλλουργικά έργα, στην Ινδία, στο Ρίο-Τίντο της Ισπανίας και στο Λαύριο που είναι και τα σπουδαιότερα, όπως υποστηρίζεται διεθνώς.
Ο ορυκτός πλούτος της περιοχής είναι γνωστός από το 3000 π.Χ. Στην περιοχή υπήρχαν στην αρχαιότητα τα περισσότερα από τα αρχαία μεταλλεία της Λαυρεωτικής χερσονήσου, απ΄ όπου οι Αθηναίοι έβγαζαν μόλυβδο, σίδηρο και άργυρο, στο ασήμι των μεταλλείων αυτών μάλιστα οφείλει η αρχαία Αθήνα τον πλούτο της.
Υπολογίζεται ότι το μήκος των στοών των μεταλλείων ξεπερνά τα 80 χιλιόμετρα.
Στην αρχαιότητα, όλη η κοιλάδα ήταν ένα δυναμικό εργοτάξιο με εργαστήρια, κατοικίες, ιερά, πλυντήρια και δεξαμενές νερού. Στον χώρο από το 1983 γίνεται ανασκαφή και μπορείτε να δείτε τα εργαστήρια που χρονολογούνται από τον 5ο αιώνα π.Χ.
Οι υπόγειες στοές του Λαυρίου έγιναν οι ανοιχτοί δρόμοι της δύναμης και του μεγαλείου της Αθήνας. Απ’ το ασήμι του Λαυρίου κατασκευάστηκαν οι 200 τριήρεις (σύμφωνα με την διορατική πρόταση του Θεμιστοκλή) με τις οποίες οι Αθηναίοι, με τους υπόλοιπους Έλληνες συνέτριψαν τον περσικό στόλο στη Σαλαμίνα το 480 π.Χ, σώζοντας τον ελληνικό πολιτισμό και την οικουμενικής αξίας συνέχειά του.
Ο αργυρώδης τόπος του Λαυρίου αποτέλεσε το έρεισμα του κλασικού θαύματος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Ο χρυσός αιώνας του Περικλέους είναι από μια άποψη ο αργυρός αιώνας του Λαυρίου.
Τα μεταλλεία της Λαυρεωτικής λειτούργησαν μέχρι τους ελληνιστικούς χρόνους και μετά εγκαταλείφθηκαν.
Και φτάνουμε στη νεότερη εποχή....
Το 1860 το ελληνικό κράτος ανέθεσε σε έναν μεταλλειολόγο της εποχής τον Α.Κορδέλα να εξετάσει κατά πόσον θα ήταν προσοδοφόρα η εκ νέου εκμετάλλευση των μεταλλείων της περιοχής.
Η έρευνα ήταν θετική, έτσι ανατέθηκε στον Ιταλό μεταλλειολόγο και επιχειρηματία Τζιαν Μπατίστα Σερπιέρη και την εταιρεία του η επεξεργασία των σωρών της σκουριάς και των υπολειμμάτων των αρχαίων εξορύξεων.
Η νέα μεταλλευτική δραστηριότητα αναβάθμισε όλη την περιοχή και ιδιαίτερα την μικρή και ασήμαντη μέχρι τότε πόλη του Λαυρίου.
Για να μην κουράσω, δεν θα ήθελα ν’ αναφερθώ σε όλα εκείνα τα «παρατράγουδα» που έχουν μείνει στην ιστορία σαν «Λαυρεωτικά».
Όποιος όμως ενδιαφέρεται αξίζει να διαβάσει τη σχετική ιστορία.
Οι μεταλλευτικές εργασίες σ’ αυτή την πανάρχαια αργυροφόρο περιοχή σταμάτησαν οριστικά το 1977.

Το Χάος
Μέσα στον Δρυμό, πολύ κοντά στο χωριό Καμάριζα βρίσκεται το Χάος, ένα εντυπωσιακό χάσμα με κάθετα βράχια που θεωρείται ότι δημιουργήθηκε από την κατάπτωση της οροφής ενός σπηλαίου. Έχει βάθος 55 μέτρα και διάμετρο 120. Η περίφραξή του είναι διάτρητη, ωστόσο αν αποφασίσετε να την περάσετε για να το χαζέψετε από πιο κοντά, θα πρέπει να είστε ιδιαίτερα προσεκτικοί.



 
 










 
 
 
 
 
 Έχω επισκεφθεί την περιοχή άπειρες φορές γιατί είναι πολύ κοντά στο
 εξοχικό μας σπίτι.
Εκτός από τους παρατημένους σωρούς των εξορύξεων και τις  εισόδους των πηγαδιών που χάσκουν εφιαλτικά σε κάθε σχεδόν βήμα.....εξαιρετική εντύπωση κάνουν και οι αρχαίες εγκαταστάσεις των πλυντηρίων των μεταλλευμάτων, άριστα συντηρημένες μέσα σε ένα πανέμορφο,  ειρηνικό τοπίο.
Ρίξτε μια ματιά.....και πέστε μου αν αξίζει μια επίσκεψη.
 



Τέλος, θεωρώ υποχρέωσή μου ν’ αναφέρω ότι  πήρα τις σχετικές πληροφορίες για την σημερινή ανάρτηση από την Βικιπαίδεια αλλά και από ένα δελτίο τύπου του κ.Σπύρου  Αθανασιάδη, δημοτικού  συμβούλου του Δήμου της περιοχής.