Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

ΕΠΕΤΕΙΑΚΟ.......(2).

Επετειακή η σημερινή ανάρτηση, γιατί σήμερα το πρωί που σηκώθηκα και είδα το ημερολόγιο σκέφτηκα ότι αν ζούσε ο πατέρας μου, σήμερα θα έκλεινε τα 100 χρόνια του......Πω πω πω.....πέρασε ένας ολόκληρος αιώνας από τότε που είδε για πρώτη φορά το φως της ζωής, πάνω σ’ ένα ορεινό (αλπικό θα έλεγα...) χωριό των Τρικάλων.  Μεγάλωσε μόνο με τον πατέρα του και τη μεγαλύτερη αδελφή του γιατί στα δύο χρόνια του έχασε τη μάνα του.  Στα 16 του άφησε το χωριό του για να βρει καλύτερη τύχη στην περιοχή του Βόλου. Εγινε τσοπάνης σε ένα μικρό κοπάδι πρόβατα αλλά  η ανήσυχη φύση του του υπαγόρευσε ένα πρωί ν’ αφήσει τα προβατάκια κλειδωμένα στο μαντρί και να φύγει για την Αθήνα (ο τσοπάνης με τη μαγκούρα του ακόμα τον περιμένει.......) Συγκατοίκησε με άλλους 15 συμπατριώτες του σ’ ένα παλιό σπίτι στην περιοχή του Θησείου κι έγινε γαλατάς. Ούτε αυτό του άρεσε. Προτίμησε να γίνει καστανάς το χειμώνα και κουλουράς το καλοκαίρι. Το στέκι του ήταν σε μια γωνία της Ιπποκράτους. Ηταν φιλομαθής γιαυτό γράφτηκε στο Α΄ (νυκτερινό) Γυμνάσιο της Πλάκας . Δίπλα στον πάγκο με τα κάστανα και τα κουλούρια είχε και τα βιβλία του. Τότε η περιοχή των Πευκακίων ήταν γεμάτη με πανέμορφα νεοκλασσικά που τα κατοικούσαν πολύ αξιόλογοι άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών. Πολιτικοί και γενικά άνθρωποι με μεγάλες θέσεις την εποχή εκείνη, κατηφορίζοντας προς τα γραφεία τους, έκαναν μια μικρή στάση για να ψωνίσουν τα κουλούρια τους και να πουν δυο κουβέντες με τον νεαρό Βαγγελάκη. Το γεγονός ότι δούλευε σκληρά και ταυτόχρονα διάβαζε τους εντυπωσίαζε. Ενας απ’ αυτούς, ο αείμνηστος Αλέξανδρος Βαμβέτσος, σπουδαίος νομικός τον πήρε υπό την προστασία του. Μόλις τελείωσε το γυμνάσιο τον βοήθησε να διοριστεί στο υπουργείο των τριών ΤΤΤ (τηλεφωνία, τηλεγραφεία, ταχυδρομεία). Τοποθετήθηκε στο ταχυδρομείο Θησείου κι αργότερα στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Στην κατοχή πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και στο τέλος του πολέμου παντρεύτηκε τη μάνα μου. Απέκτησε 3 παιδιά (την αφεντομουτσουνάρα μου πρώτη και καλύτερη....), έφτιαξε σπίτια, κι  αγωνίστηκε σκληρά να αναστήσει την οικογένειά του εκείνες τις δύσκολες μεταπολεμικές δεκαετίες. Ηταν πολύ τολμηρός, ανήσυχος, εργατικός (χειρώναξ πολλές φορές.....) αλλά λιγομίλητος κι αυταρχικός.  Γενικά  σαν χαρακτήρας ήταν ήρεμος, με μεγάλη αυτοκυριαρχία αλλά αν τον πήγαινες κόντρα (σύζυγος και τέκνα) σου έδειχνε αμέσως ποιός ήταν το αφεντικό. Οι ποικίλες αγωνίες της ζωής αλλά και η εξαιρετικά πικάντικη κουζίνα της μάνας μου, του ανέβασαν πιέσεις, χοληστερίνες και όλα τα σχετικά που οδηγούν στην καρδιακή ανεπάρκεια. Μας άφησε χρόνους το 1981 στα 69 του χρόνια αφού πρόλαβε και είδε την μοναχοκόρη του παντρεμένη με 2 παιδιά.
Θέλω να συμπληρώσω τα εξής. Οταν πρωτοπήραμε το σπίτι μας είχαμε ένα πολύ μεγάλο κήπο κι επειδή το μεγάλο του όνειρο ήταν να κάνει μια φάρμα, το γέμισε με παντός είδους δέντρα και ζαρζαβατικά αλλά κυρίως με ζώα. Κατσίκες, κότες, πάπιες, χήνες, κουνέλια ήταν το σκηνικό μέσα στο οποίο περάσαμε τα παιδικά μας χρόνια. Ηταν δε τόσο φιλοπερίεργος και  δημιουργικός που αγόρασε κλωσσομηχανή και βγάζαμε τα δικά μας κοτοπουλάκια και παπάκια. Μαστόρευε καθημερινά με αποτέλεσμα τη μισή μέρα να γυρίζει σαν τον λέτσο και την άλλη  μισή να κοστουμαρίζεται και να πηγαίνει στο γραφείο του. Κάτι σαν δόκτωρ Τζέκυλ και Μίστερ Χάϊντ ένα πράμα......
Και κάτι τελευταίο.....Το 1968 η χούντα τον απέλυσε (2 χρόνια ήθελε ακόμα για να συμπληρώσει την 35ετία) κι εκείνος δεν κάθισε με σταυρωμένα τα χέρια. Παρόλο που είχε περάσει 3 εμφράγματα, προχώρησε στην υλοποίηση ενός άλλου απωθημένου του. Να γίνει μελισσοκόμος. Πρώτα πήρε τη σακκούλα με τα φάρμακα (ήταν πάντα πολύ τυπικός) ....μετά πήρε κυψέλες.....μετά πήρε τα βουνά και στο τέλος πήρε των...ομματιών του, που λένε, γιατί ήταν μεγάλη η ταλαιπωρία και το κέρδος ελάχιστο.
Αυτά ήθελα να πω για τον πατέρα μου και θυμάμαι ότι η μάνα μου στα γενέθλιά του μας έφτιαχνε πάντα έναν ωραίο σιμιγδαλένιο χαλβά. Τρέχω κι εγώ στην κουζίνα μου να δω αν έχω σιμιγδάλι.......Σκέφτομαι να σκαρώσω κι εγώ έναν ωραίο χαλβά  σήμερα........Ετσι ......για να τους θυμηθώ και τους δυο.......σαν μνημόσυνο.

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ΤΡΙΧΩΤΟΣ....ΕΡΩΤΑΣ

Μας τον σύστησαν πριν 2 χρόνια  ένα ζευγάρι παλιοί γείτονες. Ηλθαν επίσκεψη κι έφεραν και τον νεαρό μαζί τους. Μας είπαν ότι τον βρήκαν στο δρόμο και τους ακολούθησε. Μικρόσωμος και μελαχροινός. Κάτσαμε στον κήπο κι όταν βράδιασε κι έπιασε ψύχρα μπήκαμε στο σπίτι. Ο νεαρός από κοντά. Ξάπλωσε στο χαλί (συγκεκριμένα πάνω στην παντόφλα μου....) κι άρχισε να ροχαλίζει. Σαν στο σπίτι του. Η επίσκεψη τελείωσε, σηκώθηκαν να φύγουν αλλά ο νεαρός δεν έλεγε να το κουνήσει από τη θέση του. Το βράδυ τον αφήσαμε να κοιμάται ακόμα στο χαλί κι ανεβήκαμε επάνω στα δωμάτιά μας. Μετά από λίγο τον είδα να μπαίνει, να με ψάχνει και μετά να πέφτει και να κοιμάται στο χαλάκι της μεριάς μου. Κι έτσι άρχισα να περνάω τις νύχτες μου με μουσική υπόκρουση.....δύο ροχαλητών. Ενα από τα δεξιά μου κι ένα από τα αριστερά μου. Μέχρι τότε δεν είχα ζήσει ποτέ με κατοικίδιο. Ούτε με καναρίνι...... Πόσο μάλλον με σκύλο. Κι όλη τη νύχτα είχα και μια ανησυχία......Λες να μου κόψει καμιά δαγκωνιά μέσα στον ύπνο μου ??....σκεφτόμουν. Το πρωί ξύπνησε την ώρα που ξυπνήσαμε κι εμείς. Αρχισα να κάνω λίστες στο μυαλό μου......σε ποιόν θα μπορούσαμε να τον δώσουμε ????.....Πίναμε το πρωϊνό μας στη βεράντα όταν στην πόρτα φάνηκε ο μάστορας που περιμέναμε. Ετρεξε στην αυλόπορτα κι άρχισε να τον γαυγίζει. Μετά ήλθε δίπλα μου γαυγίζοντας συνεχώς. Κάτι έσπασε μέσα μου.....Αυτός με υπερασπίζεται πιο πολύ κι από τον άντρα μου....σκέφτηκα. Κολακεύτηκα αφάνταστα. Μήπως να δώσω τον άντρα και να κρατήσω το σκύλο ?????(Οχι...αυτό δεν το σκέφτηκα....πλάκα κάνω...χι χι χι). Μάλλον θα τον κρατήσω...είπα. Αλλά πρέπει να του δώσω ένα όνομα.....να πολιτoγραφηθεί ως νέο μέλος της οικογένειας. Μου έρριξε ένα λοξό, πονηρό βλέμμα, σαν να κατάλαβε τις προθέσεις μου. Δεν έμοιαζε με βλέμμα ζώου. Περισσότερο με πονηρού ανθρώπου έμοιαζε. Βρε συ.....μου μοιάζεις σαν μικρό ανθρωπάκι μ’ αυτό το βλέμμα. Ανθρωπάκι.....ανθρωπάκι.......Πάκη θα σε βαφτίσω. Και μέχρι σήμερα είναι μεγάλη φίρμα.....Ο ΣΚΥΛΟΣ ΜΑΣ Ο ΠΑΚΗΣ.....Είναι λίγο ασχημούλης.....αλλά εμείς τον θεωρούμε κούκλο......γιατί μας άλλαξε τη ζωή.....και μάλιστα ήλθε την πιο κατάλληλη στιγμή. Τώρα που μείναμε οι δυό μας και τον θεωρούμε το.....στερνοπαίδι μας. Είναι χαριτωμένος, πανέξυπνος κι αξιολάτρευτος. Καμαρώστε τον.....

ΜΙΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ......

Σήμερα  θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που ανακάλυψα τελευταία στο χαρτομάνι που φύλαγε η μάνα μου. Δεν ξέρω αν το ‘κονόμησε στα κατηχητικά  και τους συλλόγους Κυριών που ήταν πάντα πιστό μέλος.......αλλά εγώ το βρήκα πολύ χρήσιμο, πολύ παρήγορο και δεν σας κρύβω ότι συχνά πυκνά κάθομαι και το διαβάζω, ιδίως όταν με πνίγουν οι ευθύνες και οι πολλές υποχρεώσεις και τα άγχη κατσικώνονται  στο κεφάλι μου και στην καρδιά μου σαν ασήκωτα τσουβάλια. Είναι λίγο μεγαλούτσικο αλλά αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε και να το ενστερνισθείτε. Πιστέψτε με.....βοηθάει πολύ. Ιδού......

                                                 ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ
ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ...Θα προσπαθήσω να ζήσω αυτή την ημέρα μόνο, και όχι να επιλύσω τα προβλήματα όλης μου της ζωής. Μπορώ να κάνω κάτι για δώδεκα μόνον ώρες που θα μου ήταν αποκρουστικό να κάνω για όλη μου τη ζωή.

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ...Θα είμαι ευχαριστημένη. Αυτό θα επαληθεύσει αυτό που είπε ο Αβραάμ Λίνκολν «Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι τόσον ευτυχείς, όσον οι ίδιοι αποφασίσουν να είναι».

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ...Θα προσαρμόσω τον εαυτό μου στην πραγματικότητα και δεν θα προσπαθήσω να προσαρμόσω την πραγματικότητα προς τις επιθυμίες μου. Θα δεχτώ τα πράγματα όπως έρχονται.

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ...Θα δυναμώσω το πνεύμα μου. Θα μελετήσω. Θα μάθω κάτι χρήσιμο. Δεν θ’αφήσω το μυαλό μου αδρανές. Θα διαβάσω κάτι  που ν’απαιτεί προσπάθεια, σκέψη, αυτοσυγκέντρωση.

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ...Θα εξασκήσω την ψυχή μου με τρεις τρόπους.
α) Θα κάμω ένα καλό σε κάποιον χωρίς να το μάθει κανείς. Αν γίνει γνωστό αυτό που έκανα, θα χάσει την αξία του.
β) Θα κάνω τουλάχιστον δύο πράγματα που δεν μου είναι διασκεδαστικά –έτσι για άσκηση-
γ) Δεν θ’αφήσω να φανεί ότι πληγώθηκα από κάποιον ή κάτι. Μπορεί να έχω θιγεί αλλά δεν θα με καταπιεί η πίκρα, δεν θα το δείξω.

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ...Θα είμαι καλωσυνάτη, θα φανώ όσο πιο μπορώ ευχάριστος, ευγενικός  άνθρωπος. Θα μιλώ χαμηλόφωνα. Δεν θα επικρίνω κανέναν και τίποτα και δεν θα προσπαθήσω να διορθώσω κανέναν, παρά μόνον τον εαυτό μου.

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ...Θα κάμω ένα πρόγραμμα. Ισως να μην μπορέσω να το ακολουθήσω ακριβώς, αλλά πάντως θα προσπαθήσω. Θα απαλλαγώ από δύο πράγματα...τη βιασύνη και την αναποφασιστικότητα.

ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ...Θα αφιερώσω μισή ώρα ήσυχη εντελώς για τον εαυτό μου, θα χαλαρώσω το μυαλό και το σώμα μου. Κατά τη μισή αυτή ώρα θα προσπαθήσω για λίγο να κάνω ανασκόπηση της ζωής μου.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΙ ΜΟΥ

Κάποτε υπήρξε η πρόχειρη τραπεζαρία μας, συνεχόμενη με την κουζίνα μου. Μετά χωρίστηκε με γυψοσανίδα κι έγινε μια μικρή κρεββατοκάμαρα του κανακάρη μας. Οταν ο τελευταίος απέκτησε δικό του τσαρδάκι κι έφυγε, ο χώρος μου περίσσεψε κι αμέσως το έκανα εργαστήριο.  Έβγαλα την κλίνη του νεαρού και άφησα το γραφειάκι του, τη συρταριέρα του και δύο βιβλιοθήκες. Τα γέμισα άπαντα με τα υλικά μου (γιαυτό το λέω και «στοκατζίδικο») και ξεκίνησα τα μεγάλα έργα. Η κουζίνα ακριβώς δίπλα, νεροχύτης, πάγκοι, βρύσες.....όλα τα κομφόρ. Είναι φορές που είναι τόσο ακατάστατο και φορτωμένο, που μπαίνω μπρούμυτα και βγαίνω....ανάσκελα. Κατά καιρούς το νοικοκυρεύω όσο μπορώ αλλά τελικά....μάταιος κόπος. Μέσα στη βδομάδα ξαναγίνεται πάλι.......(η γνωστή λέξη.....). Κάποια μέρα που ήταν κάπως τακτοποιημένο το φωτογράφισα για να βλέπω τις φωτό και να φιλοτιμούμαι να το συγυρίζω. Πάρτε μια ιδέα του χώρου μέσα στον  οποίο δημιουργεί η μεγάλη καλλιτέχνις και αφήνει άφωνη την.....ανθρωπότητα (ου ου ου ψωνάραααααα.......)














ΔΙΑΦΑΝΑ ΠΙΑΤΑ (ντεκουπάζ)

Πριν από 2-3 χρονάκια, πηγαίνοντας στο ΙΚΕΑ (ξέρετε....αυτό το πολυκατάστημα του οποίου το life style δεν ταιριάζει σ’ εμάς τους Έλληνες, σύμφωνα πάντα με υπαινικτική διαφήμιση άλλης εταιρίας με παρόμοια είδη σπιτιού), βρήκα αυτά τα εντελώς σκέτα, διάφανα πιάτα φαγητού. Μόλις τα είδα γυάλισε το γκαβό μου μάτι (λόγω μυωπίας....) και το εσωτερικό της κουρούπας μου άρχισε να κάνει διάφορες φούρλες. Τα αγόρασα, τ’ απίθωσα σ’ ένα ράφι στο ιδιωτικό μου στοκατζίδικο και φέτος, επιτέλους, ήλθε η σειρά τους. Μια από τις πολλές ιδέες μου  ήταν να τους κολλήσω από την πίσω πλευρά πρώτα μοτίβο χαρτοπετσέτας και μετά να το καλύψω, όλο το πίσω μέρος με χαρτί με ίνες. Χρησιμοποίησα όπως πάντα την θαυματουργή ατλακόλ κρυσταλιζέ και στο τέλος τα πέρασα με ακρυλικό βερνικάκι νερού. Τέλος τα κοτσάρισα πάνω σε επίσης διάφανες βάσεις (πάλι από το ΙΚΕΑ) και ήλθε κι έδεσε το
σύνολο.  Και τώρα σας παρουσιάζω το αποτέλεσμα.





Δευτέρα 23 Ιανουαρίου 2012

ΚΗΡΟΠΗΓΙΑ ΜΕ ΨΕΥΤΟΒΙΤΡΟ

 Λέω, από σήμερα, ν΄αρχίσω να ξεδιπλώνω το απίστευτο ταλέντο μου (τς τς τς...) και να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη. Γιατί μέχρι σήμερα όλες σχεδόν οι αναρτήσεις μου υπήρξαν  ένας αχταρμάς  πράγμα που με δυσκολεύει και στις ετικέττες μου. Αλλά από πού να ξεκινήσω ????.....Σκέφτηκα λοιπόν να σας παρουσιάσω τις πιο πρόσφατες δημιουργίες μου και σιγά σιγά θα πάμε και στις παλιότερες. Πάντως τις όμορφες πάνινες κούκλες που έκανα στα παιδικά μου δεν θα τις δείτε διότι η συχωρεμένη mother δεν μας άφησε κανένα ενθύμιο. Μας τα πέταγε όλα, μαζί με τα σχολικά μας κάθε καλοκαίρι που έκλεινε το σχολείο. Κάθε Ιούνιο (του Αη Γιάννη του Κλείδωνα που λένε)  έβαζε μια μεγάλη φωτιά στο διπλανό άχτιστο οικόπεδο και με την ευκαιρία του καψίματος του μαγιάτικου στεφανιού μας, τα έκαιγε όλα. Ο θηλυκός Νέρων.......Κι εμείς τα βλαμένα πηδάγαμε τη φωτιά που την τροφοδοτούσαν οι αναμνήσεις μας. Οικολογία και Ανακύκλωση δεν υπήρχαν στο ελληνικό λεξικό εκείνες τις δεκαετίες......
Φέτος λοιπόν στις γιορτές έκανα αρκετά πραγματάκια. Οπως κηροπήγια με χρώματα σμάλτου. Ιδού......












Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος........

....Απ’ τη βραδιά που έκανα την τελευταία μου ανάρτηση και ντρέπομαι πολύ γι’ αυτό, που οφείλεται βέβαια και στη δική μου αμέλεια (αράχνες έπιασε το blogόσπιτό μου....) αλλά και στις υποσχέσεις των παιδιών μου ότι θα με βοηθήσουν να το αναμορφώσω.  Βλέπετε δεν μπορούσε να ξεκινήσει η ανακαίνιση αν δεν έβαζαν το έμπειρο χεράκι τους.  Μέχρι τώρα έμπαινα καθημερινά σε δεκάδες blogs και ναι μεν τα θαύμαζα αλλά και μ’ έτρωγε η ζήλια για την τάξη και τον  πλούτο των θεμάτων τους. Τι κείμενα.....τι φωτογραφίες.....τι μουσικές.....τι αναφορές και παραπομπές σε άλλες σελίδες. Και μετά γύριζα και στο δικό μου και μ’ έπιανε...κατάθλιψη. Φτώχια και κακομοιριά.....Ούτε αρχεία, ούτε τίποτα. Και μου λέγανε τα «καλόπαιδα»....Γράψε εσύ κάτι και μετά θ’ ανεβούμε εμείς να στο φτιάξουμε. Μπούρδες....τους είδατε εσείς ????......Άλλο τόσο τους είδα κι εγώ. Στενός κορσές τους είχα γίνει. Κι από πάνω είχα και τις φιλενάδες που όλο με παρακινούσαν να συνεχίσω. Λες και δεν ήθελα.......
Τεσπά.....ας σταματήσω τη γκρίνια κι ας ευχηθώ με τη νέα χρονιά να μπουν τα πράγματα στη θέση τους και ν’ αποκτήσω κι εγώ επιτέλους ένα αξιοπρεπές σπιτάκι.
Πάρτε τώρα μερικά φιλιά και τις ευχές μου για ένα καλότυχο νέο έτος και υπόσχομαι σύντομα να επιστρέψω δριμύτερη.